Αυθόρμητη και κομματικά ακηδεμόνευτη υπήρξε η εξέγερση του Πολυτεχνείου τον Νοέμβριο του 1973. Αυθόρμητος και υπερκομματικός ήταν και ο επετειακός εορτασμός της μνήμης του στα λίγα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης. Ο κόσμος συμμετείχε μαζικά, με το μπλοκ του σωματείου του, της γειτονιάς, του σχολείου ή της σχολής του, και όχι πειθαρχημένος κάτω από κομματικά λάβαρα, να επαναλαμβάνει άνευρα τα «σωστά» συνθήματα της καθοδηγητικής ντουντούκας. Δεν ανακάλυπτε απλώς τη χαρά της δημοκρατίας, που είχε χαθεί στη χουντική επταετία. Διεκδικούσε ταυτόχρονα δημοκρατικούς θεσμούς, ελευθερίες και δικαιώματα που απουσίαζαν ολικώς ή μερικώς στην εξαιρετικά στενή προδικτατορική Ελλάδα. Οι διαψεύσεις και οι απογοητεύσεις δεν άργησαν.
Επί μισόν αιώνα η εξέγερση του Πολυτεχνείου αντιμετωπίζει τους σφετεριστές της αφενός, τους αρνητές της αφετέρου. Στους σφετεριστές συμπεριλαμβάνονται οπωσδήποτε όσοι εκμαίευσαν το 1983 τον πικρό ποιητικό σαρκασμό του Μανόλη Αναγνωστάκη: «Φοβάμαι τους ανθρώπους που σου ‘κλειναν την πόρτα / μην τυχόν και τους δώσεις κουπόνια / και τώρα τους βλέπεις στο Πολυτεχνείο / να καταθέτουν γαρίφαλα και να δακρύζουν». Δεν είναι όμως αυτοί οι πλέον επικίνδυνοι ούτε οι αμοραλιστικότερα βουλιμικοί. Για τον τίτλο αυτό αναμετριούνται όσοι κομματικοί μηχανισμοί αυτοπροβάλλονται σαν οι μόνοι γνήσιοι ερμηνευτές, εκφραστές και ιδιοκτήτες του μηνύματος της εξέγερσης, ακόμα κι αν τη διέβαλαν στον καιρό της ή απλώς απουσίαζαν. Και τίποτε αλαζονικότερο, ως προς αυτό, από την ιδιοποίηση της ματωμένης σημαίας του Πολυτεχνείου από την ΠΑΣΠ, τη φοιτητική παράταξη του ΠΑΣΟΚ. Το πρόσχημα, η διάλυση της ΕΦΕΕ το 1980, απέκτησε πλέον την ισχύ εθίμου: οι Πασπίτες διαδηλώνουν χωριστά και μπροστά στην αμερικανική πρεσβεία κρύβουν τη σημαία κι έπειτα τη φυγαδεύουν δρομαίοι, επαναλαμβάνοντας ένα τελετουργικό που πληγώνει τη μνήμη εκείνου του συγκλονιστικού τριημέρου.
Οι αρνητές (ανάμεσά τους και επίλεκτα στελέχη της Ν.Δ. που ξεσκόλισαν από τον ΛΑΟΣ) μηρυκάζουν μανιωδώς τα ανιστόρητα ληρήματά τους: «Δεν σκοτώθηκε κανένας, την εξέγερση την είχαν οργανώσει η CIA και η Μοσάντ, το Πολυτεχνείο φταίει για τον Αττίλα». Και χθες ακόμα, στα λίγα περίπτερα που εξακολουθούν να διαθέτουν εφημερίδες κρεμάστηκαν τα πρωτοσέλιδα της απύθμενης ακροδεξιάς αθλιότητας. Το μίσος κατά του Πολυτεχνείου είναι ένα από τα ισχυρότερα τεκμήρια της αξίας και της αντοχής του.
