Πόσα κόμματα θα διαλύσει ο Τσίπρας για να ιδρύσει το δικό του; ΣΥΡΙΖΑ, Κασσελάκης, Νέα Αριστερά είναι τα πρώτα σχήματα που δείχνουν να υποκύπτουν στην τσιπρική επιρροή, προτού καν αυτή ξεφύγει από τα όρια της προσωπικής (υπερ)προβολής για να λάβει κομματική υπόσταση. Ολα τα εκβλαστήματα του αρχικού ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται να βρίσκονται ακόμη υπό την κυριαρχία του.
Φταίει άραγε ο Τσίπρας γι’ αυτή την εξάρτηση; Δεν τους έδωσε χώρο και χρόνο; Δεν είχε όντως αποσυρθεί από τα πράγματα για σχεδόν δύο χρόνια, προτού δοκιμάσει να μονοπωλήσει πάλι τον χώρο «του» ως εκδοτικό φαινόμενο;
Πολλή παραπολιτική φιλολογία έχει αναπτυχθεί για τη σκιώδη εξουσία που μπορεί να άσκησε ο παραιτηθείς πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ στη διαδοχή του. Αξία παρέμβασης δόθηκε ακόμη και στις παραλείψεις του – ή στις εύγλωττες απουσίες του κατά τους μήνες του ευτελισμού του Κασσελάκη.
Πατροκτόνοι, ορφανοί και απόκληροι στην τσιπρική σαπουνόπερα.
Ομως, ακόμη κι αυτή η διαρκής επίκληση της επιδραστικής απουσίας του καταδεικνύει ότι τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ –αυτά που έφυγαν και αυτά που έμειναν– δεν κατόρθωσαν να βγουν από τη σκιά του. Δεν χειραφετήθηκαν ποτέ από το υπόδειγμά του, ακόμη κι όταν προσπάθησαν να κόψουν επιδεικτικά τον λώρο.
Αυτό ισχύει πρωτίστως για τα στελέχη που αναδείχθηκαν κατά την περίοδο της κυβέρνησης του Τσίπρα και ανήκαν στη νέα φρουρά της Αριστεράς «με μέλλον»: Η Αχτσιόγλου, ο Χαρίτσης, ο Τζανακόπουλος, ο Ηλιόπουλος. Δοκίμασαν και απέτυχαν σχεδόν μόνοι τους να πάρουν τα ηνία του μετατσιπρικού ΣΥΡΙΖΑ. Ενοχοποίησαν τον Τσίπρα για την αποτυχία τους και την ανετοιμότητά τους να πρωταγωνιστήσουν χωρίς την κηδεμονία του. Δεν είχαν καν την υπομονή και τον τρόπο να κλείσουν οι ίδιοι την παρένθεση του κασσελακικού ατυχήματος. Και όλα αυτά γιατί; Για να ετοιμάζουν τώρα ξανά την καταφυγή τους στις φτερούγες του Τσίπρα.
Αυτή η αδυναμία ενηλικίωσης βαραίνει την «προεδρική μειοψηφία» της Νέας Αριστεράς (Ναι, γίνεται και αυτό: η ομάδα του προέδρου να είναι μειοψηφία). Ποιος είναι όμως ο αντίλογος μέσα στο μικρό κόμμα – που παρά την επίδοση ανυπαρξίας στις ευρωεκλογές θα μπορούσε να αποτελέσει δεξαμενή στελεχών για την τσιπρική επαναφορά; Ο αντίλογος είναι ο Γαβριήλ Σακκελαρίδης, που δανείζει μια επίφαση νεότητος στους αρχιερείς της προσυριζαϊκής Αριστεράς (Φίλη, Σκουρλέτη, Τσακαλώτο). Ο αντίλογος είναι ότι ο Τσίπρας παραείναι κεντρώος και η πολιτική επιβίωση πρέπει να αναζητηθεί σε μια επαναπροσέγγιση με τον Βαρουφάκη.
Ακόμη και όσοι ξορκίζουν τον Τσίπρα, στο όνομα της ιδεολογικής τους αγνότητας, δεν μπορούν παρά να ετεροκαθορίζονται από εκείνον. Ο αστερισμός που δημιουργήθηκε γύρω από τον Τσίπρα σε συνθήκες χρεοκοπικού παροξυσμού, εξακολουθεί να περιστρέφεται στην ίδια τροχιά – πότε κοντά, πότε μακριά στο άστρο. Είναι όλοι τόσο «2015». Απλώς οι μισοί δεν έχουν ακόμη αποφοιτήσει από το πρώτο εξάμηνο.
