ΠΤΥΧΕΣ

Κάθε φορά που περπατάω στα δρομάκια του Νέου Κόσμου και παρατηρώ τα μέτωπα των μεταπολεμικών πολυκατοικιών, θα φέρω στον νου τις αφηγήσεις των παλαιών κατοίκων.

Πόσο ταιριάζουν οι υπώρειες ενός λόφου με εκείνα τα ψηλόκορμα αρχοντικά, που στοιχειώνουν ακόμη τη μνήμη της πόλης.

Εσταζε από τη βροχή η Φωκίωνος Νέγρη καθώς την κοιτούσα από το μπαλκόνι του πέμπτου ορόφου. Κάτω από τον λευκό ουρανό, οι πολυκατοικίες της μου φάνηκαν σαν το πιο απτό παράδειγμα ενός μικρού αστικού θαύματος.

Στις βαθιές αστικές κοιλάδες της Αθήνας, εκεί όπου πολλές γενιές έχουν αφήσει ίχνη, υγρασία και σκιές, αναγνωρίζω όσα έχουν μείνει πίσω.

Τα μικρά σπίτια που επιβιώνουν στην οδό Πολυδάμαντος, στο Παγκράτι, παραμένουν μάρτυρες μιας κοινωνικής πραγματικότητας, ξεχασμένης πια εδώ και δεκαετίες. Αυτή τη μικρή οδό, ανάμεσα στην πλατεία Βαρνάβα και στην πλατεία Πλαστήρα.

Λίγες γειτονιές απηχούν τόσο πολλά για την Αθήνα όσο η παλιά συνοικία του Κολωνού.

Στο πεζοδρόμιο της οδού Ακαδημίας, καθώς βαδίζω από την Κανάρη προς τη Σίνα, έχω την άνεση να παρατηρώ τις προσόψεις των πολυκατοικιών.

Τα Εξάρχεια, γαλήνια και σιωπηλά, ένα πρωινό αυτού του μήνα, στάλαζαν ακόμη τους κόμπους της νυχτερινής βροχής.

Σε εκείνο το τοπίο μιας αδιόρατης νοσταλγίας, η οδός Σταδίου πρωταγωνιστεί. Συχνά, υπάρχουν βιώματα, μνήμες προσωπικές ή αφηγήσεις που έγιναν κοινό κτήμα.

Ανεβαίνοντας τη Χαριλάου Τρικούπη, λίγο πριν από την Καλλιδρομίου, στάθηκα να δω το κενό που είχε προκύψει από μια κατεδάφιση, στο αριστερό πεζοδρόμιο.

Μια τόση δα μικρή φωτογραφία, τραβηγμένη γύρω στο 1935, φέρνει σε κύματα τη γεύση μιας περασμένης ζωής. Την παρατηρώ από κοντά και ταυτόχρονα είναι σαν να σέρνω τα βήματά μου, εκεί, στην πλατεία Αιγύπτου, με τα αρχοντικά διαμερίσματα και τα υπολείμματα μιας αστικής δόξας.

Δεν υπάρχει καλύτερη απόδειξη για την ύπαρξη όσων έχεις ακούσει, από το να πας να τα βρεις και να σταθείς απέναντί τους.