ΚΡΙΤΙΚΗ

Πολύ καλά ερμήνευσε η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών το μεγαλειώδες τελευταίο μέρος της Ενάτης Συμφωνίας του Μάλερ (Μέγαρο Μουσικής, 20/11). 

Ή μάλλον σε… decadence (παρακμή;). Δεν κατάλαβα ποτέ το λογοπαίγνιο. Μάλλον –καθώς στην επιλογή των γραμμάτων του τίτλου το «Deca» γράφεται με ορθά στοιχεία και το «dance»– υπονοεί κάτι άλλο.

Εργα μουσικής δωματίου για βιολί, τσέλο και πιάνο περιλάμβανε η βραδιά «Ο άγνωστος Λιστ», που πραγματοποιήθηκε στον Παρνασσό στις 31 Οκτωβρίου. 

Μια νουβέλα του Τσέχωφ και ένα μυθιστόρημα του Μπροχ διασκευασμένα για το σανίδι.

Κ​​άποτε, πριν από λίγο καιρό, υπήρχε εκείνο το γκριζόμαυρο γκράφιτι σ’ έναν τοίχο του Πολυτεχνείου.

Από το 1979, συγκεκριμένα όταν το Χορευτικό Συγκρότημα Batsheva εμφανίστηκε στο Ηρώδειο, όχι στο Φεστιβάλ Αθηνών αλλά σε εκείνες τις τόσο ανόητα τιτλοφορημένες Προ-φεστιβαλικές Εκδηλώσεις του Ε.Ο.Τ. κατά μήνα Ιούνιο και αρχές Ιουλίου.

Ε​​ρωτευόμαστε ένα ανύπαρκτο πρόσωπο. Το αντικείμενο του πόθου ποτέ δεν μας αποκαλύπτεται, εμείς το επινοούμε, το ανακαλύπτουμε, «εμείς το γεννάμε ολόκληρο το άλλο πρόσωπο».

Κ​​άθε λογοτεχνία, κάθε πεζό, κάθε μυθοπλασία ισορροπεί στην κόψη του ξυραφιού.

Ιδιαίτερα επιτυχημένη υπήρξε η δραματοποιημένη εκδοχή του «Χειμωνιάτικου ταξιδιού» του Σούμπερτ, που έκανε πρεμιέρα στις 10 Νοεμβρίου στο Θέατρο Τέχνης (Φρυνίχου).

Τ​​α βιβλία γεννούν άλλα βιβλία, έλεγε ο Ντιντερό. Τα κείμενα, αυτοί οι πολυδιάστατοι χώροι στους οποίους πολλές γραφές αναμειγνύονται και συγκρούονται, αυτοί οι πλούσιοι ιστοί αναφορών, γεννούν άλλα κείμενα. 

Δύο παραστάσεις από εξαιρετικούς ηθοποιούς, που έχουν κερδίσει την αναγνώριση του κοινού.

Και αναφέρομαι βέβαια στο περίφημο, μοναδικό, ασύγκριτο New York City Ballet, το Μπαλέτο της Πόλης της Ν. Υόρκης. Και αυτό για δύο λόγους.