ΚΡΙΤΙΚΗ

Ε​​ίναι ένα κρίσιμο βιβλίο. Καθώς οι δεκαετίες περνούν και η μνήμη αδυνατίζει, οι μεγάλοι ξεχνούν. Οσο για τους νεότερους, οι στρεβλώσεις που έχουν μεσολαβήσει αποτελούν σκάνδαλο, όπως το αδιανόητο «Η χούντα δεν έπεσε το ’74».

Το «Αrt» (1994) της Γιασμίνα Ρεζά είναι ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα του υψηλού επιπέδου της σύγχρονης γαλλικής κωμωδιογραφίας στο θέατρο και στον κινηματόγραφο.

Με αφιέρωμα στο συμφωνικό έργο του Λιστ έμοιαζε η πρώτη συναυλία της ορχήστρας «Φιλαρμόνια» στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών στις 16 Οκτωβρίου.

​​Κάθε μετάφραση του Γιώργου Σεφέρη (1900- 1971) αποτελεί γεγονός με σημασία και για εμάς, στην Ελλάδα. Οταν, όπως εν προκειμένω ο γερμανόφωνος χώρος, δηλαδή η Γερμανία, η Αυστρία και η γερμανόφωνη Ελβετία, δεξιώνεται καλομεταφρασμένα, χορταστικά σχολιασμένα τα «Ημερολόγια Καταστρώματος» στο σύνολό τους, δημιουργούνται προϋποθέσεις για μιαν ιδιαίτερα απαιτητική και σπάνια πολιτισμική επαφή και επικοινωνία.

Το «Σώσε»  (Noises Off, 1982) του Μάικλ Φρέιν είναι μία φάρσα εντυπωσιακής κατασκευής που παίζει αριστοτεχνικά με τη δισυπόστατη φύση της τέχνης του θεάτρου. Κάτι περισσότερο από θέατρο εν θεάτρω, εκθέτει τους μηχανισμούς της φάρσας και την ίδια στιγμή, υπονομεύοντάς τους, παράγει υλικό μιας εμπνευσμένης κωμωδίας.

Ξεκινάς να πας στο θέατρο. Το έργο που επιλέγεις είναι βραβευμένο μάλιστα με το Α΄ Κρατικό Βραβείο Θεατρικού Εργου για νέους συγγραφείς το 2013: «Η Απειλή» της Aρτεμης Μουστακλίδου. Τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Γιάννης Λεοντάρης, που ασχολείται με τη θεατρική δημιουργία επιλεκτικά, καθώς είναι αναπληρωτής καθηγητής στο τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου.

Εχουν περάσει περίπου τρεις δεκαετίες από τότε που η Κατερίνα Κτώνα κουβαλούσε το δικό της τσέμπαλο σε κάθε χώρο στον οποίο έδινε συναυλία και το μπαρόκ ήταν γνωστό σε ελάχιστους στην Ελλάδα.

Δεν είναι η πρώτη φορά που συνθέσεις αποσπασμάτων από την «Ιστορία» του Θουκυδίδη παρουσιάζονται στη σκηνή. Αλλά στα «Μαθήματα Πολέμου» του Δημήτρη Λιγνάδη ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα να ζωντανεύει πραγματικά ο πολύτιμος αρχαίος λόγος.

Ο​​ι βιβλιόφιλοι αναγνωρίζονται μεταξύ τους. Και η ιστορικός Ελλη Δρούλια αποτελεί πολύ ιδιαίτερη περίπτωση. Δεν είναι μόνο ότι διαβάζει φανατικά, ότι εδώ και είκοσι πέντε χρόνια αναπνέει καθημερινώς τη μυρωδιά των εντύπων στη Βιβλιοθήκη της Βουλής και ότι για πολύ καιρό τήρησε εβδομαδιαία στήλη σε ηλεκτρονικά μπλογκ με θέμα το βιβλίο.

Μ​​εγαλώσαμε, και στην ποίηση, στη σκιά μιας ηρωικής εποχής όπου μεσουράνησαν ονόματα ανήκοντα εδώ και δεκαετίες στη σφαίρα του μύθου. Οι σκιές, όμως, βρίσκονται σε κίνηση. Παραδείγματος χάριν, αποτραβιούνται. 

Πάντα έχουν ενδιαφέρον οι παραστάσεις της Αργυρώς Χιώτη και της ομάδας Vasistas. Aπό το «Spectacle» (2011) έως τη φετινή παράσταση των «Χοηφόρων» για τη Μικρή Επίδαυρο, υπάρχει συνέχεια στην έρευνα εκφραστικών και παραστατικών τρόπων –κι αυτό δεν είναι λίγο ούτε εύκολο όταν δημιουργός και ομάδα δεν έχουν σταθερό χώρο εργασίας, που να ευνοεί τις επίμονες, συστηματικές δοκιμές.

Τα τελευταία χρόνια το Φεστιβάλ Αθηνών παρουσιάζει ταινίες του βωβού, τις οποίες συχνά συνοδεύουν συμφωνικές ορχήστρες ερμηνεύοντας διάσημες παρτιτούρες. Από τον «Χρυσοθήρα» του Τσάπλιν και το «Θωρηκτό Ποτέμκιν» του Αϊζενστάιν ώς την «Ωραία και το τέρας» του Κοκτό σε μουσική του Φίλιπ Γκλας.