Ο τραμπισμός αποκτά τη δική του Κομιντέρν. Μια υπερδύναμη χρησιμοποιεί την ιδεολογία ως μέσο παγκόσμιας επιβολής. Επιδιώκει να ενθαρρύνει πολιτικές δυνάμεις ευθυγραμμισμένες μαζί της, όχι απλώς επειδή αυτό υπαγορεύει ο γεωπολιτικός σχεδιασμός της, αλλά επειδή το υπαγορεύουν, λέει, οι «αξίες» της. Στην περίπτωση του τραμπισμού, οι «αξίες» αυτές είναι ο «ιδιαίτερος χαρακτήρας» κάθε έθνους· το πάλαι ποτέ «μεγαλείο»· η ίδια η ευρωπαϊκότητα (βλέπε και λευκότητα) του ευρωπαϊκού κόσμου, που απειλείται, καθώς, αν πάμε έτσι, «μέσα σε μερικές δεκαετίες το αργότερο, η πλειοψηφία σε ορισμένα κράτη-μέλη του ΝΑΤΟ θα γίνει μη ευρωπαϊκή».
Διαβάζοντας κανείς το δόγμα Τραμπ (φέρει την προσωπική υπογραφή του προέδρου) που δημοσίευσε την προηγούμενη εβδομάδα ο Λευκός Οίκος, θα πιστέψει ότι η Αμερική έχει αποφασίσει να παρασύρει την Ευρώπη στη δική της στροφή. Να πάρει τα άκρα της και να τα τεντώσει στη δική της προκρούστεια κλίνη. Ο κόσμος που θέλει να ανατρέψει τώρα η Αμερική, είναι σε μεγάλο βαθμό ένας αμερικανόπνευστος κόσμος: Οι τραμπικές ΗΠΑ επιδιώκουν να ξεριζώσουν τις αξίες που οι ίδιες είχαν καλλιεργήσει τουλάχιστον για 80 χρόνια μετά τον πόλεμο.
Η νέα αυτή Διεθνής δεν είναι, όμως, έμπνευση της Αμερικής. Η κοιτίδα του ιδεολογήματος ότι η Ευρώπη «αποσυντίθεται» (όπως είπε προχθές ίδιος ο Τραμπ), ότι πολιτισμικά έχει υποστεί μαλάκυνση και έχει αφεθεί στην ισλαμική διείσδυση, δεν είναι του MAGA. Είναι της Μόσχας. Οι «φιλόσοφοι» στην αυλή του Κρεμλίνου έχουν πλάσει το αφήγημα ότι η Ρωσία είναι η πολιτισμική δύναμη που αντιστέκεται στην παρακμή της δυτικής νεωτερικότητας – το ιστορικό αντίβαρο στη φιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση. Ο τραμπισμός και ο πουτινισμός συμπίπτουν σε αυτή τη διάγνωση – που αποτελεί και το «καύσιμο» των πολιτικών δυνάμεων στην Ευρώπη που πολιτεύονται με σημαία την εθνική περιχαράκωση.
Η Διεθνής του τραμπισμού και οι εμπνευστές της.
Η ταύτιση γίνεται ανατριχιαστικά αισθητή όταν στο επίσημο κείμενο συναντά κανείς τη φράση ότι σκοπός των Ηνωμένων Πολιτειών είναι «να αποκαταστήσουν συνθήκες στρατηγικής σταθερότητας στην ευρασιατική ενδοχώρα». Είναι σαν να το έχει γράψει ο Αλεξάντερ Ντούγκιν. Μόνο η χρήση του όρου «ευρασιατικός» –για τον χώρο όπου πέπρωται να κυριαρχήσει η μεγάλη χερσαία δύναμη– μαρτυρεί τον βαθμό του εμποτισμού του Τραμπ στον πουτινικό μεγαλοϊδεατισμό.
Παίρνει έτσι μορφή μια μπάμπουσκα, όπου το εξωτερικό κέλυφος –πιο μεγάλο και πιο κούφιο– είναι ο Αμερικανός πρόεδρος. Από κάτω, στο δεύτερο επίπεδο, κρύβεται ο Πούτιν. Και παρακάτω όλοι οι –επαγγελματίες ή ερασιτέχνες– συνοδοιπόροι του στην Ευρώπη. Μπορεί αυτές οι ασκήσεις επί χάρτου να ακούγονται πολύ παλαβές για να έχουν επίδραση στην Ιστορία. Δεν θα είναι, όμως, η πρώτη φορά που η παράνοια παίρνει τα ηνία.
Οσοι φλερτάρουν με τις πιο μικρές φιγούρες των νότιων κλώνων στον πάτο της μπάμπουσκας, καλό είναι να ξεφυλλίσουν την τραμπική χάρτα. Δεν θα το βρουν γραφικό.
