ΚΡΙΤΙΚΗ

Μετά τις θετικές εντυπώσεις που είχε αφήσει το 2017, ο Γερμανός τσελίστας Μπένεντικτ Κλέκνερ επέστρεψε φέτος στις 7 Οκτωβρίου στον Παρνασσό για ένα ρεσιτάλ με τον Αργεντινό πιανίστα Χοσέ Γκαγιάρδο.

Για μια χώρα σαν την Ελλάδα που, σύμφωνα με τα στοιχεία της «Διεθνούς Διαφάνειας», κατέχει την προτελευταία θέση στην ευρωπαϊκή κατάταξη διαφθοράς –ακριβώς πάνω από τη Βουλγαρία και πολύ κάτω από τη Ρουμανία και την Κροατία– αποτελεί αίνιγμα γιατί η τεράστια πηγή μυθοπλαστικού υλικού που προσφέρουν η παρανομία, οι συνωμοσίες και οι διπλοί κώδικές της, απουσιάζει από την πεζογραφία της.

Στον προγραμματισμό των παραστάσεων της σεζόν 2019-2020 αποτυπώνεται ξεκάθαρα, διογκούμενο, το παλιό πρόβλημα: όχι μόνο δεν αυτορρυθμίζεται η (θεατρική) αγορά, αλλά σαν να έχουν χαθεί οριστικά τα κριτήρια που επιτρέπουν στους καλλιτέχνες του θεάτρου να κρίνουν, πρώτοι απ’ όλους, εάν αυτό που αποφασίζουν να παρουσιάσουν έχει θέση, λόγο, αξία που θα συγκινήσει ένα κοινό παθιασμένο μεν για θέατρο αλλά κορεσμένο από την υπερπροσφορά.

Τρίτη χρονιά για το Φεστιβάλ Μπαρόκ της Αθήνας, το οποίο φέτος πραγματοποιήθηκε από τις 27 έως τις 29 Σεπτεμβρίου στο Μουσείο Ιστορίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, στην Πλάκα. Με τη συνεργασία της πρεσβείας του Μεγάλου Δουκάτου του Λουξεμβούργου στην Ελλάδα και υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση της Αναστασίας Μηλιώρη προσκλήθηκαν συγκροτήματα απ’ όλο τον κόσμο, όπως επίσης Ελληνες μουσικοί που ασχολούνται με την ιστορικά ενημερωμένη ερμηνεία έργων της μπαρόκ εποχής.

Το «βιπ» δεν είναι ελληνική λέξη. Το λεξικό, όμως, την έχει, τονίζει η ηρωίδα στον σύντροφό της. Το «βιπ» είναι η ελληνική μεταγραφή του vip. Οταν οι εραστές του μυθιστορήματος φτάνουν στις Μαλδίβες, παραμένουν πολύ σημαντικά πρόσωπα ο ένας για τον άλλο. Οταν, όμως, η γυναίκα αρχίζει να αλέθει στο μυαλό της τα δεινά του δεσμού, ο παράδεισος βαθμιαία σκοτεινιάζει.

Παλιότερα ήταν το Μέγαρο Μουσικής και οι κήποι του. Μια όαση πρασίνου, όπου με καλό καιρό μπορούσε κανείς να απολαύσει μουσική χαλαρά, σε συνθήκες που επέτρεπαν επίσης μια διαφορετική κοινωνικότητα. Σήμερα είναι οι κήποι του Κέντρου Πολιτισμού του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος (ΚΠΙΣΝ).

Λίγο πριν από τις πρώτες πρεμιέρες της νέας σεζόν, είναι καλή η στιγμή να αναφερθούμε σε παραστάσεις του φετινού Φεστιβάλ Επιδαύρου που δεν παρουσιάστηκαν μόνο στο υπέροχο αργολικό θέατρο αλλά και σε άλλα ανοιχτά θέατρα ανά την επικράτεια.

Ενας ξεπεσμένος τηλεπαρουσιαστής αποσύρεται από τα εγκόσμια και αναζητάει καταφύγιο σε ένα ορεινό χωριό της Αίγινας. Εκδιωγμένος τόσο από τους τηλεοπτικούς δέκτες όσο και από τη συζυγική του ζωή, φαντάζεται την απομόνωσή του σαν ώθηση για μια καινούργια αρχή. 

Η πορεία της Λορέντας Ράμου χαρακτηρίζεται από αξιοζήλευτη συνέπεια. Εδώ και αρκετά χρόνια, η πιανίστρια εστιάζει το ενδιαφέρον της στη μουσική του 20ού αιώνα με έμφαση στη σύγχρονη δημιουργία. Ιδιαίτερα στενή σχέση διατηρεί με το έργο του Νίκου Σκαλκώτα, το οποίο προβάλλει με κάθε ευκαιρία.

Η Ομορφάσχημη είναι Εβραία αυστριακής καταγωγής που επιβίωσε από τον δίχρονο εγκλεισμό της σε απομονωμένο κελί ναζιστικής φυλακής στη Βιέννη. Μετά τον πόλεμο εμμονικά εξιστορεί την περιπέτειά της σε τυχαίους άνδρες με τους οποίους συνάπτει ερωτική σχέση, μερικές όμως ημέρες αργότερα αναίτια την καταστρέφει.

Ο «Προμηθέας Δεσμώτης» του Σταύρου Τσακίρη στην Επίδαυρο ήταν μια παράσταση που βρισκόταν σε πλήρη σύγχυση, ερμηνευτικά, υποκριτικά, οπτικά και ηχητικά.

Ο έγκυρος Σταύρος Ζουμπουλάκης διερευνά τη σκοτεινή πλευρά των τριών μονοθεϊστικών θρησκειών που, παρότι αναγνωρίζουν ως κοινό πατέρα της πίστης τους τον Αβραάμ, καλλιεργούν σχέσεις μισαλλοδοξίας, βίας και αίματος. Διερευνά επίσης τις σχέσεις μίσους και εχθρότητας ανάμεσα στους πιστούς της ίδιας θρησκείας – και με την ευκαιρία θίγει σειρά ζητημάτων, τα οποία αν και έχουν διεξοδικά συζητηθεί στο πλαίσιο των άλλων ομολογιών, παραμένουν σχεδόν άθικτα στο πλαίσιο της Ορθοδοξίας και της Ελλάδας.