ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ

Το μεταδημοκρατικό σίριαλ της γαλλικής πολιτείας θα συνεχιζόταν ίσως εν μέσω σχετικής αδιαφορίας από τη διεθνή δημοσιολογία, ως κάτι σαν «ρουτίνα εκτροπής», και η τέταρτη κατά σειρά κυβέρνηση μειοψηφίας του Εμανουέλ Μακρόν θα ετοιμαζόταν κι αυτή να πέσει στο γνωστό δίχτυ θεσμικής ασφαλείας της Πέμπτης Δημοκρατίας […]

Γιατί είναι καθησυχαστικοί οι αναλυτές για τις γεωπολιτικές παρενέργειες της πολιτικοοικονομικής κρίσης που κλυδωνίζει το Παρίσι.

Είναι ο εφιάλτης της ελληνικής οικονομικής κρίσης του 2013, παρών στη γαλλική τρέχουσα οικονομική πολιτική; Ή είναι απλά ένα πολιτικό τέχνασμα εκφοβισμού της γαλλικής κοινής γνώμης από τη νέα γαλλική κυβέρνηση του Φρανσουά Μπαϊρού για να εγκριθούν από το γαλλικό κοινοβούλιο τα αντιδημοφιλή οικονομικά μέτρα του;

Το γνωστό δημογραφικό πρόβλημα της Ευρώπης, το οποίο εντείνεται από τη γήρανση του παραγωγικού πληθυσμού και τη φθίνουσα αναλογία εργαζομένων προς συνταξιούχους, έχει να αντιμετωπίσει την αναγκαία αύξηση της χρηματοδότησης για τη συλλογική άμυνα, την ψηφιοποίηση, την απανθρακοποίηση προς ένα κλιματικά ουδέτερο και βιώσιμο περιβάλλον.

Η συζήτηση για το τι συνέβη το καλοκαίρι του 2015 ξεκίνησε και οι πρωταγωνιστές επιχειρούν να διαμορφώσουν τη δική τους ιστορική «αλήθεια». Θεμιτό και απαραίτητο. Πολλά είναι, όμως, ακόμη τα αναπάντητα ερωτήματα. Ο Αλέξης Τσίπρας πρέπει να απαντήσει σε μερικά.

Αυξάνεται συνεχώς το κόστος δανεισμού, εντείνεται η ανησυχία επενδυτών, κρίσιμες οι σημερινές εκλογές.

To παρ’ ολίγον Grexit το καλοκαίρι του 2015, με την αιφνιδιαστική διεξαγωγή του δημοψηφίσματος, δοκίμασε τη συνοχή της Ζώνης του Ευρώ. Σήμερα γνωρίζουμε πλέον ότι η προσπάθεια για επαναφορά της εμπιστοσύνης μεταξύ των κρατών-μελών ήταν σωστή και παραμένει προϋπόθεση για το μέλλον της Ε.Ε.

Πριν από δέκα χρόνια η «Κ» φιλοξενούσε ένα ρεπορτάζ για τα 60 χρόνια του Φεστιβάλ Αθηνών με το αιώνιο ερώτημα για τις παραστάσεις της Επιδαύρου: να δοκιμάζονται νέες αναγνώσεις ή όχι;

Ένα εκτενές άρθρο για την ελληνική κρίση και την ανάκαμψη της οικονομίας δημοσιεύουν σήμερα οι Financial Times, με την ευκαιρία της συμπλήρωσης δέκα χρόνων από το δημοψήφισμα του 2015, το οποίο η εφημερίδα χαρακτηρίζει σαν το σημείο καμπής του δράματος. «Εάν η Ελλάδα έβγαινε από το ευρώ, αυτό θα ήταν το τέλος του ευρώ», λέει […]

Ενα ερώτημα που δεν έχει απαντηθεί σε σχέση με την ελληνική κρίση είναι τι θα είχε συμβεί αν στην ηγεσία της Ευρώπης βρίσκονταν ηγέτες όπως ο Μιτεράν, ο Σμιτ, ο Κολ ή ο Σιράκ. Θα είχαν χειριστεί την υπόθεση με την ίδια αποφασιστικότητα με την οποία επέβαλαν την ενοποίηση και το ευρώ;

Η επιλογή του 62% δεν ήταν μόνο έκφραση δυσαρέσκειας. Ήταν και η πίστη ότι υπήρχε η δυνατότητα μιας ριζικής αλλαγής. Η προσδοκία αυτή δεν διαψεύστηκε αμέσως.

Έλλειψη επαγγελματισμού, διγλωσσία, απαξίωση της χώρας στα μάτια της ευρωπαϊκής και της διεθνούς κοινής γνώμης, απελπισία όσων ήθελαν να μας βοηθήσουν: Όσα είχα
το θλιβερό προνόμιο να ζήσω από πρώτο χέρι.