«Αλώνι του χωριού και στο βάθος βρύση. Γύρω από το αλώνι πέτρινα καθίσματα. Το μεσανό είναι πιο ψηλό. Πίσω από αυτά είναι ένα ύψωμα και γύρω δάσος. Είναι νύχτα χωρίς φεγγάρι». Ετσι ξεκινάει η πρώτη σκηνή του «Μαγεμένου Βοσκού» του Σπυρίδωνος Περεσιάδη, με τον χορό να καταλαμβάνει τη σκηνή και να ξεκινάει έναν ζωηρό διάλογο γεμάτο λεκτικά μοτίβα και στοιχεία δημώδους γλώσσας, λίγο πριν μας αποκαλυφθούν οι δύο κεντρικοί ήρωες, ο Δάφνις και η Μυρτώ.
Το παραπάνω απόσπασμα προέρχεται από μια σπάνια προπολεμική έκδοση του έργου, την οποία ο σκηνοθέτης Γιάννης Σκουρλέτης εντόπισε τυχαία σε ένα παλαιοπωλείο στο Μοναστηράκι. Ανάμεσα σε ξεχασμένες σελίδες και φθαρμένα εξώφυλλα, ο «Μαγεμένος Βοσκός» εμφανίστηκε μπροστά του σαν να τον περίμενε ακριβώς εκείνη τη στιγμή για να του αποκαλυφθεί. Το έργο, αν και καταγεγραμμένο στην εργογραφία του Περεσιάδη, είχε χαθεί από τη δημόσια θέα. Η ανακάλυψη αυτής της έκδοσης αποτέλεσε την αφετηρία για τη δημιουργία της ομώνυμης με το έργο παράστασης, που ο σκηνοθέτης και η ομάδα του bijoux de kant θα παρουσιάσουν στις 30 και 31 Αυγούστου στο πλαίσιο του «Ολη η Ελλάδα ένας Πολιτισμός», στο αρχαίο θέατρο Σάμου.
«Ενιωσα σαν να κάνω μια ανασκαφή. Ακόμη και ο τρόπος με τον οποίο συναντήθηκα τυχαία με το κείμενο ταυτίζεται με τη φετινή θεματική του θεσμού, που έχει να κάνει με το πώς το παρελθόν μπορεί να φέρει καινούργιες ιδέες για να εμπνεύσει το μέλλον», λέει ο Γιάννης Σκουρλέτης για το βουκολικό έργο του Περεσιάδη, του οποίου η γλώσσα είναι κάτι που τον απασχολεί στη δουλειά του.
Η ποιητική γλώσσα του έργου έχει μια απίστευτη διαχρονία, μέσα από την οποία ξετυλίγεται η ιστορία ενός γκέι αυτή τη φορά ζευγαριού.
Χαρακτηριστικό του κειμένου είναι ο δεκαπεντασύλλαβος όχι μόνον ως μέτρο αλλά και ως ρυθμική ανάσα που διατρέχει όλη την υπόλοιπη αφήγηση, μαζί με το δημοτικό τραγούδι και τα τελετουργικά στοιχεία, τα οποία συναντάμε τόσο εδώ όσο και στα υπόλοιπα εμβληματικά έργα του συγγραφέα, με χαρακτηριστικό την «Γκόλφω». «Η γλώσσα του Περεσιάδη δεν αντιμετωπίζεται εδώ ως μουσειακό κατάλοιπο, αλλά ως πεδίο έρευνας και σκηνικής αναμέτρησης, με τους ηθοποιούς να ακολουθούν τη συγκεκριμένη φόρμα, η οποία έχει εξαφανιστεί, για να θίξουν ζητήματα που μας απασχολούν σήμερα», λέει ο Γιάννης Σκουρλέτης, προσθέτοντας ότι οι παρεμβάσεις που έχουν γίνει στο έργο είναι ελάχιστες, αλλά σημαντικές.
Η νέα πνοή που δίνεται στο ερωτικό ειδύλλιο του 19ου αιώνα, το οποίο στο πρωτότυπο έργο έρχεται να εμποδίσει η ταξική ανισότητα μεταξύ των δύο ηρώων, είναι το queer στοιχείο. «Η ποιητική γλώσσα του έργου έχει μια απίστευτη διαχρονία, μέσα από την οποία ξετυλίγεται η ιστορία ενός γκέι αυτή τη φορά ζευγαριού», λέει ο σκηνοθέτης και προσθέτει ότι «η επιστροφή σε αυτό το κείμενο γίνεται για να δούμε το πώς μπορούμε να κινηθούμε θεατρικά και να αλληλεπιδράσουμε με μια γλώσσα διαφορετική από τη δική μας. Οταν ερχόμαστε σε επαφή μαζί της είναι σαν να συναντάμε τον άλλον και να ανοίγουμε για λίγο τους φυσικούς διαύλους επικοινωνίας μας, οι οποίοι είναι πέρα από τις οθόνες και τα σόσιαλ μίντια».
Στη διάρκεια της παράστασης εμφανίζεται κάποια στιγμή και το φάντασμα της Γκόλφως, ένα εντελώς νέο στοιχείο, το οποίο δεν υπάρχει στο πρωτότυπο. Η δραματουργική αυτή παρέμβαση γίνεται, σύμφωνα με τον σκηνοθέτη, με σκοπό να υπογραμμίσει μια θεματική συνέχεια που εντοπίζει ανάμεσα στα δύο έργα και να φωτίσει την κωμωδία μέσα από την προγενέστερη τραγωδία. «Στα έργα του Περεσιάδη η Γκόλφω αυτοκτονεί, ενώ το ζευγάρι στον “Μαγεμένο Βοσκό” παντρεύεται». Εκείνη αλληλεπιδρά με τους ήρωες λέγοντάς τους με τον δικό της τρόπο «μην κάνετε το ίδιο λάθος».
