Η αλήθεια είναι ότι όπου και να κάθονταν οι προύχοντες της υπολειπόμενης Αριστεράς, ο κ. Αλέξης Τσίπρας κάτι θα άκουγε. Αν, ως είθισται, κάθονταν στις πρώτες σειρές, η κριτική θα ήταν εύκολη: «Τι ριμπράντινγκ και κουραφέξαλα; Τα ίδια και τα ίδια βλέπουμε…». Τώρα που κάθισαν στον εξώστη άρχισαν οι συζητήσεις περί «υψοφοβίας», «κομμάτων του εξώστη», ήτοι του περιθωρίου, κ.λπ. Με τους συμβολισμούς ποτέ δεν βγάζεις άκρη. Για κάθε ταξιθεσία υπάρχει μια ίση και αντίθετη αντίδραση.
Η άλλη άδικη κριτική που γίνεται για την «Ιθάκη» του κ. Αλέξη Τσίπρα είναι κοινή για τις αφηγήσεις όλων όσοι άσκησαν εξουσία: «Δεν κάνει αυτοκριτική…». Επί της ουσίας, όμως, η έκδοση ενός αφηγηματικού βιβλίου για τα χρόνια της εξουσίας είναι αυτοκριτική, έστω διότι αποτελεί το κάλεσμα για κριτική. Στο κάτω κάτω της γραφής, ο κ. Τσίπρας κάτι έγραψε· καλό, κακό, κρίνεται καθημερινώς και θα περάσει από τη μεγάλη κρησάρα της Ιστορίας. Είναι ο μόνος ζων πρώην πρωθυπουργός που το έκανε.
Από την άλλη μεριά δεν έχουμε και μεγάλο δείγμα αυτογραφιών πρώην πρωθυπουργών για να βρούμε τον χρυσό κανόνα της αυτοκριτικής. Αλλά πρέπει να αναρωτηθούμε: περισσότερη αυτοκριτική έκανε ο Κώστας Σημίτης στα δικά του βιβλία; Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης στις αφηγήσεις του στον Αλέξη Παπαχελά; Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής στο δωδεκάτομο αρχείο του; Στις σελίδες της «Ιθάκης» υπάρχει αυτοκριτική για διάφορα θέματα –τηλεοπτικές άδειες, Νovartis κ.ά–, ενώ πλανάται το εντέλει αυτοκριτικό: «Κοίτα να δεις ποιους διάλεξα…».
Ο κ. Τσίπρας δίχασε τον ελληνικό λαό, περισσότερο από κάθε άλλον ηγέτη της νεότερης Ιστορίας, ή έστω ενίσχυσε τα μάλα την υφέρπουσα τάση προς διχασμό.
Υπάρχουν όμως δύο σοβαρά ελλείμματα, για τα μεγαλύτερα κρίματα της πολιτικής του πορείας. Δεν αναφερόμαστε στο τρίτο και αχρείαστο μνημόνιο, όπου επικεντρώνονται όλοι· και το δεύτερο μνημόνιο ήταν αχρείαστο, αλλά ο κ. Αντώνης Σαμαράς δεν έκανε αυτοκριτική, δεν είπε ότι είχε «αυταπάτες».
Το πρώτο κρίμα είναι ότι δίχασε τον ελληνικό λαό, περισσότερο από κάθε άλλον ηγέτη της νεότερης Ιστορίας, ή έστω ενίσχυσε τα μάλα την υφέρπουσα τάση προς διχασμό. Το «ή εμείς ή αυτοί», το «ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν» ήταν απλώς τα συνθήματα-κερασάκι στη μεγάλη τούρτα της εχθροπάθειας που καλλιεργούσε επί χρόνια ο ΣΥΡΙΖΑ. Και ναι! Ηταν θεσμικώς ανεπίτρεπτη η μεθόδευση για τις τηλεοπτικές άδειες, αλλά από θεσμικώς ανεπίτρεπτα μάς έχει χορτάσει και η νυν κυβέρνηση. Χειρότερο ήταν το χλευαστικό βίντεο κατά δημοσιογράφων που προβλήθηκε στην κομματική εκδήλωση του ΣΥΡΙΖΑ στο Τάε Κβον Ντο (24.1.2016). Ηταν χειρότερο από τη «γουρουνίτσα» του Ντόναλντ Τραμπ, και πιο απειλητικό.
Το δεύτερο κρίμα του ΣΥΡΙΖΑ, για το οποίο ο κ. Τσίπρας δεν κάνει αυτοκριτική, αφορά τη βία στην πολιτική αντιπαράθεση και τη δικαιολόγηση αυτής. Αναφερόμαστε στις επιθέσεις αφιονισμένων σε υπουργούς του ΠΑΣΟΚ, στις απειλές «δεν θα τολμάτε να βγείτε από τα σπίτια σας», στην ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ μετά την επίθεση στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κάρολο Παπούλια ως «αντάξια των καλύτερων αγωνιστικών παραδόσεων του λαού μας» (28.10.2011), το χάιδεμα των τραμπούκων της Κερατέας «εσείς δείξατε τον δρόμο της αξιοπρέπειας, της αυτοπεποίθησης και της ανατροπής» (30.5.2012). Το «αντιΣΥΡΙΖΑ μέτωπο» δεν έπεσε από τον ουρανό. Δούλεψε σκληρά η «πρώτη φορά Αριστερά» για να φτιαχτεί.
Υποψιαζόμαστε δε –κι αυτό είναι το χειρότερο– ότι αυτή η αποσιώπηση των συγκεκριμένων δύο αμαρτημάτων δεν έγινε εκ του πονηρού. Ο κ. Τσίπρας ανήκει σε εκείνη τη νεότερη γενιά πολιτικών που δεν έχει ούτε τα βιώματα, ούτε τα διαβάσματα για το δυσεπούλωτο των πληγών στη Δημοκρατία. Θεωρούν ότι έχουμε δεμένο τον (δημοκρατικό) γάιδαρό μας, ότι μπορούν να παραβιάζουν τις βασικές αρχές του δημοκρατικού μας κανόνα χωρίς «να τρέχει κάστανο». Κάτι που, πριν από τον Τραμπ, πίστευαν και πολλοί Αμερικανοί…
