Ο ΚΥΡΙΟΣ ΓΚΡΙ

Η ταινία αρχίζει με ένα ζευγάρι ερωτευμένο σε μια παραλία (πίσω τους τα κύματα σκάνε με βία πάνω στους βράχους, ενώ ακούγεται το «Love is a many splendored thing») και τελειώνει με το ίδιο ζευγάρι να ίπταται στα σύννεφα. Το κλασικό σήμερα «Grease» αρχίζει με θάλασσα και τελειώνει με ουρανό.

Πώς είναι άραγε να είσαι το σώμα ενός άλλου; Η Σίλα Γκαμπέλ (Scilla Gabel) κάτι ήξερε: το σώμα της υποδυόταν το σώμα μιας άλλης γυναίκας. Η άλλη γυναίκα ήταν η διάσημη, η Σίλα άσημη.

Ο κύριος Γκρι αδημονεί για τη 12η Ιουλίου, οπότε το διαστημικό τηλεσκόπιο «Τζέιμς Γουέμπ» θα στείλει τις πρώτες του έγχρωμες φωτογραφίες από το σκοτεινό βάθος του σύμπαντος.

Σε μια απομονωμένη φάρμα της Αϊβα, ο Ρέι Λιότα ξεφυτρώνει μέσα από τις καλαμποκιές ως παίκτης του μπέιζμπολ. Κοιτάζει το γήπεδο που έφτιαξε για χάρη του (αν και χωρίς να το ξέρει) ο Κέβιν Κόστνερ. «Αν το χτίσεις, θα έρθει», έλεγε η μυστηριώδης φωνή από το πουθενά στον Κόστνερ, ο οποίος το έχτισε.

Oρθιος πάνω στο σαπ, με πόδια που τρέμουν ελαφρά στην προσπάθειά μου να κρατήσω την ισορροπία μου, πλέω μέσα στον κόλπο της Βουλιαγμένης.

Ο φίλος μου ο Νταν υπηρέτησε στο Βιετνάμ το 1967. Τοποθετήθηκε παρατηρητής σε ένα προκεχωρημένο φυλάκιο μέσα στη ζούγκλα. Του έδωσαν μια καλύβα για να στεγαστεί. Προτού εγκατασταθεί, στρατιώτες του υγειονομικού άπλωσαν ένα πυκνό, ανθεκτικό δίχτυ λίγο πιο χαμηλά από το ταβάνι. Το έδεσαν καλά μέχρι να τεντώσει. Εστησαν ένα ράντζο εκστρατείας, ένα τραπεζάκι, κάνα […]

Το Ικόνιο φλέγεται τον Ιούλιο. Ομως ο κύριος Γκρι επισκέπτεται το τέμενος του Τζελαλεδίν Ρουμί, ή Μουσείο του Μεβλανά, όπου και η σαρκοφάγος του σούφι ποιητή Ρούμι. Ιδρυσε το τάγμα των περιστρεφόμενων δερβίσηδων ή Μεβλεβήδων το 1220. Γεννημένος στο βόρειο Αφγανιστάν, ο Μεβλανά έφτασε στο Ικόνιο μέσω Βαγδάτης και Δαμασκού. Μπροστά στις σαρκοφάγους, επισκέπτες από […]

Το 1861, σε ηλικία δεκαεννιά ετών, ο Αμβρόσιος Μπιρς κατατάσσεται στον στρατό της Ενωσης (των Βορείων) και έως το 1865 θα ζήσει μερικές από τις πλέον αιματηρές μάχες του αμερικανικού εμφυλίου: Σίλοχ – Τενεσί (1862, 23.000 πεσόντες μέσα σε δύο ημέρες), Τσικαμάουγκα – Τζόρτζια (1863, 34.000 πεσόντες μέσα σε μία εβδομάδα).

Πρέπει να ήταν τέλη του 1993 όταν γνώρισα τον Σπύρο Φάρο. Καθόμασταν με τον αδελφό του τον Μάκη στο πατρικό τους στη Φορμίωνος («το σπίτι-σπηλιά», όπως το έλεγε ο Μάκης, όπου ουσιαστικά τελείωσε τις μέρες του ο Σπύρος πριν καν ξεψυχήσει, στα 58 του μόλις), όταν εμφανίστηκε ένας ευθυτενής, δωρικός, αυστηρός (ψαρωτικός μάλλον) τύπος με […]

Το 1908 ο Ρώσος Αλέξανδρος Σκριάμπιν (1872-1915) συνθέτει το συμφωνικό έργο «Ποίημα της έκστασης». Το έργο ηχεί έως σήμερα ως ένας διονυσιακός ύμνος σε δύο φαινομενικά αντίθετα πράγματα: τη σάρκα και την υπερβατική εμπειρία του ανθρώπου που «κλείνει τα μάτια» (θεμελιώδης περιγραφή της πράξης του μυστικιστή).

Συμβαίνει μερικές φορές: πεζά, συμβαντολογικά κείμενα παλαιών δημοσιογράφων να χαρακτηρίζονται από μιαν απρόσμενη, ιδιότυπη ποιητική πνοή.

«Σιχαίνομαι τον γάμο όσο και την όπερα», έλεγε ο Γιοχάνες Μπραμς (1833-1897). Ορκισμένος εργένης (μα και λάτρης μιας όπερας, της «Κάρμεν» του Μπιζέ), αγαπούσε τα πούρα, το κρασί και το καλό φαΐ. Oχι ότι δεν είχε τις σκοτεινιές του. Αυτός ο βαθιά Γερμανός με λουθηρανικές καταβολές είχε φοβερές εξάρσεις του θυμικού.