ΚΡΙΤΙΚΗ

Ε! Το είδαμε πάλι κι αυτό- για την ακρίβεια και το ακούσαμε- επιστροφή στο απώτερο παρελθόν: μεγάφωνα και ηχογραφημένη μουσική επένδυση. Πού; Στα πέριξ της σκηνής της Εθνικής μας Λυρικής Σκηνής για την παράσταση του μπαλέτου «Links» (δεσμοί, σύνδεσμοι, κρίκοι αλυσίδας, αλλά και πόντοι, θηλιές πλεκτού, μανικετόκουμπα!).

Ε​​χει η μνήμη ήχο; Στα δεκατέσσερα διηγήματα του Ευσταθιάδη οι εγκιβωτισμένες στον αμφιβληστροειδή εικόνες της περασμένης ζωής φέρουν εγχάρακτο έναν ιδιαίτερο ρυθμό, την προσωδία του χαμένου χρόνου, την αρμονική της μνήμης. 

 Ενδιαφέρουσες συναυλίες επικεντρωμένες σε έργα του 20ού αιώνα πραγματοποίησε η Ορχήστρα Νέων «Γκούσταφ Μάλερ».

Τον παλιό καλό εαυτό της θυμήθηκε η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών στις 10 Μαρτίου, στην αίθουσα «Φίλων της Μουσικής», επιβεβαιώνοντας την κυμαινόμενη απόδοσή της, ανάλογα με τον αρχιμουσικό. 

Α​​πλωμένο στο διάστημα μιας δεκαεξαετίας (1990-2006), το ολιγοσέλιδο έργο της Κλαίρης Μιτσοτάκη («Η πριγκίπισσα Τίτο κι εγώ», «Flora Mirabilis», «Μετάλλια» και «Σωρείτες») διαθέτει αισθητική ενέργεια και πνευματική βαρύτητα. 

Η τυραννία του «θεατροποιού» του Τόμας Μπέρνχαρντ δύσκολα συγκρατείται επί σκηνής.

Την αναβίωση ιστορικής συναυλίας που δόθηκε πριν από διακόσια χρόνια πρότειναν η ορχήστρα και ο Γιώργος Πέτρου.

Η ​​απώλεια προκαλεί το σώμα, το δοκιμάζει, το καταπονεί. Μια αβίωτη (με την έννοια της ανυπόφορης) απώλειας κάνει τον έναν να χάνει τα μαλλιά του, τον άλλον να ασθενεί σωματικά, τον τρίτο να διαλύεται νευρολογικά. 

Ή «Sweet Charity», αν προτιμάτε. Έτσι αποφασίστηκε να τιτλοφορηθεί το σενάριο της περίφημης ταινίας του Φελλίνι «Οι Νύχτες της Καμπίρια» (αφιέρωμα στη σύζυγό του Τζουλιέτα Μασσίνα, 1957), όταν αυτό μεταμορφώθηκε σε αμερικανικό μιούζικαλ.

«Οι τρεις αδερφές» του Τσέχωφ σε ένα τολμηρό σε πολλά σημεία ανέβασμα.

Σ​​υνυπάρχουμε με κατοικίδια φαντάσματα, ακόμα και όταν εφησυχάζουμε με την αυταπάτη μιας απόρθητης ιδιωτικότητας.

Η τέταρτη και τελευταία συναυλία του Κουαρτέτου L’Anima (beton, 28 Φεβρουαρίου) περιλάμβανε έργα πέντε Ελλήνων συνθετών