Προφέρει την «παρθενογένεση» παρθενοπρεπώς. Σαν κάποιος που αρθρώνει τη λέξη για πρώτη φορά. Η παιδικότητα της εκφοράς εξουδετερώνει την οργή. Αλλά τα ιδιαίτερα ελληνικά του Ευκλείδη Τσακαλώτου δεν κρύβουν εν τέλει ότι είναι θυμωμένος με τον Τσίπρα. Εχει συσσωρεύσει παλιό θυμό και το δείχνει.
Δεν είναι, είπε, ο Τσίπρας από παρθενογένεση. Να μας εξηγήσει γιατί, το 2019, ενώ είχαμε εφαρμόσει μνημόνια, πήραμε 31,5%, ενώ το 2023, μετά τέσσερα χρόνια στην αντιπολίτευση, πήραμε 17,8%. Να μας πει γιατί το πρόγραμμά μας το 2023 ήταν «μη κοστολογημένο».
Μπορεί να πει κανείς ότι ο Τσακαλώτος δεν έχει πια καμία σημασία για τον Τσίπρα. Ο πρώην πρωθυπουργός μπορεί να αισθάνεται έως και ανακουφισμένος που δεν θα χρειαστεί να κουβαλήσει τους πρώην συντρόφους του. Αυτό είναι και το όφελος της επιχείρησης αναπαρθένευσης που στα Αθαμανικά Ορη το λένε και rebranding: Η χειραφέτηση του «χαρισματικού» από εκείνους που τον υποχρέωναν σε συμβιβασμούς, θολώνοντας την αύρα του «χαρίσματός» του. Ο αναχρονισμός του ακαδημαϊκού βρετανικού μαρξισμού, που εκπροσωπεί ο Τσακαλώτος, χειραφετήθηκε πρώτος από τον «λαϊκιστικό» ΣΥΡΙΖΑ και δεν κατάφερε καν να ξεπεράσει το εκλογικό όριο στις ευρωεκλογές του 2024. Αρα, γιατί να σκάει τώρα ο Τσίπρας που αυτή η εξεζητημένη μειοψηφία –μια ελιτίστικη εκδοχή της Αριστεράς– τον αποκηρύσσει, βουτώντας εκ των υστέρων στο καλάθι με τα συριζαϊκά άπλυτα;
Επιχειρώντας επανεκκίνηση μέσα στη φούσκα του παρελθόντος.
Δεν είναι όμως μόνο η πρώην εσωκομματική μειοψηφία. Είναι και οι πιστοί του Τσίπρα που νιώθουν προδομένοι. Είναι ο Φάμελλος, που προσπαθεί να ψελλίσει την ενόχλησή του, χωρίς να μπορεί ακόμη να την εκδηλώσει σαν αντιπαράθεση («έχουμε παράλληλες πορείες με διαφορετικές οπτικές»). Είναι και ο Πολάκης έτοιμος να δαγκώσει το χέρι που τον χάιδευε. Είναι και ο ίδιος ο Τσίπρας, που ετοιμάζεται να προκαλέσει την πιο έντονη αναρρίπιση του παρελθόντος του με έναν ολόκληρο τόμο.
Φαίνεται έτσι ότι η πρώτη πρόκληση που έχει να αντιμετωπίσει το κυοφορούμενο εγχείρημα είναι να σπάσει τη φούσκα την ομφαλοσκοπικής παρελθοντολογίας για το τι έγινε και τι δεν έγινε από το 2015 έως το 2023 – για να μη μιλήσει κανείς για το παιχνίδι των ευθυνών περί των διασπάσεων που ακολούθησαν την παραίτηση Τσίπρα.
Μπορεί ο Τσίπρας να μην τους θέλει μαζί του. Μπορεί να μην τον θέλουν πλέον ούτε εκείνοι. Ωστόσο, όλοι μαζί σχηματίζουν ένα θίασο παραπολιτικού θορύβου που –μέχρι στιγμής– είναι πιο σκανδαλιστικός και ενδιαφέρων από τους αναμηρυκασμούς των ημερίδων του ινστιτούτου που φιλοδοξεί να γίνει προσωποπαγές κόμμα.
Παρθενογένεση στην πολιτική δεν υπάρχει. Υπάρχει όμως το θέαμα της παρθενοσφαγίας: Οταν ξεμαλλιάζονται στο όνομα της παρθενίας τους παλιοί εταίροι που θήτευσαν κάποτε μαζί στα ίδια σπίτια.
