Μέσα Νοέμβρη και τουλάχιστον στην Αθήνα βγαίνουμε έξω με κοντομάνικο φανελάκι ακόμα κι όταν βραδιάσει, χωρίς να κινδυνεύουμε να μας περάσουν για ανισόρροπους. Ακούς τα δελτία να λένε «καλοκαιρία» και ο άκυρος όρος σού προκαλεί δυσφορία. Κάθε χρόνο η κλιματική ανατροπή γίνεται όλο και πιο ορατή, σχεδόν απτή. Οι ήσυχες ποτιστικές βροχές απωθούνται όλο και βαθύτερα στην περιοχή των αναμνήσεων· όταν ανοίγουν οι ουρανοί, στέλνουν καταιγίδες καταστροφικές και για τις καλλιέργειες και για τον εθιμικώς απροετοίμαστο αστικό ιστό. Για τους καμπίσιους πληθυσμούς και τους νησιωτικούς ο όρος «δριμύ ψύχος» τείνει να ορφανέψει από νόημα επαληθευμένο από τις αισθήσεις τους. Τα ποτάμια και οι λίμνες που μας ξεδιψάνε ξεμένουν από νερό, και οι ασκήσεις επί χάρτου των συναρμοδίως αργοπορούντων υπουργείων ένα μόνο πρόκειται να εξασφαλίσουν: την παράδοση και της δημόσιας ύδρευσης σε καιροφυλακτούντες «ευπατρίδες».
Εντάξει. Εδώ στη Μεσόγειο δεν βλέπουμε με τα ίδια μας τα μάτια τους παγετώνες των Αλπεων ή της Αρκτικής να λιώνουν ραγδαία, έχουμε όμως αμέτρητους άλλους τρόπους για να νιώσουμε την κατάρρευση της κλιματικής ισορροπίας. Εχουμε δηλαδή αμέτρητους λόγους για να ξανασκεφτούμε λίγο σοβαρότερα τα πράγματα. Μήπως και πάψουμε να βλέπουμε σαν ευλογία αυτό που είναι κατάρα: Μπορεί με την εξάλειψη της μιας από τις τέσσερις εποχές να αυξήθηκε ο τουριστικός χρόνος, αλίμονο όμως αν συνεχίσουμε να εξαρτάμε την εθνική μας μακροημέρευση αποκλειστικά από τον τουρισμό, από τα κέρδη του οποίου άλλωστε δεν φορολογούνται ούτε τα μισά.
Ενόψει της COP30, της Συνόδου Κορυφής του ΟΗΕ για την Κλιματική Αλλαγή, που διεξάγεται στην Μπελέμ, τροπική πόλη της Βραζιλίας, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Μετεωρολογίας εξέπεμψε ένα από εκείνα τα SOS που μοιάζουν καταδικασμένα να σβήνουν δίχως να εγγράφονται βαθιά στη συνείδηση τόσο των πολιτικών όσο και των πολιτών: Οι τρεις τελευταίες χρονιές είναι οι πιο θερμές που έχουν καταγραφεί ποτέ. Ποιος ξέρει, ίσως λόγω της επίμονα υψηλής θερμοκρασίας, φέτος πολύ λίγες βιτρίνες βιάστηκαν να ντυθούν χριστουγεννιάτικες αμέσως μετά την εθνική εορτή του Οκτωβρίου. Οσο να ‘ναι, θα μας χρειαστεί μια δεκαετία πάνω-κάτω για να το πάρουμε απόφαση ότι θα χαιρόμαστε πια με συνθήκες Αυστραλίας τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά. Στις παραλίες και με μαγιό. Κατακαημένη Αράχωβα…
«Απάτη»
Αλλά γιατί να χολοσκάμε αδίκως. «Κλιματική κρίση δεν υπάρχει». Ούτε φαινόμενο του θερμοκηπίου. Ο πλανήτης χαίρει άκρας υγείας και ας καταγγέλλει τους ηγέτες του κόσμου ο γενικός γραμματέας του ΟΗΕ Αντόνιο Γκουτέρες για «ηθική αποτυχία και θανάσιμη αμέλεια». Ευτυχώς ο Ντόναλντ Τραμπ, να τον έχει καλά ο Μαμμωνάς, κήρυξε την πάσαν αλήθεια στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ. «Η κλιματική αλλαγή είναι η μεγαλύτερη απάτη, οι δε κλιματολόγοι είναι ηλίθιοι», απεφάνθη, απολύτως βέβαιος πως, εφόσον τυγχάνει μονοκρατορικός αυθέντης του πλανήτη, είναι εξ ορισμού και αυθεντία στα πάντα. Σαν ιατρική αυθεντία άλλωστε, τον καιρό της κόβιντ, συνιστούσε την ιαματική χρήση χλωρίνης, ενώ τώρα συμβουλεύει τις εγκυμονούσες να μην πίνουν φάρμακα με παρακεταμόλη, «διότι θα γεννήσουν αυτιστικό παιδί».
Τις οικοκτονικές προθέσεις του ο Τραμπ τις είχε δείξει και στην πρώτη θητεία του, όταν απέσυρε την πατρίδα του από τη Συμφωνία του Παρισιού. Και τις επιβεβαίωσε στην αρχή της δεύτερης θητείας, αποσύροντας εκ νέου τις ΗΠΑ από την παριζιάνικη συμφωνία και ορίζοντας υπουργό Ενέργειας τον ερίτιμο Κρις Ράιτ, διευθύνοντα σύμβουλο της εταιρείας πετρελαίου Liberty Energy. Φωστήρας σωστός ο Ράιτ, κατηγορούσε παλαιότερα τους Δημοκρατικούς ότι οι προσπάθειές τους να μετριαστεί η υπερθέρμανση του πλανήτη «συνιστούν κομμουνισμό σοβιετικού τύπου».
Οσο να ’ναι, θα μας χρειαστεί μια δεκαετία πάνω-κάτω για να το πάρουμε απόφαση ότι θα χαιρόμαστε πια με συνθήκες Αυστραλίας τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά. Στις παραλίες και με μαγιό. Κατακαημένη Αράχωβα…
Με τον παλιμπαιδικό σεξισμό του, ο Τραμπ εμμένει στο δόγμα «Drill, baby, drill». Κι άλλα τρυπάνια στο σώμα της Γης. Κι άλλες εξορύξεις. Κι άλλοι ρύποι ανάπτυξης. Κι άλλα κέρδη για τους πετρελαιάδες, που χρόνια τώρα είναι οι γενναιόδωροι χορηγοί του πλανητάρχη, αλλά και οι περισσότερο ευεργετημένοι από την περιβαλλοντοκτόνο πολιτική του.
Ο Καναδός ερευνητής Σον Φιλντ, έγραφε ο Μιχάλης Μητσός στις 7 Νοεμβρίου, στη στήλη του στα «Νέα», «πέρασε τέσσερα χρόνια με επιχειρηματίες του πετρελαίου και του φυσικού αερίου στο Χιούστον». Το συμπέρασμά του; «Οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι αναγκαστικά αρνητές της κλιματικής αλλαγής. Πιστεύουν όμως ότι το γεγονός πως κερδίζουν χρήματα δείχνει ότι ο Θεός εγκρίνει τις πράξεις τους. Και ότι, όταν χρειαστεί, ο ίδιος αυτός Θεός θα προστατεύσει την ανθρωπότητα πολύ πιο αποτελεσματικά απ’ όλους αυτούς τους κλιματολόγους που κάνουν μπερδεμένες ψηφιακές προσομοιώσεις».
Θεολογία
Καπιταλιστική θεολογία υψηλού επιπέδου. Το «επιχείρημα» των μεγιστάνων θα μπορούσαν να το χρησιμοποιήσουν και οι ληστές, οι σίριαλ κίλερ, οι (παιδο)βιαστές κ.ο.κ., τουλάχιστον όσο παραμένουν ασύλληπτοι: «Αφού ο Μεγάλος δεν ρίχνει τους κεραυνούς του καταπάνω μου, παναπεί ότι ευλογεί τη δράση μας». Αλλά και ο Χίτλερ θα μπορούσε να το πει, στα πολλά χρόνια που οι ουρανοί τον έβλεπαν ασυγκίνητοι να εξοντώνει μιλιούνια μιλιούνια τις κατσαρίδες και τα ποντίκια που πίστευαν ότι ανήκουν στο γένος των ανθρώπων.
«Οι σχέσεις των στελεχών της ExxonMobil με τη θρησκεία», πρόσθετε ο Μιχάλης Μητσός στο άρθρο του, «είναι άγνωστες. Είναι όμως πολύ πιθανό να έχουν κι αυτοί την πεποίθηση ότι, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, ο Θεός θα σώσει τον πλανήτη από την καταστροφή. Αν λοιπόν –όπως έγραψε τη Δευτέρα ο Guardian– η εταιρεία χρηματοδοτούσε για χρόνια think tanks στη Λατινική Αμερική για να διαψεύδουν ότι η κλιματική αλλαγή είναι ανθρωπογενής και να καλούν σε εκδηλώσεις Αμερικανούς αρνητές του κλίματος, το έκανε για έναν θεμιτό λόγο –να κερδίσει χρήματα–, όχι να βλάψει τον πλανήτη. Ας μην ανησυχούν λοιπόν όσοι, ελάχιστοι, είδαν με καχυποψία τη συμμετοχή της σε ερευνητικές γεωτρήσεις στην Κρήτη και στο Ιόνιο. Win-win είναι η συμφωνία για την εταιρεία και την Ελλάδα. Οσο για το περιβάλλον, θα μεριμνήσει ο καλός Θεούλης».
Δύσπιστο πάντως το ελληνικό τμήμα της Greenpeace, θύμισε στον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη, που ξέχασε τις περιβαλλοντικές κορώνες του μπας και συγκινήσει τον Ντριλ-Τραμπ, ότι ο αμερικανικός κολοσσός στον οποίο η Ελλάδα εκχώρησε ένα οικοπεδάκι στο Ιόνιο και δύο μεγάλα πεδία δυτικά της Κρήτης, είναι «μια εταιρεία με μεγάλο ιστορικό επιχειρησιακών ατυχημάτων, που οδήγησαν σε περιβαλλοντικές καταστροφές, καθώς και εργατικών δυστυχημάτων». Αλλά «μπρος στα πλούτη τι ‘ναι ο τόπος»…
