Από την αρχή ο τραμπισμός ήταν ένας μεγάλος γρίφος: Πώς οι χαμένοι της παγκοσμιοποίησης, οι αποσυνάγωγοι της αμερικανικής ενδοχώρας, που έπρεπε στην πλουσιότερη χώρα του κόσμου να εξαντλούνται οικονομικά για να πληρώσουν την περίθαλψή τους, ψήφιζαν έναν άγριο καπιταλιστή από τη Νέα Υόρκη; Πώς οι περιφρονημένες λαϊκές τάξεις επέλεγαν ως εκπρόσωπό τους έναν μπίζνεσμαν που σχεδόν δεν έκρυβε ότι θα λειτουργήσει ως ντίλερ της ολιγαρχίας; Πώς ο συντηρητικός χριστιανός της υποβαθμισμένης επαρχίας ταυτίζεται με τον πρόεδρο που ανακαινίζει το λουτρό του Λίνκολν για να εγκαταστήσει χρυσούς ρουμπινέδες;
Οι Δημοκρατικοί είχαν δει το παράδοξο. Αλλά δεν μπορούσαν να το θεραπεύσουν. Προσπάθησαν να μιλήσουν στην περυσινή προεδρική εκλογή για τη στέγη, την περίθαλψη, την πρόνοια για παιδιά, το κόστος της εκπαίδευσης. Προσπάθησαν να απεγκλωβιστούν από την πολιτική των ταυτοτήτων, που έδινε προτεραιότητα στην πολιτισμική «κουρελού» των μειονοτήτων, έναντι του δοκιμαζόμενου κοινωνικού σώματος. Αλλά ήταν ήδη αργά. Η ακρίβεια, σε συνδυασμό με τη ρετσινιά της φιλελεύθερης ελίτ που σνομπάρει εκείνους που λέει ότι θέλει να εκπροσωπήσει, εξουδετέρωσε το μήνυμά τους για την οικονομία. Οι εκλογές, άλλωστε, δεν κερδίζονται με τη λογική των προγραμμάτων. Κερδίζονται και με τη γοητεία. Η μαύρη σαγήνη του Τραμπ αποδείχθηκε πιο δραστική από τις απόπειρες ορθολογικής αποδόμησής του.
Ενα πολιτικό ταλέντο που το παρεξηγούν εχθροί και φίλοι.
Ο Μαμντάνι πέτυχε εκεί όπου το κόμμα του είχε αποτύχει: απευθύνθηκε και στο ακροατήριο του Τραμπ –το οποίο το 2024 δεν ήταν πια αμιγώς λευκό και αρσενικό– προσπαθώντας να απαντήσει στις βιοτικές αγωνίες του με τρόπο αυθεντικό. Οχι παροχετεύοντας την οργή του στους «άλλους». Αλλά προτείνοντας λύσεις που στη Σκανδιναβία θα ακούγονταν μάλλον τετριμμένες. Η ατζέντα του –«πάγωμα» ενοικίων, παιδικοί σταθμοί, δωρεάν μεταφορές– δεν θα είχε βρει απήχηση χωρίς τον ίδιο. Χωρίς το χάρισμά του.
Την ανέλπιστη επιτυχία του κινδυνεύουν τώρα να παρεξηγήσουν φίλοι και εχθροί. Οι Δημοκρατικοί κινδυνεύουν να πιστέψουν ότι αυτό που πέτυχε στη Νέα Υόρκη μπορεί απαράλλαχτο να λειτουργήσει ως υπόδειγμα για την ανασύνταξη του κόμματός τους σε όλη τη χώρα. Δεν αποκλείεται να συμβεί και το αντίθετο: Μια πούρα, πολεμική Αριστερά μπορεί να είναι ο αντίπαλος που χρειάζεται ο Τραμπ για να συνεχίσει το εμφυλιοπολεμικό του παίγνιο, ιδίως αν τα αποτελέσματα στη διακυβέρνηση του εμβληματικού δήμου αποδειχθούν κατώτερα των μεσσιανικών προσδοκιών. Τον Μαμντάνι παρεξηγούν και οι εχθροί του, που, ολίγον σαστισμένοι, έσπευσαν να τον δαιμονοποιήσουν ως φορέα ισλαμικής εισβολής στη Δύση. Εχουν δει άραγε τις εικόνες του ίδιου και της συζύγου του; Τι επιρροή μπορεί να έχει αυτό το ζευγάρι μουσουλμάνων της δυτικής μητρόπολης στους νέους των ισλαμικών χωρών; Ποιο πρότυπο ελεύθερης ζωής, ενσαρκωμένο από δύο παιδιά που τους μοιάζουν, φτάνει στην οθόνη των λογοκριμένων κινητών τους; Το Ισλάμ «εισβάλλει» στη Δύση ή η Δύση στο Ισλάμ;
