Κατανοώ στα κόμματα της Αριστεράς να υπάρχουν οι σφραγιδοφύλακες της ιδεολογικής καθαρότητας. Είναι κόμματα που τα συνέχει η μαρξιστική θεωρία, η οποία στο πέρασμα των χρόνων, όπως είναι φυσικό, υπέστη πολλαπλές αναγνώσεις και αναθεωρήσεις. Αυτή η διαδικασία των πολλαπλών αναγνώσεων προκάλεσε διασπάσεις και εντάσεις, που έφτασαν σε ακρότατες συμπεριφορές. Εκτοτε αυτός ο χώρος είναι εκπαιδευμένος και διαπαιδαγωγημένος με τη λογική της καθαρότητας και του εξοστρακισμού του «Αλλου». Η Ιστορία είναι γεμάτη από εσωκομματικές διαμάχες «χωρίς αρχές» και εκκαθαρίσεις στελεχών.
Από την άλλη μεριά είναι ακατανόητη η ύπαρξη σφραγιδοφυλάκων και στον χώρο της Κεντροδεξιάς, έναν κατ’ εξοχήν χώρο πολιτικής ενότητας. Η έκφραση «δεν είναι αυτή η Νέα Δημοκρατία που ξέραμε» με προβληματίζει, καθώς αυτοί που το ισχυρίζονται έχουν στο μυαλό τους ένα κόμμα που στέκεται ακίνητο ενώ ο κόσμος αλλάζει θεαματικά. Για τον μαρξιστή η θεωρία του παραμένει η ίδια όσες αναθεωρήσεις και αν έχει υποστεί. Ενα κόμμα πολιτικής ενότητας που κινείται από τον συντηρητικό χώρο ώς τις παρυφές της Κεντροαριστεράς, χωράει όλους όσοι καλύπτονται από τις βασικές πτυχές της πολιτικής του. Κάλυψη 100% παρέχουν μόνον τα μικρά κόμματα και γι’ αυτό παραμένουν μικρά.
Καλό θα ήταν εκεί στην Κεντροδεξιά όλοι να αντιληφθούν πως η ευρυχωρία είναι το γνώρισμα και το πλεονέκτημά της.
Το ιστορικό Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα της Ιταλίας είχε θεσμοθετημένες τις τάσεις του. Την αριστερή με τον Αλντο Μόρο, τη δεξιά με τον Αμιντόρε Φανφάνι και την κεντρώα που εξέφραζαν πάντα ο γραμματέας του κόμματος και η ηγετική ομάδα. Τα μεγάλα κόμματα εξουσίας λειτουργούν και παραμένουν μεγάλα διότι τηρούν τις εσωκομματικές ισορροπίες, με την ηγετική ομάδα να χαράσσει την κεντρική γραμμή.
Αυτονοήτως υπάρχουν ηγετικά στελέχη της Κεντροδεξιάς που είναι εκφραστές ενός συνόλου αρχών αναγομένων σε προηγούμενες δεκαετίες. Η συντηρητική άποψη είναι απολύτως θεμιτή και αναγκαία, υπό την προϋπόθεση πως δεν επιδιώκει να μονοπωλήσει τον πολιτικό χώρο της Κεντροδεξιάς. Πολλές φορές, βέβαια, προσωπικές φιλοδοξίες έχουν ως πρόφαση ιδεολογικές διαφορές, ενώ η τήρηση ισορροπιών εκ μέρους της ηγεσίας άλλες φορές εκλαμβάνεται ως αδυναμία και άλλες ως επίδειξη ισχύος.
Συνεπώς, καλό θα ήταν εκεί στην Κεντροδεξιά όλοι να αντιληφθούν πως η ευρυχωρία είναι το γνώρισμα και το πλεονέκτημά της.
