Δύο φορές ο Τσίπρας πήγε να διαγράψει τον Πολάκη. Οχι τότε που αμφισβητούσε τα εμβόλια, σέρνοντας το κόμμα του στα θολά νερά της λοιμώδους δεισιδαιμονίας. Αλλά, πρώτα, όταν προσπάθησε να επιβάλει τα πρόσωπα στο ψηφοδέλτιο των Χανίων. Και ξανά, όταν ανάρτησε στο Facebook επικήρυξη με τα πρόσωπα πολιτικών, δικαστών και δημοσιογράφων.
Η διαγραφή δεν συντελέστηκε επειδή το κόμμα, σύσσωμο, έπεσε πάνω στον Τσίπρα, προειδοποιώντας τον για τις συνέπειες που θα είχε το διαζύγιο με τον πολακισμό. Ετσι τουλάχιστον το διηγείται ο ίδιος. Το κόμμα είχε γίνει ένας μηχανισμός αξιωματούχων, εχθρικός προς την ανανέωση που ο Τσίπρας επιχειρούσε. Ομως, ποια μορφή πήρε εντέλει η «ανανέωση»; Ποιοι ενσάρκωσαν το χιλιοτραγουδισμένο «άνοιγμα» του ΣΥΡΙΖΑ; Ο Αντώναρος και η Ακρίτα. Ο Κασσελάκης και ο Νίκος Παππάς (που δεν πήρε τότε χρίσμα υποψηφίου, αλλά «προθερμαινόταν» στον κύκλο στρατολόγησης του κόμματος). Φιγούρες που δύσκολα μπορεί κανείς να ταξινομήσει με βάση τα ιδεολογικά τους χαρακτηριστικά. Με κοινή μήτρα όμως τα αντι-κοινωνικά δίκτυα. Εκεί είχαν δώσει όλοι τους –παλιοί και νέοι, με προηγούμενες καριέρες ή άνευ– διαπιστευτήρια της «αγωνιστικότητάς» τους. Είχαν ένσημα στη χύτρα του τοξικού βρασμού.
Προσόν για να γίνεις ευρωβουλευτής είναι, τουλάχιστον, να μη δέρνεις.
Αρα; Τελειώσαμε; Ρίξαμε πάλι το φταίξιμο στον ρηχό λαϊκισμό του Τσίπρα, που πριμοδότησε ως κράχτες τέτοια πρόσωπα και ξεμπερδέψαμε; Μακάρι να ήταν τόσο απλό. Μακάρι να έφταιγε για τον Παππά ο ψηφοθηρικός κυνισμός ενός πολιτικού σπόνσορα. Τον Ιούνιο του 2024, όμως, όταν ο Τσίπρας είχε πια αποσυρθεί, 132.000 ψηφοφόροι επέλεγαν τον σταρ της καλαθόσφαιρας ως εκπρόσωπό τους στο Ευρωκοινοβούλιο. Θα μπορούσαμε και πάλι να χρεώσουμε το «δημοκρατικό ατύχημα» στην αχρήστευση των φίλτρων ενός κόμματος, που είχε ήδη αλωθεί εσωτερικά από τον απολιτίκ ναρκισσισμό – που είχε χάσει κάθε αξιακό γνώμονα για τη διαλογή των υποψηφίων του. Δεν υπήρχε κανονικό κόμμα για να προστατεύσει τους ψηφοφόρους από φωτογενείς σκοταδόμυαλους του πολιτικού χουλιγκανισμού.
Κι όμως, μένοντας στον ΣΥΡΙΖΑ, θα είχαμε αποφύγει να δούμε ότι και τα συγκροτημένα κόμματα σχημάτισαν τα ευρωψηφοδέλτιά τους σαν «κάστινγκ» αστέρων. Ο καταγγελλόμενος τραμπουκισμός του μπασκετμπολίστα είναι μια αφορμή για να σκεφτούμε ποιοι βρίσκονται στο Στρασβούργο και στις Βρυξέλλες εκ μέρους της Ελλάδας. Η Αθήνα φουσκώνει από κομπασμό επειδή ο πρόεδρος του Eurogroup είναι Ελληνας, επειδή δικαιώνονται οι αιματηροί της κόποι να μείνει στον πυρήνα της Ευρώπης ως υπερήφανο μέλος. Και την ίδια ώρα καταφθάνουν τα δελτία Τύπου με τις δραστηριότητες των ευρωβουλευτών, που ανταγωνίζονται σε μαυρογιαλουρισμό τους ψηφοβοσκούς της επαρχίας.
Ναι, ο αποψιλωμένος ΣΥΡΙΖΑ επέτρεψε να φτάσει, μέσα από τις σκόρπιες γραμμές του, ένας νταής στις Βρυξέλλες. Ετσι αναδεικνύεται το προσόν των προσώπων των άλλων ευρωομάδων του έθνους: Τουλάχιστον οι άλλοι δεν δέρνουν.
