ΠΟΛΗ
Σκιτσάροντας τα ίχνη της αθηναϊκής ζωής
ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ
Το μικρό εκκλησάκι στην οδό Ευαγγελιστρίας
Αθόρυβες διαδρομές στα στενά των Αμπελοκήπων
Η μυρωδιά της αθηναϊκής πολυκατοικίας
Περπατώντας στους δρόμους και στα δρομάκια, ανάμεσα στη Φωκίωνος Νέγρη και την πλατεία του Αγίου Γεωργίου, στην Κυψέλη, ξεχειλίζουν οι αισθήσεις από την αύρα του εικοστού αιώνα.
Τα παλιά εργατόσπιτα στις παρόδους της Ιεράς Οδού
Οσο πιο τραχύ είναι το αστικό περιβάλλον γύρω από την Ιερά Οδό, όσο πιο θορυβώδες ή αγοραίο, τόσο πιο ανάγλυφα ζωγραφίζεται η ποίηση στα ξεχασμένα στενά εκεί στις παρόδους.
Ιστορίες και σκιές στα μέτωπα της οδού Περικλέους
Κατεβαίνοντας από την Καραγεώργη της Σερβίας προς την Αγία Ειρήνη, θα ήθελα να έχω συνοδοιπόρο έναν επισκέπτη της Αθήνας. Θυμάμαι πάντα αυτό που μου είχε πει ένας ξένος ταξιδιώτης, ότι πιο πολύ αυτό που τον γοήτευσε στην Αθήνα ήταν τα δρομάκια κάτω από το Σύνταγμα προς την Αθηνάς και την Ομόνοια.
Το σπίτι στην οδό Κέκροπος, ένα ρέκβιεμ στον πολιτισμό του πηλού
Υπάρχει ένα τρίστρατο στην Πλάκα, εκεί που η Υπερείδου δίνει σκυτάλη στην Κέκροπος απέναντι από την οδό Σωτήρος. Σχηματίζουν ένα Τ και εκεί θα σταθεί ο διαβάτης για να ξαποστάσει και να υψώσει το βλέμμα.
Η μουσική Αθήνα του Διονύση Λαυράγκα
Το έτος 1889, ο Διονύσης Λαυράγκας, ο συνθέτης που επί της ουσίας εισάγει το μελόδραμα στην ελληνική ζωή, επισκέπτεται για πρώτη φορά την Αθήνα. Είναι 29 ετών και ορμητικός, δραστήριος, ταξιδεμένος.
Ο ωραίος αθηναϊκός Μεσοπόλεμος στην οδό Ανάφης
Η γεύση της αθηναϊκότητας εντοπίζεται στις συνοικίες. Με τρόπο ακραιφνώς πηγαίο και ανεπιτήδευτο, τα σπίτια και οι πολυκατοικίες της Αθήνας αναβλύζουν αδιάκοπα τις ιστορίες των συνοικιών και είναι φορές που ένα τυχαίο μπαλκόνι σε έναν όροφο μιας μεταπολεμικής πολυκατοικίας μπορεί να προκαλέσει μια αδιόρατη συγκίνηση, να γίνει μια λίμνη συναισθήματος.
Ενα λοφίο του Γκαουντί, μια φέτα ζωής στο Παγκράτι
Είναι φορές που στη στροφή ενός δρόμου μπορεί να γεννηθεί μια εικόνα μπροστά σου. Να σε κάνει να σταθείς και να αναλογιστείς. Ανεβαίνοντας την οδό Τιμοθέου στο Παγκράτι, μετά τη συμβολή με τον όμορφο πεζόδρομο της Βασιλείου Λάσκου, γυρνώντας με βλέμμα αδηφάγο, είδα την καθολική εκκλησία σαν ένα πέτρινο ιστιοφόρο.
Το «Ελληνικό Σπίτι» της Αγγελικής Χατζημιχάλη
Από την πλατεία Αμερικής ώς την πλατεία Κολιάτσου, αφήνοντας πίσω τις στάσεις Καλλιφρονά και Λυσσιατρείο, συναντάς σε διάφορες εκδοχές την κληροδοτημένη εικόνα της Αθήνας: καπνισμένες από το καυσαέριο και τον χρόνο πολυκατοικίες 50, 60 και 70 χρόνων, κάποιες νεώτερες, και ανάμεσα τα παλιά σπίτια του Μεσοπολέμου, μονώροφα, διώροφα και λίγα τριώροφα σε όλη εκείνη τη βεντάλια της αισθητικής ευρυχωρίας και του μορφολογικού πειραματισμού.
Μπροστά σε μια καρφωμένη πόρτα στην οδό Αγίου Ισιδώρου
Σε εκείνες τις γειτονιές της Αθήνας, με τα σκόρπια παλιά σπίτια, σε μεγάλη κλίση, καθώς γαντζώνονται στους πρόποδες του Λυκαβηττού, κυκλοφορούν στον αέρα ιστορίες από τα παλιά. Εκεί, στον Λυκαβηττό, πριν ακόμη στρωθούν οι δρόμοι με άσφαλτο, πριν γίνουν τα σκαλοπάτια και πριν η περιοχή αποκτήσει έναν οργανωμένο χαρακτήρα, ζούσαν οικογένειες, εργένηδες, χήρες και μοναχικές κοπέλες…
Η Αθήνα των χαμένων οροφογραφιών
Η αφανής πόλη ζει τη ζωή της λάθρα σε μισοσκότεινα δωμάτια, με τα παντζούρια κουφωτά και τις πόρτες μανταλωμένες. Συχνά αναλογίζομαι πόσες ζωγραφισμένες οροφογραφίες σε ερειπωμένα σπίτια της Αθήνας επιζούν ρηγματωμένες ή με σκασμένες τις επιφάνειες από τον χρόνο και την υγρασία. Αναρίθμητα κοσμήματα της πόλης θα χαθούν για πάντα, θα κονιορτοποιηθούν όπως αφανίστηκαν ακόμα περισσότερα και πολύ σημαντικά, σε όλους τους δρόμους της πόλης, ήδη από τον Μεσοπόλεμο.
Στα Δικηγορικά της Γλυφάδας, μια μέρα του 1942
Η βαριά μυρωδιά του ευκάλυπτου και της πικροδάφνης στις ακτές της Αθήνας ορίζει μια ανάμνηση. Το καλοκαίρι στα παλιά εξοχικά της Γλυφάδας και της Βούλας είναι μια ευθεία στον χρόνο ασάλευτη, θολή, διεσταλμένη κατά περίπτωση για να περιλάβει μια βεράντα στο Φάληρο, μια αυλή στο Ελληνικό, μια βόλτα στη Βουλιαγμένη.
«Αρχαιότητες» του μοντερνισμού στου Γκύζη
Ο πυκνός θόλος που σχηματίζουν οι ψευδοακακίες στη Μουστοξύδη φιλτράρει το φως όπως σε καθεδρικό ναό. Το καλοκαιρινό φως κατέβαινε σε διάθλαση, σαν μέσα από βιτρό, τρεμόπαιζε στο αεράκι, έριχνε σκιές σε εισόδους πολυκατοικιών, έκανε το βήμα μου ζωηρό.