ΚΡΙΤΙΚΗ

Ομολογώ ότι δεν έχω διαβάσει ή δει την «Πενθεσίλεια», πένθιμο δράμα σε μία πράξη και 24 σκηνές, του Χάινριχ Κλάιστ. Εργο του 1801, που εντυπωσίασε την κοινωνία του τότε τόσο πολύ, ώστε ο μέγας Γκαίτε ζήλεψε αφάνταστα.

Oμως αυτήν τη φορά σεμνά και ταπεινά. Οπως πιστεύω ότι θα πρέπει να αντιμετωπίζεται ο Μέγας Κάντορας. Και όχι με μεγαλοστομίες, παρεμβάσεις, παρεμβολές και… κολπάκια. 

Ισοπεδωτικό το αποτέλεσμα της σκηνοθεσίας του «Ιουλίου Καίσαρα» από τον Γκραουζίνις.

Με τον πολύ καλό Σλοβάκο αρχιμουσικό Γιουράι Βάλτσουχα συνεργάστηκε η ΚΟΑ στις 29 Μαΐου στην αίθουσα «Φίλων της Μουσικής».

Τ​​ο ημερολογιακό μυθιστόρημα γνώρισε κάποιαν έξαρση στον τόπο μας στη διάρκεια του 19ου αιώνα και στα μέσα του 20ού, όταν η γενιά του τριάντα, επηρεασμένη κατά κύριο λόγο από τον Ζιντ επιχείρησε να στραφεί στον σύγχρονο αυτοαναφορικό άνθρωπο και στον κατακερματισμένο εσωτερικό του κόσμο. 

Oταν μία μουσική σκηνική πρόταση (όπερα, οπερέτα, μιούζικαλ) την κλέβει η… ορχήστρα, μήπως πρέπει να προβληματιστούμε; 

Γενναιοδωρία και δροσιά είναι οι δύο λέξεις που ήρθαν αυθόρμητα στον νου, ακούγοντας την Ελενα Κελεσίδη στο ρεσιτάλ με ρωσικά τραγούδια, που πραγματοποίησε στις 26 Μαΐου στην αίθουσα «Μητρόπουλος» με πρωτοβουλία του Συλλόγου Φίλων της Μουσικής

Α​​κρως λυρική είναι η κραυγή που καταλύει στην τελευταία σελίδα τις τριάντα αποσιωπήσεις ισάριθμων πεζών. Μια κραυγή, που αντηχεί σε λιγοστούς, επιλογικούς στίχους, οι οποίοι ασφυκτιούν από απρόφερτες λέξεις, που κάποτε ξεσπούν σε ουρλιαχτά.

Πήγαινα στην παράσταση περιμένοντας με ενδιαφέρον να δω «στεγασμένη αρχαιολογική ανασκαφή» για σκηνικό (Ανδρέας Σκούρτης), σύμφωνα με συνέντευξη του σκηνοθέτη στην Καθημερινή. 

Το δημοφιλές μιούζικαλ «Kiss me Kate» του Αμερικανού συνθέτη παρουσιάστηκε για μία και μόνη βραδιά από την Καμεράτα

E​​χω προσπαθήσει επανειλημμένως να ανιχνεύσω τι είναι εκείνο το απροσδιόριστο που κάνει τα έργα του Θανάση Χειμωνά –τα «Σπασμένα ελληνικά» (2000), την «Ανεξιχνίαστη ψυχή» (2003), την «Μπλε ώρα» (2005) και την «Ραγδαία επιδείνωση» (2008)– να αποτελούν γοητευτικότατη λογοτεχνία. 

Εντυπωσιακά άνιση υπήρξε η συναυλία της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών στις 22 Μαΐου στην αίθουσα «Φίλων της Μουσικής», υπό τη διεύθυνση του Γερμανού Εκερχαρτ Στιρ: το πρώτο μέρος χαρακτηρίστηκε από πρωτοφανή προχειρότητα, ενώ το δεύτερο υπήρξε έως και συναρπαστικό.