Ο ΚΥΡΙΟΣ ΓΚΡΙ

Ε​​ιπώθηκε ότι είναι μία από τις πιο αισθησιακές και την ίδια στιγμή από τις πιο τρυφερές ερωτικές σκηνές που γυρίστηκαν ποτέ στο σινεμά. Ειπώθηκε ακόμα ότι ήταν από τις πιο ρεαλιστικές και ότι οι ηθοποιοί δεν υποκρίνονταν.

Τ​​ο 1956 στη Νέα Υόρκη, ο κλαρινετίστας Τόνι Σκοτ συστήνει στο κοινό του Βίλατζ Βανγκάρντ έναν νεαρό, ταλαντούχο πιανίστα ονόματι Μπιλ Εβανς. Είκοσι επτά χρόνων τότε ο Εβανς, κάθεται στο πιάνο και παίζει το «Round Midnight», τη θρυλική σύνθεση του Τελόνιους Μονκ.

Τ​​ις νύχτες που ο ύπνος σε πετάει απ’ το κρεβάτι πολύ πριν χαράξει, το σκοτεινό σπίτι έχει κάτι το ανοίκειο, έως και απειλητικό. Οι σκιές πολλαπλασιάζονται μυστηριωδώς και στα σημεία όπου δεν θα έπρεπε να υπάρχει κάτι, εμφανίζονται σχήματα, μορφές. Λείψανα ονείρων ενοχλητικών, μικροί, δαιμονικοί βραχνάδες που τρέχουν και κρύβονται στις γωνίες σαν τις κατσαρίδες.

​​Παρατηρείς το πρόσωπό της. Τη χαρά να διαγράφεται μέσα στα μάτια της, να τη μιλούν τα χείλη της, να πλημμυρίζει το σπίτι χάρη στη φωνή της.

Π​​έθανε όπως έζησε: αθόρυβα, διακριτικά. Αλλά αυτή είναι η μία πλευρά της ιστορίας της – και του εαυτού της εν τέλει. Κάποιος έχει πει ότι ζούμε τρεις ζωές: μία δημόσια, μία ιδιωτική και άλλη μία που δεν ξέρει κανένας άλλος. Ή σχεδόν κανένας άλλος.

Υ​​πάρχει ένα διήγημα στη συλλογή του Χέμινγουεϊ «Στην εποχή μας» που τιτλοφορείται: «Οταν κάτι τελειώνει». Είναι η ιστορία ενός χωρισμού: ο Νικ Ανταμς (το νεανικό alter ego του «Χεμ»), κάνει πικνίκ στις όχθες μιας λίμνης με τη φίλη του. Είναι κάτι που το νεαρό ζευγάρι συνηθίζει.

Υ​​​​πήρξε κάποια στιγμή πάνω στη Σελήνη που να νιώσατε έστω και λίγο μαγεμένος από όλα όσα συνέβαιναν;» ρωτούν τον Νιλ Αρμστρονγκ οι δημοσιογράφοι κατά την πρώτη συνέντευξη Τύπου που έδωσαν οι τρεις αστροναύτες (Αρμστρονγκ, Ολντριν και Κόλινς) μετά την ολοκλήρωση της αποστολής Απόλλων 11, που περιλάμβανε φυσικά την προσσελήνωση. Βρισκόμαστε στο καλοκαίρι του 1969.

Ο​​ι πάντες θυμούνται τον Σαρλ Αζναβούρ –που μας άφησε χρόνους την περασμένη εβδομάδα– για τα τραγούδια του. Και δικαίως. Ο κύριος Γκρι, πάλι, τον θυμάται για κάτι άλλο: για τη συμμετοχή του στην ταινία «Αραράτ» (2002) του Ατόμ Εγκογιάν. «Λίγοι ξέρουν ή θυμούνται ότι ο Αζναβούρ ήταν Αρμένιος και ότι το πραγματικό του όνομα ήταν Σαχνούρ Αζναβουριάν», λέει ο κύριος Γκρι.

Π​​εριδιαβαίνοντας την έκθεση του Γιάννη Μόραλη στο Μουσείο Μπενάκη, ο κύριος Γκρι στέκεται μπροστά στις γυμνές μαγνητικές γυναικείες φιγούρες του.

Μ​​ε ρωτάει ο κύριος Γκρι: «Τι βλέπεις στη σημερινή φωτογραφία που συνοδεύει το σημείωμά μας;».

Π​​έντε χρόνια κλείνουν από τότε που ο κύριος Γκρι εμφανίστηκε σε αυτές τις σελίδες και φρόντισε να με φέρει σε δύσκολη θέση. «Επειτα από περίπου διακόσια πενήντα σημειώματα, δεν έχεις γράψει τίποτα για έναν μεγάλο συγγραφέα: τον Ισαάκ Μπάσεβις Σίνγκερ (1902-1991, Νομπέλ Λογοτεχνίας το 1978), ο οποίος είναι πολυμεταφρασμένος στην Ελλάδα. Γράψε κάτι»!

Y​​​​πάρχουν τρεις τύποι συναισθηματικών τραυμάτων: αυτά που θεραπεύονται γρήγορα, αυτά που παίρνουν χρόνο και αυτά που μένουν μαζί σου μέχρι να πεθάνεις. Νομίζω ότι ένας από τους μεγάλους ρόλους της μυθοπλασίας είναι να εξερευνά όσο πιο βαθιά γίνεται και με όσο το δυνατόν περισσότερες λεπτομέρειες τα τραύματα που παραμένουν.