Οι αγρότες, λέει, βρίσκονται στον δρόμο για το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ. Το ακούει κανείς, πρωί – βράδυ, έτσι, αδιευκρίνιστο. Τι σημαίνει όμως το «για» σε αυτή την πρόταση; Τι ακριβώς προκαλεί την οργή του κλάδου; Η κατάσταση που υπήρχε πριν και (τους) αποκαλύφθηκε τώρα; Ή η κατάσταση όπως τείνει να διαμορφωθεί μετά την αποκάλυψη της συστηματικής διασπάθισης των ευρωπαϊκών επιδοτήσεων; Μήπως η δυσαρέσκεια προκαλείται περισσότερο από τις αρρυθμίες –και τις πολιτικές αστοχίες– της βεβιασμένης μετάβασης από τον «μονόφθαλμο» και γαλαντόμο ΟΠΕΚΕΠΕ, στη σχολαστική ΑΑΔΕ;
Με τόσες φωνές στον δρόμο, από την Κρήτη μέχρι τα ελληνοβουλγαρικά σύνορα, είναι δύσκολο να δεις αν υπάρχει στα μπλόκα, έστω μειοψηφικά, επίγνωση της θέσης στην οποία βρέθηκε πάλι η χώρα έναντι της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Δεν ισχύει το ίδιο για τους βουλευτές της Ν.Δ. Οι φωνές ορισμένων είχαν ήδη καταγραφεί από τις συνακροάσεις της εισαγγελικής έρευνας. Βουλευτής σε αγροτικό νομό σημαίνει πρωτίστως μεσάζων. Στη μεσιτεία των κοινοβουλευτικών εκπροσώπων τους επαφίεντο οι παραγωγοί που ήθελαν να αποφύγουν τα αποτελέσματα ενός ελέγχου, ή που ήθελαν να βαφτίσουν το στάρι καλαμπόκι. Η περιλάλητη «μετάβαση» σε ένα διαφανέστερο σύστημα δεν συνιστά πολιτισμικό σοκ μόνο για τους επιδοτούμενους, αλλά και για τους επαγγελματίες της πολιτικής που χρησιμοποιούσαν τα κενά του προηγούμενου συστήματος ως πεδίο ανάπτυξης πελατειακών υπηρεσιών.
Το πιστοποιούν και οι αντιδράσεις των μελών της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας: Τι θέλουν οι βουλευτές της Ν.Δ.; Να γυρίσουμε στον παλιό ΟΠΕΚΕΠΕ; Να διαιωνίσει η κυβέρνηση το δικό της σκάνδαλο; Και ποιος θα δίνει τα λεφτά, τώρα που η πηγή των χρημάτων μας έπιασε με τον φραπέ στο χέρι;
Οταν οι εμπρηστές κατσαδιάζουν την πυροσβεστική.
Λένε ότι η κυβέρνηση πάλι καλείται να ικανοποιήσει ακροατήρια με αντίρροπες επιθυμίες. Από τη μια, οι αγρότες και οι πολίτες που, παρότι δεν ζουν στην ύπαιθρο, διατηρούν μαζί της συναισθηματικούς δεσμούς. Αυτοί συντάσσονται ψυχικά με τους διαμαρτυρόμενους. Και, από την άλλη, οι συντηρητικοί αστοί, που φρίττουν στην εικόνα των καταλήψεων σε εθνικές οδούς, λιμάνια και αεροδρόμια – που τρομάζουν όταν βλέπουν την πολιτεία να σκύβει μπροστά σε οργισμένες κατσούνες.
Ενώπιον αυτού του συμπλέγματος –απονενοημένοι αγρότες, κεραυνοβολημένοι αγροτοπατέρες της Βουλής, απηυδισμένη σιωπηρή πλειοψηφία– διαφωτιστικός είναι ο παγερός κυνισμός του Μάκη Βορίδη. Εμφανίστηκε κι εκείνος στο group therapy των βουλευτών με τον υπουργό Αγροτικής Ανάπτυξης, για να διαπιστώσει ότι «δεν έχουμε στρατηγική εκτόνωσης». Μοιάζει με σαρκασμό εμπρηστή, που εμφανίζεται στον τόπο της πυρκαγιάς, ενώ καπνίζουν ακόμη τα βοσκοτόπια που ο ίδιος πυρπόλησε, για να πει στους πυροσβέστες: Μα, πού ήσασταν τόσην ώρα, ρε παλικάρια;
Η κυβέρνηση καλείται να διαχειριστεί ένα αδιέξοδο που εκείνη προκάλεσε. Είναι μια πυροσβεστική με πλήρωμα από εμπρηστές. Κλαίοντες. Και παίζοντες.
