Υπερηφάνως αμετανόητος, λέει. Θα μπορούσε στη σκηνή του Παλλάς να τραγουδιέται σαν το «Ανεπανάληπτος». Με ίση αυτοπεποίθηση. Με ίση λαχτάρα αυτοδικαίωσης για το παρελθόν.
Η επίμονη αναρρίπιση της μνήμης ενέχει όμως έναν διπλό κίνδυνο για τον Αλέξη Τσίπρα, που ανέβασε την εκδοτική επιτυχία του στη σκηνή του κεντρικού αθηναϊκού θεάτρου: Η υπόμνηση του 2015 απειλεί να αφυπνίσει τα συναισθήματα και αυτών που τότε είχαν τρομάξει με τον Τσίπρα και εκείνων που τον είχαν πιστέψει. Εξαιτίας του απομνημονεύματος, ξαναζούν το 2015 όσοι το είχαν βιώσει σαν εφιάλτη, αλλά και όσοι το υπέστησαν σαν ματαιωμένο όνειρο. Γι’ αυτό είναι δύσκολο να εξηγηθεί γιατί η επιστροφή του πρώην πρωθυπουργού πατάει τόσο πολύ στον επισφαλή βατήρα του παρελθόντος του.
Δεν είναι όμως μόνο η εξιστόρηση των περασμένων που φέρει τη σκόνη του χρόνου. Είναι και τα υλικά της επανεκκίνησης που πιστοποιούν τη διακήρυξη της αμετανοησίας. Ο Τσίπρας διαφημίζει την παραίτησή του από τη Βουλή ως έξοδο από το πολιτικό σύστημα, στο οποίο επιχειρεί να ξαναμπεί εξαγνισμένος, προτού καλά καλά πατήσει έξω. Φαίνεται να πιστεύει ότι αρκεί για το reboot ο τύπος μιας παραίτησης, σαν να μην ήταν ορατή η χορογραφία της καμπάνιας – παραίτηση, προώθηση βιβλίου, έκδοση, προ-διακήρυξη κόμματος. Σαν να μην ήταν αισθητό το τσαλίμι.
Η «πόρτα» θα είναι αυστηρή. Κανείς πρώτο τραπέζι δίχως αρχηγική έγκριση.
Παλιά ήταν και τα πρόσωπα που επέλεξαν να παραστούν ως ανθρώπινο σκηνικό στην εκδήλωση του αναπαλαιωμένου αντισυστημισμού. Ολες οι διάσπαρτες όψεις του «πληθυντικού» ΣΥΡΙΖΑ. Νέα ήταν μόνο η ταξιθεσία. Τους το είπε κατάμουτρα και ο ομιλητής, ότι έχουν απομείνει σε «κόμματα περίκλειστα στην αυταρέσκειά τους». Τους έβαλε να καθίσουν για τιμωρία στον εξώστη. Τους είπε, εμμέσως, ότι, ενώ αυτός τους άφησε ακηδεμόνευτους για δύο χρόνια, εκείνοι αναλώθηκαν σε «εγωισμούς, φιλοδοξίες, αποσκιρτήσεις, μεταπηδήσεις». Τους ξεκαθάρισε ότι ο ίδιος θα διαλέξει ποιος θα κατέβει από τον εξώστη. Η πόρτα θα είναι αυστηρή. Κανείς, είπε, δεν έχει πρώτη θέση (με ύφος «πρώτο τραπέζι») «ρεζερβέ».
Το ότι αυτή η επίδειξη αρχηγισμού συνδυάζεται με καλέσματα για «αυτο-οργάνωση» δεν είναι στον τσιπρικό κόσμο αντιφατικό: Ο αρχηγός επικοινωνεί απευθείας με τον λαό «του», από τον οποίο αντλεί την ισχύ του. Δεν έχει ανάγκη τη διαμεσολάβηση στελεχών και κομμάτων. Η επιστροφή άλλωστε επιχειρείται με όρους όχι τόσο πολιτικούς, όσο ηθικούς. Ο αρχηγός επιστρέφει επειδή είναι «ανιδιοτελής» και «έντιμος» – επικεφαλής της «εντιμότερης κυβέρνησης στη σύγχρονη πολιτική ιστορία του τόπου». Υπόσχεται ένα «σοκ εντιμότητας» και μια «νέα ηθική της διακυβέρνησης». Υπόσχεται –όπως είπε τέσσερις φορές– να καθαρίσει «τον βάλτο». Γίνεται έτσι ο αντίλαλος του παγκόσμιου αντισυστημικού υποδείγματος: «Drain the swamp!». Συστημικές αποστραγγίσεις, ηθικές απολυμάνσεις και παρασιτοκτονίες «Ο Αμετανόητος».
Αμετανόητος, σ’ το λέω και θυμήσου.
