Το είχε πει με τον πηγαίο σουρεαλισμό του σε μια μετάδοση ο Μανώλης Μαυρομμάτης. Επρεπε να περιγράψει ένα σουτ που πήγε άπιαστο, σαν τηλεκατευθυνόμενο drone, βαθιά στο πλεκτό: Ηταν, είχε πει, ένα «σουτ – τηλεφώνημα».
Η αλησμόνητη αθλητικογραφική αλληγορία μοιάζει τώρα να αναβαθμίζεται σε τεχνολογία διακυβέρνησης. Η ρύθμιση που απονέμει την ευθύνη για τον Αγνωστο Στρατιώτη στο υπουργείο Αμυνας ήταν μια «τροπολογία – τηλεφώνημα». Ο αρμόδιος υπουργός δεν έστερξε να εξηγήσει τη νομοθετική πρωτοβουλία της κυβέρνησης στη Βουλή, ούτε καν με τη σιωπηρή του παρεύρεση. Μόνο ψήφισε στο τέλος από τα ορεινά, σαν απλός βουλευτής. Ωστόσο, όπως διαβεβαίωσε ο πρωθυπουργός, ο Νίκος Δένδιας είχε «ενημερωθεί» και είχε δώσει τη συγκατάθεσή του σε μεταξύ τους επικοινωνία. Mavromatis School of Government: Τροπολογία – τηλεφώνημα.
Ο υπουργός κάνει πως μετέχει στην κυβέρνηση κι εκείνοι κάνουν πως τον πιστεύουν. Αυτή η χορογραφία υποτίθεται ότι συμφέρει κάπου και τους δύο. Η ηχηρή αποστασιοποίηση επιτρέπει στον Δένδια να γίνεται αγωγός της δυσαρέσκειας κατά της κυβέρνησης, χωρίς να αναλαμβάνει το κόστος μιας ρήξης. Τζαρτζάρει αγρίως, αλλά δεν πέφτει για τάκλιν (κι άλλος Μανόλο). Αποφεύγει (προς στιγμήν) το στίγμα του σαμποτέρ.
Από την άλλη, η ανοχή στον Δένδια είναι αναγκαία, αν το Μαξίμου θέλει να αποφύγει τη θυματοποίηση του δελφίνου. Τυχόν αποπομπή, θα σήμαινε κυβερνητική κρίση, που θα νομιμοποιούσε τον άλλο εσωκομματικό πόλο διά του αίματος. Προτιμάται (πάλι μέχρι στιγμής) το αναίμακτο, υπαινικτικό κλάδεμα, με την ανάθεση στον Δένδια κυβερνητικών ευθυνών με πολιτικό κόστος.
Ποιος κερδίζει από την ενδοκυβερνητική σχοινοβασία;
Η ενδοκυβερνητική (αν)ισορροπία παρουσιάζεται έτσι ως σχοινοβασία, από την οποία δεν χάνει κανείς, μέχρι να πέσει. Είναι όμως έτσι; Μήπως η συντήρηση της κόντρας δίχως ρήξη απλώς φθείρει αργά και τους δύο;
Για το Μαξίμου η φθορά είναι προφανής: Μια ήδη ταλαιπωρημένη κυβέρνηση δίνει την εντύπωση ότι δεν μπορεί να κυβερνήσει ούτε τον εαυτό της. Για τον Δένδια ο κίνδυνος δεν είναι μόνο να ενοχοποιηθεί για υπονόμευση. Ως πότε μπορεί να μείνει σε αυτό το σπαγκάτο – να είναι και μέσα και έξω; Και να αποδοκιμάζει και να ψηφίζει; Να τάσσεται και με την πιο συντηρητική εκδοχή της Δεξιάς και με την αυτοσχέδια κατασκήνωση στην πλατεία; Να είναι και με τους ευζώνους και με τις ντουντούκες;
Το πολιτικό σκηνικό, όπως αποτυπώνεται στις δημοσκοπήσεις, είναι που εμπνέει αυτόν τον επαμφοτερισμό: Αφού η κανονική αντιπολίτευση αδυνατεί να συσπειρωθεί σε ένα αντιμητσοτακικό πόλο, η εναλλακτική προς τον Μητσοτάκη δεν μπορεί παρά να προκύψει μέσα από τη Ν.Δ. – τη μόνη δύναμη που παραμένει πολυσυλλεκτική και συγκροτημένη.
Πολυσυλλεκτική όμως δεν σημαίνει ασυνάρτητη.
