Ενιωσε γάλα. Και μέσα στη γαλακτώδη του λευκότητα ένιωσε ότι κολυμπούσαν μύγες. Ακουγε και φωνές. «Διαμαντή», του έλεγαν. «Μη φύγεις εσύ». «Είσαι η φωνή του αληθινού ανθρώπου εκεί μέσα» – προφανώς «εκεί, μέσα» στα γάλατα που ο ίδιος διέχεε στη γαλακτοδεξαμενή με τις μύγες. Ομως, όχι. Ο Διαμαντής που αυτοαποκαλείται «μικρός Διαμαντής από τη Λάρισα», δεν άντεξε να διατίθεται ως κολυμβητική ουσία των εντόμων. Δεν άντεξε, έγραψε, τη βρωμιά. Και έβγαλε τον εαυτό του από την πολιτική («εγώ με έβαλα, εγώ με βγάζω»).
Αυτή η σπαραξικάρδια παστερίωση δεν αφίππευσε από τα λυρικά της ύψη για να περπατήσει την πεζή οδό του συγκεκριμένου. Ο μικρός Διαμαντής δεν μας είπε γιατί παραιτήθηκε – γιατί έπηξε στο βουτυροκομείο της πολιτικής η γαλακτερή ψυχή του. Οποιος όμως ενδιαφέρθηκε να ξεμυγιάσει το μυστήριο, θα αναζήτησε το βίντεο του αποχαιρετισμού που απηύθυνε στον παραιτηθέντα βουλευτή της Πλεύσεως Ελευθερίας η πρόεδρος και σύντροφός του, η Ζωή Κωνσταντοπούλου. Οκτώ λεπτά και σαράντα έξι δευτερόλεπτα κρατάει το βιντεοσκοπημένο ρέκβιεμ για τον πολιτικό Καραναστάση από το περιστύλιο της Βουλής. Σχεδόν εννιά λεπτά λιβάνια. Κι όμως, όποιος καταφέρει να φτάσει μέχρι το τέλος, επιζώντας από τη μέθη του θυμιάματος, πάλι δεν θα έχει ανακαλύψει τι ήταν αυτό –πέρα από την αόριστη «βρωμιά»– που οδήγησε την τρυφερή καραναστάσειο ύπαρξη στην έξοδο.
Οι μεντεσέδες της εξόδου στο κόμμα της Ζωής Κωνσταντοπούλου ήταν άλλωστε ανέκαθεν χαλαροί. Σε πολύ λίγο χρόνο εκδιώχθηκαν πάρα πολλοί, και άλλοι τόσοι αναζήτησαν μόνοι τους την έξοδο, καταγγέλλοντας συνθήκες αρχηγικής ασφυξίας στο μικρό κόμμα. Η ανταλλαγή ακατάσχετων εγκωμίων των τελευταίων εικοσιτετραώρων έρχεται να προστεθεί σε ένα παραπολιτικό ψυχόδραμα δυσανάλογα μακρύ για το μέγεθος του μονοπρόσωπου κομματικού εγχειρήματος.
Λευκές κι ευαίσθητες υπάρξεις μέσα στην αόριστη βρωμιά.
Μοιάζει παράδοξο, αλλά δεν είναι. Τα «προσωπικά» κυριαρχούν στον αφρό μιας πολιτικής που ασκείται χάρη στο πρόσωπο και δι’ αυτού. Παρότι ξορκίζει τα media, η «Ζωή» είναι ένα μιντιακό φαινόμενο – ένας συσσωρευτής προσοχής που σταδιοδρομεί επειδή καταφέρνει να προκαλεί το κοινό βλέμμα και να τρυπάει το κοινό ους. Αυτό είχε φανεί από την αρχή. Εκείνο που δεν είχε φανεί ήταν η δυνατότητα ενός τέτοιου εγώ να παρασύρει στον στρόβιλο του παραληρηματικού μηδενισμού του ολόκληρο το πολιτικό σύστημα – σε βαθμό που να μετριέται, έστω φευγαλέα, δεύτερο κόμμα.
Παράδοξη δεν είναι ούτε η διπλή φύση του σχήματος – το γεγονός ότι η εισαγγελική μανία και ο εσωκομματικός σταλινισμός συνυπάρχουν με το σιρόπι των δημόσιων εξομολογήσεων. Το βάναυσο συγκατοικεί με το αστείο – όπως συγκατοικεί και στις πλανηταρχεύουσες όψεις του αντισυστημισμού. Φαίνεται όμως ότι στο τέλος η φαιδρότητα βρίσκει πάντα τον τρόπο να παίρνει την εκδίκησή της από την τοξικότητα.
Ο Καραναστάσης ονόμασε την πρόεδρό του «μοναδικό πολιτικό θηρίο». Εχει σε όλα δίκιο. Εκτός από τη μοναδικότητα.
