Είκοσι δύο χρόνια βουλευτής. Ποιος το θυμόταν; Το θύμισε ο Στέφανος Κασσελάκης ότι η Θεοδώρα Τζάκρη εκλέγεται από το 2004. Το θύμισε στο εγκώμιο που της έπλεξε για να αμβλύνει τις εντυπώσεις από μια ιδιωτική γραπτή επικοινωνία τους που διέρρευσε στα κοινωνικά δίκτυα. Σχεδόν είκοσι δύο χρόνια. Σχεδόν τρία κόμματα – ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ και το εξωκοινοβουλευτικό κόμμα με κοινοβουλευτική εκπροσώπηση που έχει ιδρύσει ο Κασσελάκης.
Στη σταδιοδρομία της Τζάκρη αντανακλάται ο κατακερματισμός του χώρου από τον οποίο υποτίθεται ότι θα προκύψει το αντιμητσοτακικό μέγεθος. Δύο κόμματα από παλιές διασπάσεις του ΣΥΡΙΖΑ –προ του 2023– και άλλα δύο από διασπάσεις της τελευταίας διετίας και στη μέση ένας ΣΥΡΙΖΑ που ολοένα και περισσότερο θυμίζει διάσπαση του εαυτού του, καθώς υποκύπτει στη θανάσιμη έλξη της σκιάς του κυοφορούμενου κόμματος.
Επιζώντες και χαμένοι στην κόψη του πολιτικού περιθωρίου.
Ο Τσίπρας, λένε, έρχεται για να ενώσει αυτό τον χώρο. Δεν είναι τόσο εύκολο όσο ακούγεται. Ο στόχος του δεν μπορεί να είναι να περισυλλέξει ξανά όλους τους διάσπαρτους σε ένα σκάφος με τον ίδιο τιμονιέρη. Η διασπορά –και ο επεισοδιακός τρόπος με τον οποίο συντελέστηκε– έχει ευτελίσει τα στελέχη αυτά. Εχουν αλληλο-απονομιμοποιηθεί από τα συντροφικά τους ξεμαλλιάσματα. Είτε πρόκειται για τους σφραγιδοκράτορες του «επίσημου» ΣΥΡΙΖΑ είτε για τους επιγόνους, που ενσαρκώνουν και ταυτόχρονα αποδομούν τη μνήμη της τσιπρικής διακυβέρνησης, ο θίασος αυτός μυρίζει παρελθόν. Μυρίζει όμως και την αποτυχία του ίδιου του Τσίπρα να αφήσει ένα συγκροτημένο κόμμα, με κοινωνικά ριζώματα που θα μπορούσαν να επιβιώσουν της δικής του ακτινοβολίας – της ήδη συρρικνωμένης στο 18%.
Φαίνεται λοιπόν ο Τσίπρας να χρειάζεται πολύ σκληρό κάστινγκ, για να μη φορτωθεί όσους ο ίδιος κατέλιπε. Το πρόβλημα όμως δεν είναι μόνο δικό του. Είναι συστημικό. Αρκεί να σκεφτεί κανείς ποιο πολιτικό περιβάλλον έχει ήδη διαμορφωθεί με τις τόσες εκδοχές ημιοργανωμένου αντισυστημικού λαϊκισμού που ανταγωνίζονται με στόχο την υπέρβαση του εκλογικού ορίου του 3%. Κανένας από αυτούς τους μικρούς σχηματισμούς δεν έχει ούτε ικανότητα ούτε κίνητρο να συγκροτήσει προγραμματική πρόταση. Αντιθέτως, μετέχουν όλοι –όχι με την ίδια σκευή, ούτε με το ίδιο ύφος– σε ένα Survivor του περιθωρίου. Σε μια πλειοδοσία που απειλεί να συμπαρασύρει και τις κεντρώες εκδοχές της αντιπολίτευσης, όπως έχει δείξει η έλξη της πλατείας και οι δημοσκοπικές εξάρσεις που προκάλεσε την περασμένη άνοιξη.
Ο κατακερματισμός δεν ευνοεί το τσιπρικό εγχείρημα, που πρέπει να εκτυλιχθεί μέσα σε μια κακοφωνία παραπολιτικής παρελθοντολογίας, όπου θα πυροβολεί ο κάθε πικραμένος – ο κάθε κομμένος από το νέο κόμμα. Δεν ευνοεί ούτε το ΠΑΣΟΚ, που βρίσκεται διαρκώς αντιμέτωπο με αθέμιτο λαϊκιστικό ανταγωνισμό. Ισως ένας ορισμός για το διαφιλονικούμενο status της σημερινής Κεντροαριστεράς θα ήταν ότι: Κεντροαριστερά είναι ο αστερισμός στον οποίο η Τζάκρη έχει ένσημα stateswoman.
