Η καθημερινότητα στην Αθήνα έχει γίνει βραχνάς. Ιδίως για όσους είναι αναγκασμένοι να οδηγούν ή να περιμένουν το λεωφορείο. Αυτό που συνέβη χθες στην πρωτεύουσα με το Ράλλυ Ακρόπολις είναι το άκρον άωτον του σαδισμού απέναντι στους πολίτες.
Τις τόσο υψηλές θερμοκρασίες κανείς δεν μπορούσε να είχε προβλέψει, υπάρχει όμως και κάτι που λέγεται στοιχειώδης μέριμνα για τη λειτουργία της πόλης. Συνέπεσε δε το Ράλλυ Ακρόπολις με τα συλλαλητήρια αυτές τις μέρες (ποτέ βεβαίως προς τη ρωσική πρεσβεία), με συναυλίες στο Καλλιμάρμαρο, με την καλοκαιρινή τουριστική ασφυξία σε μια πόλη που δεν ξέρει πώς να κουμαντάρει τα πούλμαν και τις λιμουζίνες, που έχουν γεμίσει την Αθήνα. Είναι αυτή η πόλη βιώσιμη;
Τα συλλαλητήρια που κλείνουν δρόμους και σταθμούς του μετρό, οι ατελείωτες ώρες στο τιμόνι και η ασφυξία σε μια πόλη χωρίς υποδομές.
Μη ρωτήσετε τους ειδικούς. Ρωτήστε όσους ζουν την Αθήνα με ώρες αχρείαστες στο τιμόνι ή στη στάση ή στον θλιβερό ηλεκτρικό (που μας υπενθυμίζει σε ποια κατηγορία πόλης ανήκει η ελληνική πρωτεύουσα). Ρωτήστε τους κατοίκους όλων των συνοικιών της Αθήνας (ας πούμε στους Αμπελοκήπους, στου Ζωγράφου, στο Παγκράτι, στην Κυψέλη, στο Κουκάκι) πώς βιώνουν το θέμα της στάθμευσης όταν απλώς θέλουν να επιστρέψουν σπίτι τους και να ξεκουραστούν στο τέλος μιας ακόμη σκληρής αθηναϊκής ημέρας.
Τα μέτρα που δεν πάρθηκαν
Οι δημόσιες συγκοινωνίες, πλην του δικτύου μετρό, πάσχουν από τα αραιά δρομολόγια που δεν λένε να πυκνώσουν. Αλλά το θέμα δεν είναι μόνο ότι οι δρόμοι της Αθήνας δεν χωράνε τα αυτοκίνητα. Το θέμα είναι ότι για να έχουμε βελτίωση της κατάστασης έως το 2030 θα έπρεπε ήδη να έχουν παρθεί σοβαρά μέτρα για την αναχαίτιση της κατρακύλας που έχει παρασύρει την Αθήνα σε τριτοκοσμικά επίπεδα.
Εχουμε περισσότερα αυτοκίνητα από όσα μπορούμε να διαχειριστούμε (λόγω τρόπου ζωής, λόγω νοοτροπίας, λόγω κακού δικτύου συγκοινωνιών). Εχουμε στρατιές κακών οδηγών, χιλιάδες Ι.Χ. που δεν κάνουν σέρβις, χιλιάδες διπλοπαρκαρισμένα που μπλοκάρουν το σύμπαν. Εχουμε την αδυναμία εφαρμογής νόμων υπέρ των πολιτών που θέλουν απλώς να ζήσουν την καθημερινότητά τους. Εχουμε την κακή αντίληψη ότι η πόλη ανήκει πρωτίστως σε μειοψηφίες. Ανήκει δηλαδή σε ομάδες διαμαρτυρομένων, σε ομίλους χορηγών, σε διοργανωτές αθλητικών «events», πάντα για «καλό σκοπό», σε διοργανωτές λαϊκών συναυλιών και σε ό,τι άλλο μπορεί να βρει τον δρόμο για την έγκριση (που φαίνεται ότι δεν είναι και τόσο δύσκολος στόχος).
Για ψύλλου πήδημα
Η πλατεία Συντάγματος μπορεί να καταληφθεί για οποιονδήποτε λόγο, χωρίς καμία Αρχή που εκδίδει τις άδειες να σκέπτεται τον πολίτη. Οι σταθμοί μετρό μπορεί να κλείνουν για ψύλλου πήδημα, πάντα με διαταγή της αστυνομίας. Με την ίδια ευκολία μπορεί να κλείσουν οι δρόμοι που είναι πρωτίστως προβληματικοί. Ποιoς άραγε μπορεί να φανταστεί μια Καλλιρρόης (σωστή κόλαση), μια Αρδηττού, μια Βασιλέως Κωνσταντίνου, κ.λπ., σε μια πραγματικά ευρωπαϊκή πόλη;
Θα μιλήσει άραγε κανείς για λογαριασμό των φορολογουμένων πολιτών; Θα βγει κανείς να πει ότι ζούμε σε μια άλλη φούσκα; Καταντήσαμε την Αθήνα αβίωτη πόλη και αυτό δεν είναι σχήμα λόγου ούτε δημοσιογραφική υπερβολή. Ολοι μπορούμε να κάνουμε εικόνα αυτά που τραβάει ο κάθε πολίτης κάθε μέρα σε μια πόλη όπου ο καθένας μπορεί να κάνει ό,τι θέλει, εκτός από αυτούς που δουλεύουν και πληρώνουν.
