Τα μαρτύρια του Προμηθέως δεν τελείωσαν στον Καύκασο. Με όσο συκώτι τού είχε μείνει αφάγωτο, ο Τιτάνας έμελλε να υποφέρει μια δεύτερη «πημονή» στο Πεδίον του Αρεως. Τον έστησε εκεί προχθές το Επαγγελματικό Επιμελητήριο για να παραστήσει το αρχέτυπο του Ελληνος «μικρομεσαίου». Εβαλαν το όνομά του στη βάση του αγάλματος και γύρω από το κεφάλι του ένα σύννεφο από λέξεις, σαν επεξήγηση του έργου με τον κατάλογο όλων των προμηθεϊκών επιτηδευμάτων του νέου Ελληνισμού: «ΕΣΤΙΑΣΗ ΚΑΦΕ ΜΠΑΡ ΚΥΛΙΚΕΙΑ ΛΙΑΝΕΜΠΟΡΙΟ ΜΕΣΙΤΕΣ…». Ηταν εκεί και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας για να λαμπρύνει τα αποκαλυπτήριά του με Πλάτωνα και Αισχύλο.
Σαν να τον έχει σχεδιάσει bot, ο «Προμηθέας» των μικρομεσαίων έχει τριμαρισμένο μούσι. Εχει και γραμμωμένο μπράτσο, του οποίου τη λευκότητα θα ταίριαζε να διακόπτει μόνο ένα τατουάζ-«μανίκι» με την τιτανομαχία. Με τέτοια όψη θα έπρεπε να κρατάει υψωμένο, αντί για πυρσό, ένα σέικερ. Θα έπειθε έτσι σαν ήρωας που έφερε στο γένος των θνητών την τέχνη του φρεντοκαπουτσίνο. Ούτε δεσμώτης ούτε λυόμενος. Ο Προμηθέας μπαρίστας.
Οπως συμβαίνει σε τόσο «φιλόδοξα» εγχειρήματα, η μεγαλοστομία χαλάει την κωμική εντύπωση, πικρίζοντας το σαχλούργημα με μελαγχολικούς συνειρμούς: Μπροστά στον χίπστερ Προμηθέα, ο Πρόεδρος βρήκε το κουράγιο να εγκωμιάσει τους «ποιητές της πράξης» και τους «μικρούς ήρωες της διακινδύνευσης» που «από τον καραβοκύρη του 19ου αιώνα ώς τον βιοτέχνη της δεκαετίας του 1950 αποτέλεσαν τον πυρήνα της αστικής τάξης». Υπάρχει ακόμη τέτοια δύναμη στην αμφίθυμη ψυχή του Μικρο-μεσαίου; Είναι ακόμη ένας προσωρινά μικρός, προορισμένος να πλάσει με τη δημιουργική ορμή του «μεσαία» κοινωνικά υποκείμενα; Ή είναι απλώς ένας μικρός που τον κατατρύχει η ανεκπλήρωτη φαντασίωση ότι ανήκει σε κάποια άπιαστη «μεσαία τάξη»; Εχει την παλιά επινοητικότητα που του αναγνωρίζει ο τασούλειος ρομαντισμός; Ή το επιχειρηματικό του βεληνεκές εξαντλείται πια στα καφέ και στα σουβλατζίδικα;
Το άγαλμα, τα εγκώμια και το φρακαρισμένο ασανσέρ.
Η κοινωνική τάξη είναι, ούτως ή άλλως, παρεξηγημένη. Η Αριστερά τους έλεγε μικροαστούς και κυρ Παντελήδες, περιφρονώντας την ανάγκη τους για ασφάλεια και σταθερότητα. Η Δεξιά, που φιλοδοξούσε ανέκαθεν να τους εκπροσωπεί, τους ονομάζει ακόμη «νοικοκυραίους», περιορίζοντάς τους σε ένα επαρχιωτικό στερεότυπο πολύ εσωστρεφές για να επιβιώσει ως υπόδειγμα στην οικονομία του 21ου αιώνα. Το ΠΑΣΟΚ –και όλα τα «ΠΑΣΟΚ»– απευθυνόταν σε αυτούς ως «μη προνομιούχους», ετεροκαθορίζοντάς τους έναντι των προνομιούχων «αντιπάλων» – σφραγίζοντάς τους έτσι με ταξικό φθόνο και πολιτική μνησικακία.
Ο σημερινός καθωσπρέπει ορισμός της «μεσαίας τάξης» φαίνεται να χρησιμεύει περισσότερο ως ευφημισμός για μια κοινωνική ομάδα φρακαρισμένη μετά την κρίση. Το παλιό μοντέλο «προκοπής» της χρεοκόπησε, χωρίς να έχει βρει ακόμη το νέο. Σε αυτή την τάξη «μεσαία» είναι ίσως μόνο η στάθμη μεταξύ των ορόφων: Εκείνο το «μεταξύ», όπου το ασανσέρ της μοιάζει να έχει κολλήσει, με θέα τον γυμνό τοίχο.
