ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ

«Κάνω τον καλύτερο εσπρέσο στην Αθήνα», περηφανεύτηκε ο Διονύσης Σαββόπουλος μόλις με υποδέχθηκε στο γραφείο του, εκείνο το μεσημέρι του 2016.

Ο Διονύσης Σαββόπουλος υπήρξε παθιασμένος Θεσσαλονικιός και πολιτικά ένας άνθρωπος που θεωρούσε αδιαπραγμάτευτο το δικαίωμα να σκέπτεται και να πράττει ελεύθερα. Αυτό το δικαίωμα ήταν που αμφισβήτησαν όσοι σκόπιμα απουσίασαν από την κηδεία και εκείνοι που «έραναν» με δηλητήριο μέσα από το Διαδίκτυο (κυρίως) τον τάφο του. Κάποιοι τον πετροβόλησαν στο ύστατο χαίρε και ας […]

«Στην πολιτική», έλεγε ένας παλαίμαχος, «ποτέ μην εξηγείς κάτι διά της συνωμοσίας, αν μπορεί να εξηγηθεί διά της ανοησίας»· δεν έλεγε «ανοησία» αλλά κάποιον άλλο όρο που δεν γράφεται. Αυτό προκύπτει ανάγλυφα εάν διαβάσει κανείς τη λεπτομερή Ιστορία ή απομνημονεύματα των πρωταγωνιστών της. Η μεγαλύτερη τραγωδία της νεότερης Ελλάδος δεν έγινε από συνωμοσία των χουντικών, […]

Μιλούν στην «Κ» άνθρωποι που μεγάλωσαν με τα τραγούδια του εμβληματικού μουσικού και τον λάτρεψαν, ακόμα και αν κάποιες απόψεις του τους πίκραναν.

Σκηνή πρώτη. Καλοκαίρι –νομίζω– του 2007. Πάντως ο καιρός ήταν ηλιόλουστος. Με τον φωτογράφο Σάκη Γιούμπαση ανεβαίνουμε τους δρόμους του Πηλίου. Προορισμός, το σπίτι του Διονύση Σαββόπουλου στο Μούρεσι. Συνέντευξη για το περιοδικό «Επιλογές» της εφημερίδας «Μακεδονία». Μπαίνω μέσα με τη φόρα του νέου και άπειρου.

Νιώθω αμήχανα για τα τραγούδια του Διονύση Σαββόπουλου από τα πρώτα καλλιτεχνικά του χρόνια και έως τα τέλη του ’80. Ακουγα συχνά στα ερτζιανά τραγούδια του όπως τη «Θαλασσογραφία», τη «Συννεφούλα», το «Ντιρλαντά», τον «Πολιτευτή», το «Ερχεται βροχή, έρχεται μπόρα», τη «Σημαία από νάιλον».

Η κόμη είναι ταυτότητα. Το πώς διαχειρίζεσαι τις τρίχες στο κεφάλι και στο πρόσωπό σου είναι μια δήλωση της ατομικότητας που απευθύνεται στους άλλους – πιο εμφατική από το ένδυμα.

Ο ένας έφυγε 21 Οκτωβρίου και ο άλλος είχε γεννηθεί 23 Οκτωβρίου του 1925. Οι δύο αυτοί άνθρωποι, όμως, είχαν διασταυρωθεί και υποστηρίξει ο ένας τον άλλον σε δύσκολους και ζοφερούς καιρούς. Και οι δύο έλεγαν πάντα αυτό που πίστευαν, δεν κολάκευαν, δεν άφηναν το ρεύμα να τους παρασύρει· δημιουργούσαν το δικό τους.

Εχει κάτι κωμικό το να σε συγχωρούν άτομα στα οποία δεν έκανες ποτέ τίποτα κακό. Ατομα από τα οποία δεν ζήτησες ποτέ συγχώρεση. Ο θάνατος του Διονύση Σαββόπουλου έδωσε σε πολλούς την ευκαιρία να επιδείξουν δημοσίως την άτοπη μεγαθυμία τους: Ε, λοιπόν, τον συγχωρούν τον Σαββόπουλο!

Η διαδρομή ενός δημιουργού, για το στρατευμένο κοινό, επικαθορίζεται από τις ιδεολογικές και πολιτικές προτιμήσεις του και αν αυτές αλλάξουν μέσα στα χρόνια, αυτό το ανθρώπινο γεγονός επηρεάζει την αντιμετώπιση και του έργο του. Τέμνεται σε προ και μετά την αλλαγή πορείας.

«Δεν φοβάμαι τη δραχμή. Δεν φοβάμαι το ευρώ, που σαφώς το προτιμώ. Φοβάμαι μόνο τον διχασμό που τρέχει στο αίμα μας από τον καιρό του Θουκυδίδη έως τις μέρες μας», είχε γράψει ο πληθωρικός εκφραστής του συλλογικού εαυτού μας Διονύσης Σαββόπουλος στην προσωπική του σελίδα στο Facebook τις ταραγμένες ημέρες του θέρους του 2015.

Ο καρδιακός φίλος του Διονύση Σαββόπουλου, Μπάμπης Καλλιπολίτης, αφηγείται στην κάμερα της «Κ» την «παράλληλη» ζωή του Νιόνιου στη Θεσσαλονίκη. Τις ατελείωτες συζητήσεις και τα γεύματα στη Διαγώνιο, τις τουλούμπες στο Κεφίρ και τα επικά πάρτι στο διαμέρισμα της Μητροπολίτου Ιωσήφ.