Ο ΚΥΡΙΟΣ ΓΚΡΙ

«Είναι τα παιδιά μας αυτά. Πέρασαν μικρά από εδώ, έγιναν καλά· πού και πού περνάνε να μας πούνε μια καλημέρα». 

Καλέ μου Γκρι, καθώς σου γράφω, το κοριτσάκι μου έχει ανεβάσει πυρετό 38,4. Την παιδεύει και μια επώδυνη στοματίτιδα, συνέπεια της ανοσοκαταστολής και των χημειοθεραπειών. Για να χρησιμοποιήσω τη γλώσσα των γιατρών, «όλο αυτό είναι λίγο πολύ εντός προγράμματος». Ετσι είναι: οι γιατροί ερευνούν, ενόσω οι γονείς αγωνιούν.

Αγαπητέ μου Γκρι, την πρώτη νύχτα που κοιμήθηκα σπίτι αφότου η κόρη μου διαγνώστηκε με λευχαιμία, προτού κοιμηθώ αποζήτησα παρηγοριά στους δύο πιο αγαπημένους μου φίλους (και νονούς της μικρής). Εκλαψα στο σπίτι τους εκείνο το βράδυ σαν δαρμένο σκυλί, με τη Σίσσυ να με έχει τυλίξει στην αγκαλιά της και τον συνήθως ψύχραιμο Αντώνη να σκύβει και να μου δίνει ένα φιλί στο κεφάλι.

Αγαπητέ μου Γκρι, τις νύχτες που περνάω στο «Ελπίδα» δεν κοιμάμαι, όπως καταλαβαίνεις. Τις πρώτες από αυτές τις νύχτες, η μαμά της κόρης μας μου έδειξε πώς να σηκώνω τη μικρή ανά δύο ώρες για τα τσίσα της, να τα αδειάζω σε ένα πλαστικό δοχείο με μετρητή και να καταγράφω ημερομηνία, ώρα και αριθμό ml. Να δίνω κάθε τόσο αναφορά στις νοσηλεύτριες, οι οποίες καταγράφουν το σύνολο. Πρέπει να αποβάλει από τον οργανισμό της όλα αυτά τα χημικά, μου είπαν, αν θυμάμαι καλά μέσα στο χάσιμό μου.

Η Σάρον Οουλντς έχει γράψει πολλά δυνατά και συγκινητικά ποιήματα. Ωραία στη μορφή και στον ρυθμό, μικρές γροθιές στο στομάχι ή τρυφερά χάδια στο πρόσωπο ως προς το περιεχόμενό τους.

Στον κύριο Γκρι αρέσει να σκέφτεται καθώς περπατάει ότι τα πόδια του ανήκουν στο παρελθόν και το κεφάλι του στο μέλλον. Και αυτό διότι, έστω και σε επίπεδο νανοδευτερολέπτων, μετά τον Αϊνστάιν και τη Γενική Θεωρία της Σχετικότητας, ο χρόνος στα πόδια μας κυλάει πιο αργά απ’ ό,τι στο κεφάλι μας: βρίσκονται πιο κοντά στη Γη συγκριτικά με το κεφάλι μας και πιο κοντά σε ένα σώμα μεγάλης μάζας ο χρόνος επιβραδύνεται, έστω και ανεπαίσθητα.

Αφού είδε –και θαύμασε– το «1917» του Σαμ Μέντες, ο κύριος Γκρι θυμήθηκε το αντίστοιχο «1917» του Ερνεστ Χέμινγουεϊ.

«Στην αρχή, νόμισε πως ήταν παλιρροϊκό κύμα». Αυτή είναι η πρώτη πρόταση του «Ανθρώπου που συρρικνώθηκε», του μυθιστορήματος που ο Ρίτσαρντ Μάθεσον εξέδωσε το 1956 στην Αμερική. Ενα από τα πιο σπουδαία βιβλία επιστημονικής φαντασίας του περασμένου αιώνα, το οποίο ο κύριος Γκρι ανακάλυψε στην εφηβεία του, αργά μια νύχτα, στην τηλεόραση. 

Είναι μια χαριτωμένη ιστορία ή μια θλιβερή ιστορία; Ο κύριος Γκρι λέει πως όλες οι ιστορίες με ζώα, αληθινές ή μη, είναι στενάχωρες ιστορίες. Γι’ αυτό απέφευγε μια ζωή ταινίες, π.χ., με τον σκυλάκο Μπέντζι, ενώ ακόμα και στο καρτούν «Μπολτ», σε πολλές σκηνές τα χρειάστηκε.

Ο κύριος Γκρι έκλεισε το 2019 διατρέχοντας μερικούς ακόμη τίτλους ελληνικής πεζογραφίας. Επιφυλάσσεται να επανέλθει στο κοντινό μέλλον με περισσότερες προτάσεις. Ιδού λοιπόν:

Στο πνεύμα των ημερών, ζήτησα από τον κύριο Γκρι να μου μιλήσει για μερικά από τα βιβλία που διάβασε τελευταία.

Γεμάτος  χαρά, ο κύριος Γκρι κρατάει στα χέρια του το ολοκαίνουργο χριστουγεννιάτικο τομίδιο των εκδόσεων Αγρα με το διήγημα «Το μαγαζί των φαντασμάτων» του σπουδαίου Τζ. Κ. Τσέστερτον (μτφρ. Παλμύρα Ισμυρίδου) και λυπάται που η σημερινή πρώτη σελίδα του ενθέτου δεν διαθέτει περισσότερο χώρο για τα φαντάσματα και τα Χριστούγεννα.