Ακούγοντας μια μέρα στην τηλεόραση τον πρόεδρο Τραμπ να λέει ότι θα διώξει τους Λατινοαμερικανούς μετανάστες από τις ΗΠΑ και μάλιστα θα τους πληρώσει και τα έξοδα επιστροφής, ο αγροτοσυνεταιριστής Χρήστος Γιαννακάκης, αντιπρόεδρος της Εθνικής Eνωσης Αγροτικών Συνεταιρισμών (ΕΘΕΑΣ), κάλεσε αμέσως στο τηλέφωνο τον τότε υπουργό Μετανάστευσης και Ασύλου Μάκη Βορίδη. «Μήπως είναι ευκαιρία να φέρουμε στη χώρα μας μερικές χιλιάδες από αυτούς; Χριστιανοί, φιλήσυχοι άνθρωποι είναι, θα μπορούσαν κάλλιστα να απασχοληθούν στη γεωργική παραγωγή μας», του είπε, για να εισπράξει την απάντηση: «Aσε τώρα να δούμε τι θα γίνει με τους Αιγυπτίους και μετά να κοιτάξουμε προς τα εκεί…».
Ο Χρήστος Γιαννακάκης έχει αφιερώσει τα τελευταία τουλάχιστον δεκαπέντε χρόνια στο να ψάχνει εργατικά χέρια στα «παζάρια» της Aπω Ανατολής και του αραβικού κόσμου. Μόλις είχε επιστρέψει από το Κάιρο, όπου ταξίδεψε για να ολοκληρώσει τη γραφειοκρατική διαδικασία της διακρατικής συμφωνίας μετάκλησης των πρώτων 200 από τους 5.000 Αιγυπτίους εργάτες γης –αναμένονται στις αρχές του φθινοπώρου– και περιέγραψε στην «Κ» πώς γίνονται τα deals στις αγορές εργατικών χεριών της Ασίας και της Αφρικής.
«Eχουμε ανοίξει έως τώρα τις αγορές του Βιετνάμ, της Ινδίας και της Ταϊλάνδης, παίρνοντας ως παράδειγμα το Ισραήλ, που καλύπτει τις ανάγκες του από την Ταϊλάνδη. Με τη βοήθεια των αντίστοιχων προξενικών μας αρχών κάνουμε συναντήσεις με εταιρείες που βρίσκουν εργατικό δυναμικό στις χώρες τους και το εξάγουν», λέει και εξηγεί: «Αυτές οι εταιρείες κάνουν συστηματική δουλειά. Αφού γίνει συμφωνία, υποβάλλουν σε μια σχετική εκπαίδευση τον εργαζόμενο γύρω από τη χώρα στην οποία θα πάει – του μαθαίνουν κάποια στοιχεία της ιστορίας, της γλώσσας και φυσικά του τομέα όπου θα εργαστεί. Το μόνο πρόβλημα με αυτές τις χώρες που έχουν οργανωμένα συστήματα είναι ότι είναι ακριβά. Οι εταιρείες χρεώνουν πέντε και έξι χιλιάδες ευρώ τον καθένα από τους ενδιαφερομένους για να του βρουν δουλειά. Το μεγάλο κόστος δημιουργεί το εξής πρόβλημα: κάποιος που θα πληρώσει αυτά τα λεφτά σε μια εταιρεία για να έρθει στην Ελλάδα, απαιτεί να δουλέψει όχι μόνο εννέα μήνες στα χωράφια, αλλά περισσότερο χρόνο, για να βγάλει τα έξοδα».
Ο Χρήστος Γιαννακάκης αναφέρει ότι η Ινδία είναι μια αστείρευτη πηγή εργατικού δυναμικού και ακολουθούν το Βιετνάμ και η Ταϊλάνδη. Σπεύδει πάντως να τονίσει πως «σαν τους Αλβανούς δεν έχει». Oπως εξηγεί, απηχώντας και τη «νοσταλγία ενοχής» του Κάμπου –που στα πρώτα χρόνια δεν τους συμπεριφέρθηκε πάντα δίκαια (πολλοί εργοδότες δεν τους πλήρωναν, κοιμούνταν στα χωράφια και σε αποθήκες)– «οι Αλβανοί ήταν οι πιο έξυπνοι, δουλευταράδες και συνεργάσιμοι. Αλλά μας εγκατέλειψαν για χώρες της Ευρώπης με υψηλότερα μεροκάματα. Και όσοι έμειναν, έγιναν –και μπράβο τους– επιχειρηματίες οι ίδιοι, ιδιοκτήτες ή ενοικιαστές γης, ακόμη και εργοστασίων διαλογής».
Προτού πάρει τον δρόμο για την Ινδοκίνα και την Αραβία, ο Γιαννακάκης είχε διατρέξει τις βαλκανικές δεξαμενές, που όμως πλέον στέρεψαν κι αυτές. «Τώρα η Αλβανία φέρνει κι αυτή εργάτες απ’ έξω. Στα Σκόπια είχα συνάντηση με τον υπουργό Γεωργίας, ο οποίος μου είπε ότι έχουν τεράστιο πρόβλημα γιατί δεν βρίσκουν “χέρια”. Η Βουλγαρία φέρνει εργάτες από τη Λευκορωσία και την Ουκρανία, η Ρουμανία το ίδιο. Θα πρέπει να το πάρουμε απόφαση ότι η λύση είναι η μηχανική καλλιέργεια και να οργανωθούμε προς αυτή τη στρατηγική κατεύθυνση. Η χρήση μηχανικών μέσων και στη συγκομιδή μειώνει σημαντικά και τις ανάγκες για εργατικά χέρια».
