Ο ΚΥΡΙΟΣ ΓΚΡΙ

Σήμερα δεν έχει πρόσωπα. Μπορείς μονάχα να τα φανταστείς, κάπου πίσω από την κάμερα, να κοιτάζουν την εικόνα της σημερινής φωτογραφίας: την πόλη της Νέας Υόρκης. Από το κατάστρωμα ενός πλοίου. Ο διάπλους του Ατλαντικού ολοκληρώνεται και οι επιβάτες ενός μεγάλου πλοίου -το οποίο ξεκίνησε από που ακριβώς; άγνωστο- αντικρίζουν το Μανχάταν σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια.

«Ανδρες χωρίς γυναίκες» τιτλοφορείται μια γνωστή συλλογή διηγημάτων του Eρνεστ Χέμινγουεϊ. Η σημερινή φωτογραφία, σε συνέχεια (και αντίθεση) των δύο δροσερών, θαλασσινών κοριτσιών της περασμένης Κυριακής, αποτυπώνει ακριβώς αυτό: άνδρες χωρίς γυναίκες, οι οποίοι όμως δείχνουν να το διασκεδάζουν – και με το παραπάνω.

Πεθαίνοντας οι άνθρωποι αφήνουν πίσω τα άδεια σπίτια τους. Αδεια από τους ίδιους, γεμάτα όμως από τη ζωή που έζησαν εκεί. Ετσι, οι ζωντανοί κηδεύουν μία φορά τον άνθρωπό τους και άλλη μία φορά ακόμη αδειάζοντας και καθαρίζοντας το σπίτι του. Και αυτή, η δεύτερη, είναι συνήθως μια κηδεία διαρκείας.

Ο μικρός Αλβι Σίνγκερ στον «Νευρικό εραστή» του Γούντι Αλεν σταμάτησε να κάνει τα μαθήματά του επειδή «διάβασε κάτι». Τι; Οτι το σύμπαν διαστέλλεται. Εφόσον το σύμπαν διαστέλλεται κάποτε θα σκάσει, λέει ο μικρός, και αυτό θα είναι το τέλος για όλους μας.

Την άνοιξη του 1901, ο Γκούσταβ Μάλερ είδε ένα όνειρο. Βρισκόταν, λέει, μέσα σε μια μεγάλη παρέα, όταν έκανε την εμφάνισή του ο θάνατος με σάρκα και οστά, ως άνδρας ευγενής, «με ευθυτενές παράστημα και άψογη ένδυση», που τον καταδίωξε ώς την πιο απόμερη γωνιά του χώρου, ώσπου τελικά τον άρπαξε από το χέρι «με τη σιδερένια παλάμη του» και του είπε: «Εσύ πρέπει να έρθεις μαζί μου!».

Σ​​τα «Αποδημητικά πουλιά», την ωραία ταινία των Κριστίνα Γκαλέγκο και Τσίρο Γκουέρα, οι νεκροί στα όνειρα των ζωντανών εμφανίζονται με το πρόσωπό τους καλυμμένο με ένα σεντόνι. Το ύφασμα εφάπτεται σχεδόν πάνω στο πρόσωπο του πεθαμένου έτσι όπως οι άκρες του ανεμίζουν από τον αέρα. Αυτό απεικονίζει και η επίσημη αφίσα της ταινίας (η οποία […]

Σ​​τον τόμο «Ερωτικαί Επιστολαί» του Αρισταίνετου, φροντισμένη έκδοση που κυκλοφόρησε εσχάτως από τον Gutenberg, περιλαμβάνονται πενήντα μυθοπλαστικές επιστολές με ερωτική θεματολογία.

Ε​​​​νας άνδρας ξυπνά από τον ήχο της βροχής / χάρη σ’ ένα όνειρο όπου οι περασμένοι του έρωτες διασχίζουν το δωμάτιό του.

Τ​ο «Green Book», που προβάλλεται αυτές τις μέρες στις κινηματογραφικές αίθουσες, θύμισε στον κύριο Γκρι μια παλαιότερη ταινία, την «Ο Μισισιπής καίγεται», που ο Αλαν Πάρκερ γύρισε το 1988.

Σ​​τα 1841, ένας Γάλλος οπτικός ονόματι Λερμπούρ πρωταγωνιστεί στην εξέλιξη της φωτογραφίας, η οποία μετρά μόλις δύο χρόνια ζωής. Τότε, ο Λερμπούρ καταγράφει κάτι ενδιαφέρον: ότι οι πρώτες φωτογραφίες γυμνών (γυναικών) που εμφάνισε είχαν σχετική επιτυχία και οι περισσότερες βρίσκονται ήδη στα χέρια των πρώτων καλλιτεχνών. «Εχουμε την πρόθεση», γράφει, «να δημιουργούμε καινούργιες ακατάπαυστα».

Η ​​χρήση του πραγματικού χρόνου στο σινεμά απωθεί τον σημερινό μέσο θεατή. Η κίνηση ενός ανθρώπου που έρχεται από μακριά και πλησιάζει προς την κάμερα, ολοκληρώνεται σε ένα αργόσυρτο μονοπλάνο, σαν να το ζούσε πραγματικά ο θεατής μπροστά του. 

Τ​​ο μεγαλύτερο μέρος του Κοντσέρτου για Ορχήστρα ο Ούγγρος Μπέλα Μπάρτοκ (1881-1945) το έγραψε το καλοκαίρι του 1943 στα βόρεια της πολιτείας της Νέας Υόρκης, σε ένα σανατόριο, στη λίμνη Σάρανακ.