ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗ

«Στη χρεοκοπία οδηγηθήκαμε εξαιτίας της σταδιακής εγκατάλειψης των αξιών της Μεταπολίτευσης», αναφέρει σε εκτενές άρθρο του ο πρώην πρωθυπουργός.

Η προσπάθειά του για τον εκσυγχρονισμό των θεσμών είχε ξεκινήσει ήδη πριν από τη δικτατορία.

Παραμένει σε εκκρεμότητα η σύναψη ενός νέου κοινωνικού συμβολαίου στη θέση εκείνου που ανατράπηκε με την οικονομική κρίση.

Ολοι αναγνωρίζουν ότι είναι η μεγαλύτερη περίοδος πολιτικής ομαλότητας στην Ιστορία του ελληνικού κράτους. Οι θεσμοί αποδείχτηκαν ανθεκτικοί και υπό την πίεση της κρίσης. Ποια επιτεύγματα αξίζει κανείς να χαιρετίσει; Και ποια από τις παθογένειες πρέπει να «πετάξει»;

Στα πενηντάχρονα της Μεταπολίτευσης φτάσαμε με πολλά και ετερόκλητα πράγματα στις αποσκευές μας. Και βρισκόμαστε αντιμέτωποι με το ερώτημα τι κρατάμε και τι πετάμε από όλα αυτά, χωρίς εύκολη απάντηση. Μήπως φταίει το ίδιο το ερώτημα; Δεν είμαστε υποχρεωμένοι να διαλέξουμε, παρά μόνο εάν το δούμε σαν μια κάπως διαστροφική πνευματική άσκηση.

Η Μεταπολίτευση έκλεισε μεν έναν κύκλο της, αλλά στριφογυρίζει ακόμη ως «μπροστά» ψευδεπίγραφο μέλλον. Η δημοκρατία έχει γίνει ρουτίνα που γεννά ανία παρά ελπίδα. Γιατί; Μια αποτίμηση της εποχής από το τέλος προς την αρχή.

Τι είπαν οι πολεοδόμοι στον Στέφανο Μάνο στα τέλη της δεκαετίας του ’70. Και τι λένε σήμερα για την Αθήνα.

Για κάποιους είναι η κομμουνίστρια που προσχώρησε στους απίστους. Καταχώνιασε το σφυροδρέπανο στην αποθήκη δίπλα στη σκονισμένη μαγνητοταινία με τη φωνή του Πολυτεχνείου και διπλοκλείδωσε την πόρτα.

Σε αναστοχασμό καλεί την ελληνική κοινωνία ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος με αφορμή τα 50 χρόνια από την αποκατάσταση της Δημοκρατίας – Οι αιχμές

Η πενηντάχρονη Μεταπολίτευση γεννήθηκε με όλες τις καλές μοίρες στο πλευρό της και γέννησε μια νέα ταυτότητα προσδοκιών. Τι επιζεί από εκείνες τις προσδοκίες;

Είναι αδύνατο να γίνει αποτίμηση της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής των τελευταίων 50 ετών όχι μόνο σε ένα άρθρο, αλλά ούτε καν σε μια μελέτη με τη συνδρομή πολλών επιστημόνων. Θα επιχειρήσουμε επομένως να εστιάσουμε σε συγκεκριμένα ζητήματα και σταθμούς.

Ποια λύση θέλουμε; Στην Αθήνα οι λεγόμενοι «πολίτες του κόσμου» απαντούν εύκολα στην ερώτηση, διότι η Κύπρος «κείται μακράν». Αλλά πόσο εύκολο είναι να την απαντήσουμε όσοι γεννηθήκαμε στο νησί;