ΚΡΙΤΙΚΗ

Συχνά είναι δύσκολο να αντιληφθεί κανείς το σκεπτικό μιας εκδήλωσης. Πώς επιλέγονται η θεματολογία, τα έργα και οι καλλιτέχνες, ποια είναι η στόχευση. Η συναυλία της 11ης Ιανουαρίου στην αίθουσα «Φίλων της Μουσικής», συμπαραγωγή της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών και του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών, άφησε αρκετά ερωτήματα.

Τα βράδια στην υποβαθμισμένη, άναρχης δόμησης, βιομηχανική περιοχή του Ελαιώνα ελάχιστοι κυκλοφορούν. Κλειστές οι βιοτεχνίες, οι μεταφορικές εταιρείες, οι αποθήκες. Τοπίο και ατμόσφαιρα φέρνουν στο μυαλό ταινίες που έχεις δει, του ιταλικού νεορεαλισμού, του cinema verite, και άλλες που θα μπορούσαν να γυριστούν σε αυτό το τοπίο ερημιάς και εγκατάλειψης. Στο μέσον του πουθενά, στη γωνία των οδών Αγίας Αννης και Μικέλη, φώτα και κόσμος.

Ο​​σοι τόμοι μελέτης κι αν περιβάλλουν ένα ποίημα, δεν αρκούν για να το δικαιώσουν αν δεν μπορεί αυτό να σταθεί γυμνό, να λειτουργήσει «από μόνο του», έστω και για έναν μοναδικό αναγνώστη.

ίποτε πιο απολαυστικό από το να διαβάζεις ένα μυθιστόρημα γραμμένο από συγγραφέα της κλάσης του Σόμερσετ Μομ. «Το βαμμένο πέπλο», που επανεκδόθηκε το 2018 στη σειρά «Μεγάλες αφηγήσεις» (υπεύθυνος Δημήτρης Στεφανάκης) των εκδόσεων Μεταίχμιο, είναι από τα γνωστά έργα του Μομ – χωρίς όμως να ανήκει στο βαρύ πυροβολικό του όπως το ογκώδες «Ανθρώπινη dουλεία» (1915) ή το ώριμο, και πιο φιλοσοφικό, «Η κόψη του ξυραφιού» (1944).

«Τα οικονομικά επιχειρούν να αποκαλύψουν το κόστος σε χρόνο, χρήμα και ενέργεια που έχει κάθε βιοτική μας δραστηριότητα· εμποδίζουν τους ονειροπόλους να αγνοήσουν τη σπάνι των πόρων…». Μόνον τυχαίο δεν είναι ότι αυτά τα λόγια της Σούζαν Ακερμαν παρατίθενται ήδη στην προμετωπίδα της πρωτοποριακής μονογραφίας του διακεκριμένου συναδέλφου Γιώργου Δελλή, καθηγητή Δημοσίου Δικαίου στη Νομική Σχολή του ΕΚΠΑ. 

Μια εναλλακτική βιογράφηση της ελληνικής κοινωνίας στα χρόνια της κρίσης επιχειρεί και προτείνει ο Δημήτρης Παπανικολάου στη νέα μελέτη του «Κάτι τρέχει στην οικογένεια».

Πώς ο Λεονάρντο ντα Βίντσι εξελίχθηκε σε μια εμβληματική προσωπικότητα με οργιώδη φαντασία και τεράστια δημιουργικότητα.

Ενας ιδιοφυής πιανίστας, ο Τούρκος Φάζελ Σάι, επέστρεψε για ακόμη μία φορά στην Αθήνα και προσέφερε στο κοινό την εμπνευσμένη ερμηνεία του στο δεύτερο Κοντσέρτο για πιάνο του Σεν-Σανς.

Eνας Ινδός σιδεράς εύχεται οι μέρες του να είχαν κάτι από τη λάμψη των νυχτερινών του ονείρων. Μια νεαρή γυναίκα αψηφά τα στερεότυπα και σπουδάζει ιατρική στην Αλεξάνδρεια του 4ου π.Χ. αιώνα. 

O ​​Αχιλλέας Κυριακίδης είναι ένας συγγραφέας που ούτε εγκαταλείπει ούτε συγκαλύπτει τις εμμονές του. Μείζων δε τούτων ο Μπόρχες. Και στο πρόσφατο βιβλίο του τα διηγήματα αποτίουν πνευματωδώς τον οφειλόμενο φόρο τιμής στον πρώτο διδάξαντα. 

Μετά τη βράβευση για τη μετάφραση του «Αμλετ», ο Διονύσης Καψάλης συνεχίζει να προσφέρει στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό τα απαιτητικά, ποιητικά κείμενα της σαιξπηρικής δραματουργίας.

Το Χοροθέατρο του Βούπερταλ της Πίνα Μπάους (1940-2009) βρίσκεται σε φάση ανακατατάξεων. Η πορεία του ιστορικού συνόλου θα βασιστεί σε δύο άξονες: στην παρακαταθήκη της Πίνα Μπάους αλλά και στη δημιουργία νέων έργων από προσκεκλημένους χορογράφους.