Εχει – δεν έχει περάσει μία δεκαετία από τότε που ο διορισμός στη θέση του υπουργού Οικονομικών της Ελλάδος ισοδυναμούσε πολιτικά με θανατική καταδίκη. Ο υπουργός ήταν ο Σίσυφος της διαρκούς συνθηκολόγησης με τους δανειστές. Ηταν ταυτόχρονα και το πρόσωπο που ανακοίνωνε «μέτρα» – περικοπές και φόρους: ένας εξάγγελος λιτότητας και πόνου.
Πρώτος ο Κυριάκος Μητσοτάκης ήταν εκείνος που είχε –ήδη πριν από τις εκλογές του 2019– διαπιστώσει ότι η θέση χρειαζόταν αποδραματοποίηση. Και το τήρησε. Σχεδόν κανείς δεν θυμάται ποιον επέλεξε πρώτον για το χαρτοφυλάκιο – το ανωδυνοποίησε διά της πολιτικής νάρκωσης.
Η πρόοδος που έχει συντελεστεί στη μετα-χρεοκοπική Ελλάδα φαίνεται από μόνο το γεγονός ότι το πόστο του υπουργού Οικονομικών λογίζεται πλέον προνομιούχο. Από τη στιγμή που ανέλαβε, ο Κυριάκος Πιερρακάκης ανακοινώνει συνεχώς παροχές και φοροαπαλλαγές. Ο μόνος προβληματισμός είναι αν επιλέγονται σωστά οι τρόποι προβολής – αν, εκτός από τα κλασικά μέσα θετικής δημοσιότητας, όπως τα παράθυρα της πρωινής τηλεόρασης, ο υπουργός πρέπει να γυρίζει και σποτάκια με εφέ τηλεμάρκετινγκ σαν δημοσιονομικός Αη Βασίλης στο Instagram.
Το μάνατζμεντ του Θρασύβουλου της Μιλήτου και το μάνατζμεντ του Μητσοτάκη.
Το έκανε και αυτό. Ομως, όπως ξέρει όποιος έχει περάσει από το μεγάλο σχολείο του ΠΑΣΟΚ, η μοίρα σου δεν σε βρίσκει. Τη βρίσκεις εσύ. Και τη φτιάχνεις. Αν υποθέσουμε ότι ο δρόμος για ένα υπουργείο, που έχει εντολή να αποξύσει τη σκουριά της μακράς διακυβέρνησης με παροχές, του στρώθηκε, εκείνος δεν επέλεξε να ακολουθήσει μόνο την πεπατημένη. Πήρε το «δώρο» και το τόκισε, προτού καν συμπληρωθούν εννιά μήνες από τον ανασχηματισμό.
Φυσικά, η προεδρία του Eurogroup δεν είναι επιτυχία μόνο προσωπική. Το πρόσωπο μεν ήταν ικανό να κεφαλαιοποιήσει τα ατού της χώρας που μπορεί πλέον να προβάλλει ως ευρωπαϊκό υπόδειγμα αντοχής. Χρειάστηκε όμως και κεντρική κινητοποίηση για να επιτευχθεί ο στόχος. Κάποιοι βλέπουν σε αυτή την κεντρική επιλογή –που πιστώνεται συνολικά η κυβέρνηση– πάλι εύνοια του Μαξίμου προς το πρόσωπο του Πιερρακάκη.
Ακόμη κι αν ισχύει η καχυποψία της παραπολιτικής αγοράς, η μέθοδος του Μητσοτάκη να διαχειρίζεται τις φιλοδοξίες στην αυλή του δεν είναι η αναμενόμενη. Είναι Αντι-θρασύβουλος. Ο Θρασύβουλος της Μιλήτου «εκόλουε τα υπερέχοντα των ασταχύων» – αποκεφάλιζε όποιο στάχυ ψήλωνε πιο πάνω από τα υπόλοιπα. Το έκοβε και το έριχνε καταγής. Το παρασκηνιακό μάνατζμεντ που αποδίδεται στο Μαξίμου φαίνεται ότι κάνει το αντίθετο: επιτρέπει στα στάχυα που «το ‘χουν» να ψηλώσουν, ώστε να μην υπάρχει στο χωράφι αποκλειστικότητα υπεροχής.
Και πάλι όμως: ο τίτλος από μόνος του είναι επιτυχία, αλλά συμβολική. Που σημαίνει ότι η μπογιά της περνάει γρήγορα. Ο Πιερρακάκης έκανε το άλμα στην ευρωπαϊκή σκηνή. Αλλά τώρα δεν θα τον κρίνουν πια τα αθηναϊκά καφενεία. Θα κριθεί σε εκείνη τη σκηνή.
