Ποια μνήμη απειλήθηκε περισσότερο το τριήμερο της εθνικής εορτής; Του Διονύση Σαββόπουλου ή του Ιωάννη Μεταξά; Ποιο μνημείο κινδύνεψε πιο πολύ; Του Αγνωστου Στρατιώτη, από τα επεισόδια που δεν έγιναν, ή το αυτοσχέδιο περιγλαστρωμένο γκράφιτι, από τις ερπύστριες που δεν κατέβηκαν στο Σύνταγμα ούτε για να παρελάσουν; Ποιος εμφυλιακός εμπρησμός ήταν ο πιο επιτυχημένος του τριημέρου; Εκείνος που κράδαινε το ελληνόμετρο στα κανάλια ή ο άλλος που πέταγε αυγά στο Ηράκλειο;
Εντάξει, αυτό δεν συνέβαινε πάντα; Περάσαμε τα πρώτα είκοσι χρόνια της Μεταπολίτευσης με το να μην ξεχνάμε τι σημαίνει Δεξιά και τι σημαίνει Αριστερά. Περάσαμε μέχρι και πάνω από το χάσμα που άνοιξε η χρεοκοπία, τότε που τα αυγά δεν ήταν αρκετά. Τότε που έδερναν πολιτικούς στο Σύνταγμα. Τότε που οι αρβύλες των αυτόκλητων ταγμάτων έκαναν κανονική παρέλαση στο κέντρο της Αθήνας. Τότε που υπουργοί φωτογραφίζονταν στα γραφεία τους κάτω από το πορτρέτο του Βελουχιώτη.
Σε σύγκριση με εκείνες τις στιγμές του ιστορικού σεισμού, το σημερινό βόλεϊ φρονήματος μοιάζει με κακοστημένο σκετσάκι. Ο υπουργός (αντι)Μεταναστευτικής Πολιτικής, που ανακαλύπτει ξαφνικά, ανήμερα της εθνικής εορτής, ότι ο Μεταξάς αδικήθηκε από την ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς, φαίνεται περισσότερο σαν σοσιαλμιντιακός ψηφοβοσκός, που προσπαθεί με την παντομίμα του να ηλεκτρίσει το ποίμνιό του, παρά με σπορέα μισαλλοδοξίας. Εξίσου σχηματική και προβλέψιμη είναι η αντίδραση όσων εκμεταλλεύονται τις ακρότητες για να ψωμώσουν το δικό τους αφήγημα, περί δεξιού καθεστώτος που προκαλεί διχασμό για να επιβιώσει ή περνάει «χουντικές» τροπολογίες για να καταλύσει το Σύνταγμα.
Εθνικές εορτές και εθνικό σπορ ημερήσιων ψευτοεμφυλίων.
Η αλληλεγγύη μεταξύ των δύο πόλων αυτής της σκιαμαχίας δεν κρύβεται. Ο ένας ποτίζεται από την τοξική γραφικότητα του άλλου. Τα στρατόπεδα, όμως, είναι μικρά. Οσοι φανατίζονται από αυτές τις επιθεωρησιακές αναπαραστάσεις του Εμφυλίου είναι στενά ψηφιακά ακροατήρια χωρίς ορατό αντίκρισμα στην κοινωνική πραγματικότητα. Οι πολλοί φαίνεται ότι δεν έχουν την πολυτέλεια να παρακολουθήσουν το σχίσμα της ημέρας. Ο Πλεύρης αφορά μόνο τους πολακιστές. Ο Πολάκης μόνο τους αδωνίστας.
Η διελκυστίνδα της τεχνητής εχθροπάθειας δεν είναι, όμως, εντελώς ανώδυνη. Οι αφορμές είναι παρατραβηγμένες και ξεκούδουνες. Αλλά αυτή είναι πια η δημόσια σφαίρα. Δεν την ορίζουν εμβριθείς επιφυλλίδες ή ψαγμένες δημηγορίες. Την πυρπολεί ενίοτε ένα τουίτ ή μια απερίσκεπτη αποστροφή τηλεοπτικού λόγου. Αντίβαρο σε αυτή τη φάμπρικα ημερήσιων ηθικών πανικών δεν υπάρχει. Αυτό που λέμε «δημόσιος λόγος» συνίσταται τις περισσότερες φορές σε εκπυρσοκροτήσεις ναρκισσισμών πεινασμένων για εφήμερη προσοχή.
Η απώτατη συνέπεια αυτής της τοξικής δίαιτας έχει ήδη φανεί σε ωριμότερες δημοκρατίες, που τώρα είναι χαμένες στην εσωτερική τους ασυνεννοησία. Το εμφυλιακό καρναβάλι παίρνει κάποτε την εκδίκησή του από την πραγματικότητα.
