ΚΡΙΤΙΚΗ

Δύο άντρες προσπαθούν να ανασυνθέσουν μέσω της γραφής το πρόσωπο του πατέρα τους. Αυτή είναι η ραχοκοκαλιά του μυθιστορήματος. Ο αφηγητής γράφει για τον νεκρό πατέρα του επιστήθιου φίλου του, μεταφέροντας την επιθανάτια εξομολόγησή του, έτσι όπως του την εμπιστεύθηκε ο φίλος του.

Ανάμεσα στις ταλαντώσεις ενός μετρονόμου ο χρόνος μεταμορφώνεται σε μουσική, σε ένα μαυλιστικό φάσμα.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ Ρινόκερως εκδ. Καστανιώτη, σελ. 84 Ο «Ρινόκερως» είναι ένα βιβλίο ωρίμανσης ακόμη και σε σχέση με την «Πολωνία» (2016), που ήταν κατά τη γνώμη μου το καλύτερο μέχρι τώρα βιβλίο του Παναγιώτη Ιωαννίδη. Ανοίγει μια πλατιά βεντάγια ντοκουμέντων και αφηγήσεων, που συγκροτούν μια φαινομενικά απτή πραγματική βάση, είτε πρόκειται για σχετικές με τον ρινόκερω μαρτυρίες από […]

Η ατυχία, η βλακεία, η σοφία, η εθελοτυφλία, η υπέρμετρη φιλοδοξία είναι μερικές μόνο από τις οδούς που οδηγούν στην απογοήτευση.

Η έννοια του τραγικού απασχόλησε τον Aγγελο Τερζάκη (1907-1979) σε όλη τη διάρκεια της μακράς λογοτεχνικής και θεατρικής πορείας του (υπήρξε γενικός γραμματέας του Εθνικού Θεάτρου, καλλιτεχνικός διευθυντής του, γενικός διευθυντής, διευθυντής δραματολογίου και διευθυντής της Δραματικής Σχολής του).

Η Φανή περπατάει στους δρόμους της Αθήνας σπρωγμένη από ακατάσχετο θυμό. Είναι είκοσι χρόνων, αλλά ακόμη διαπλέει τα απόνερα της μετεφηβείας, λύματα μιας αναβλημένης τρικυμίας.

Θα μπορούσε να συμβεί οπουδήποτε και οποτεδήποτε, αλλά υπάρχει πάντα μια συγκεκριμένη στιγμή που επιβάλλεται στις αισθήσεις, ένα κέντρισμα κατάστηθα, που κατατέμνει τη χρονική ροή.

Συχνά ο τίτλος που επιλέγεται για μια διηγηματογραφική συλλογή είναι ενδεικτικός της θεματικής. Αλλοτε, πάλι, το βιβλίο δανείζεται τον τίτλο του εναρκτήριου διηγήματος.

«Φυσικά τους ανθολογημένους αυτούς στίχους μου τους χάρισε η μητέρα μου και της χρωστάω άπειρη ευγνωμοσύνη, γιατί διέσωσε τις λέξεις αυτών των ποιημάτων και της αφιερώνω αυτό το μικρό απάνθισμα», γράφει στην εισαγωγή της η ποιήτρια και φιλόλογος Μαριγώ Αλεξοπούλου.

Ενας άνδρας πάσχει από απέχθεια για τις τσάντες και τον πολτό των πραγμάτων που σαπίζει μέσα τους. Ενα βράδυ σβήνει τη λάμπα, κουρασμένος από το αναίτιο φως της, και βγαίνει στον δρόμο. Περπατώντας στο σκοτάδι τον ελκύει μια φωτισμένη βιτρίνα, όπου εκτίθενται ένας μαχαιρωμένος άνδρας και η ξεκοιλιασμένη τσάντα του. Το θέαμα τον σημαδεύει με μια σφοδρή αίσθηση ενοχής. 

Μπορεί η ανακάλυψη του φαρμάκου για τη θεραπεία του καρκίνου να έχει ολέθριες συνέπειες για την ανθρωπότητα; Πότε η γνώση είναι δύναμη και πότε κατάρα; Μπορεί μια ελίτ να λειτουργεί εν λευκώ ως φύλακες της γνώσης χωρίς να λογοδοτεί στους πολίτες;

Η θλίψη που ενεδρεύει κάτω από τη φαινομενικά αδιατάρακτη επιφάνεια των πραγμάτων επανέρχεται στα είκοσι πεζά του βιβλίου. Η δυστυχία παραμονεύει σε ανύποπτες γωνιές, κυρίως όμως σε πιο αναπεπταμένα πεδία, όπως αυτό της ενήλικης ζωής.