Ο ΚΥΡΙΟΣ ΓΚΡΙ

Η είδηση έκανε τον κύριο Γκρι να χαμογελάσει. Βρέθηκε, λέει, ο χαμένος κατάλογος των άστρων του Ιππάρχου. Hταν κρυμμένος πίσω από μεσαιωνική περγαμηνή της ελληνορθόδοξης Μονής Αγίας Αικατερίνης του Σινά (η σχετική δημοσίευση έγινε στο περιοδικό Journal for the History of Astronomy).

Δουβλίνο, καλοκαίρι 1996. Λίγο πιο χαμηλά από την επιφάνεια του ποταμού Λίφεϊ, κάτω από τη γέφυρα Ο’ Κόνελ, ο κύριος Γκρι παρατηρεί ένα επταψήφιο ψηφιακό ρολόι να μετράει ανάποδα τον χρόνο: πόσος χρόνος απομένει έως το 2000.

Ο κύριος Γκρι διατείνεται ότι τα πιο ωραία μαθήματα γραφής είναι τα άτυπα, τα απρόσμενα και –περίπου– τυχαία. Στο τεύχος της 19ης Σεπτεμβρίου του The New Yorker, διάβασε ένα αφήγημα του Ντάριλ Πίκνεϊ αφιερωμένο στη συγγραφέα και παλιά του δασκάλα δημιουργικής γραφής Ελίζαμπεθ Χάρντγουικ (Darryl Pickney, «Critical Distance. A literary education with Elizabeth Hardwick»).

Ο κύριος Γκρι ακόμα θυμάται το ντοκιμαντέρ «Επαφές στο τέλος του κόσμου» (Encounters at the End of the World, 2007) που ο Βέρνερ Χέρτζογκ γύρισε στην Ανταρκτική.

Ενριέτα Λίβιτ, γεννημένη το 1868 στη Μασαχουσέτη. Θεολόγος ο πατέρας της, ποθούσε τα πέντε παιδιά του να μορφωθούν. Η Ενριέτα, η μεγαλύτερη, πέρασε από τον πρόγονο του περιώνυμου Κολεγίου Ράντκλιφ μελετώντας τέχνες και ανθρωπιστικές επιστήμες.

Είναι αυτή η μουσική που στοιχειώνει τα όνειρά του από παλιά. Η μουσική που το 1963 ο Ζορζ Ντελερού συνέθεσε για την «Περιφρόνηση» του Γκοντάρ, θέμα μουσικό άρρηκτα συνδεδεμένο με την Μπαρντό στην ταράτσα του Μαλαπάρτε στο Κάπρι.

Τραγούδια φαλαινών· το κλάμα ενός μωρού· ο παφλασμός των κυμάτων σε μιαν ακτή· μουσικές του Μπαχ, του Μότσαρτ, ιθαγενών, αλλά και ένα τραγούδι του Τσακ Μπέρι.

Η Τζούλια Μάργκαρετ Κάμερον (Julia Margaret Cameron) γεννήθηκε στην Καλκούτα το 1815 αλλά έζησε κυρίως στην Αγγλία. Το σπίτι της, το Ντιμπόλα Λοτζ (Dimbola Lodge) στον κόλπο Φρεσγουότερ της νήσου του Ουάιτ, νότια της Αγγλίας, έχει την ιστορία του.

Ο Αμερικανός Χίμπερ Ντάουστ Κέρτις έκανε ένα παράξενο, εσωτερικό ταξίδι. Στα τέλη του 19ου αιώνα σπούδαζε στο Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν λατινικά, αρχαία ελληνικά, εβραϊκά, σανσκριτικά και ασσυριακά.

Είδε ένα όνειρο. Κολυμπούσε, λέει, στη θάλασσα. Μάλλον, όχι, δεν κολυμπούσε ακριβώς. Ζούσε στη θάλασσα. Hταν κάτι σαν ψάρι. Οχι ακριβώς ψάρι, αλλά και πάλι, ναι, ψάρι. Κήτος. Τα νερά ήταν σκοτεινά και παγωμένα, αλλά εκείνη αισθανόταν σαν στο σπίτι της. Ισως έφταιγε μια φωτογραφία που είχε πετύχει τυχαία στο Instagram.

Ορισμένα ταξίδια είναι γραφτό τους να γίνουν. Το επιτάσσει η ερωτική επιθυμία.

Την πιο αποκαρδιωτική περιγραφή της καταστροφής στη Μικρά Ασία δίνει υπαξιωματικός της 7ης Μεραρχίας ονόματι Τάκης Κόντος στο βιβλίο του «Μικρασία Τέλος», που εξέδωσε το 1960.