Στην αρχή του βίου, αυτή η φάτσα στον καθρέφτη σού φαίνεται ξένη. Αλλά πρέπει να πιστέψεις ότι είσαι εσύ – ότι ο βρεφικός εαυτός σου μπορεί να αποκρυσταλλωθεί σε μια εικόνα, με την οποία οφείλεις να ταυτιστείς, αν θέλεις κάπως να σταθείς στον κόσμο. Αν θέλεις να αντισταθείς στον εσωτερικό σου κατακερματισμό.
Ε, λοιπόν, η Ζωή δεν έχει τέτοιες αδυναμίες. Σπάει τον καθρέφτη. Δεν την τρομάζει να δει στο κάτοπτρο δέκα Ζωές, ούτε τη νοιάζει αν θα τρομάξουμε όταν μας τις δείξει στην οθόνη. Η Ζωή μαθήτρια, η Ζωή πυροσβέστης, αγρότισσα, οξυγονοκολλήτρια, αρχαία Ελληνίδα και –βεβαίως– δικαστής.
Η επιλογή της επικεφαλής της Πλεύσης Ελευθερίας να αυτοπαρουσιαστεί ως Λερναία Υδρα ακύρωνε τον σκοπό της. Ηθελε, λέει, να απαντήσει εμπράκτως σε όσους λένε ότι το κόμμα της είναι «μονοπρόσωπο» και δίχως πρόγραμμα. Και κατέληξε να παρουσιάσει σαν πρόγραμμα ένα πολυμονοπρόσωπο θέαμα τεχνητής νοημοσύνης – όπου στον ρόλο των προγραμματικών κεφαλαίων έχουν υπεισέλθει ψηφιακά automata με την όψη της. Θέλετε κανονικό κόμμα; Θέλετε πρόγραμμα; Εγώ είμαι το κόμμα. Εγώ είμαι το πρόγραμμα. Εγώ είναι όλα.
Η κλωνοποίηση εαυτού και η κουλτούρα της πολιτικής εικονικότητας.
Αυτός ο δυστοπικός ναρκισσισμός συντονίζεται με το πνεύμα της εποχής. Δεν είναι μήπως το πλάσμα που πλανηταρχεύει μια ψηφιακή κατασκευή – περισσότερο μια περσόνα, παρά ένα πραγματικό πρόσωπο, που λειτουργεί και ως καθρέφτης για ανεπεξέργαστες συλλογικές αγωνίες; Μπορεί ο καθένας να προβάλλει πάνω του ό,τι θέλει, χωρίς να εμποδίζεται από την πραγματικότητα του υπαρκτού Τραμπ. Μπορεί ο περιφρονημένος εργάτης να βλέπει στον ολιγάρχη έναν δικό του πολεμιστή. Μπορεί ο ζηλωτής ευαγγελιστής να βλέπει στον πορνοκόπο έναν κήρυκα των συντηρητικών αξιών του. Στον κόσμο των κατόπτρων, οι περσόνες είναι πιο αληθινές από τα ένσαρκα πρόσωπα.
Στην ελληνική μικρογραφία αυτού του κόσμου, ο κομματικός πλουραλισμός εξαντλείται σε ένα θίασο σκιών που παριστάνει τα πολιτικά υποκείμενα. «Μονοπρόσωπη» δεν είναι μόνο η Πλεύση Ελευθερίας. Είναι και οι άλλες φιγούρες που δηλώνονται ως κόμματα ή μετριούνται στο «πανί» της επαγγελματικής εικοτολογίας (δημοσκοπήσεις) ως προσδοκίες κομμάτων. Ο μαντζουνοπώλης που ντύθηκε μακεδονομάχος. Η ινφλουένσερ που την είδε Μελόνι. Η ιερά φιγούρα που εξαπολύει την απρόσβλητη ιερότητά της στον πολιτικό στίβο χωρίς να πατάει στο λασπώδες τερέν του. Ακόμη και οι «πρώην», σεσημασμένοι από τις περιπέτειες της εφαρμοσμένης πολιτικής στο παρελθόν, επιχειρούν να επαναλανσάρουν εαυτούς στην πολιτική αγορά ως αυτοβιογραφικά προϊόντα. Ως ήρωες της ιδίας της μυθοπλασίας τους.
Τι είναι λοιπόν οι Ζωές της Ζωής, αν όχι μια απενοχοποιημένη εκδήλωση της εικονικής πολιτικής; Ενα πολύπτυχο πέπλο που δεν φιλοδοξεί να «πει» τίποτα. Θέλει μόνο να καλύψει τη σύνθετη πραγματικότητα που δεν μπορεί να εξηγήσει. Ενα ζωντανό, αστραφτερό, απύλωτο κενό.
