Ομολογουμένως ουδείς εξεπλάγη όταν άκουσε ότι ο Αλέξης Τσίπρας δεν ήθελε πια να είναι βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ. Ο έρμος ο ΣΥΡΙΖΑ έχει καταντήσει μετά τις 5-6 διασπάσεις του κάτι σαν τον Μπάιντεν: Ζωντανός νεκρός. Γέννημα μιας άλλης εποχής που έληξε. Ο κύριος Τσίπρας αντίθετα αποδεικνύεται ότι διαθέτει τα χαρακτηριστικά των πολιτικών που ζητάει η νέα εποχή:
Αντιλαμβάνεται τάχιστα το Zeitgeist, ή λαϊκιστί τι παίζει σήμερα. Αντελήφθη δηλαδή ότι τη σήμερον οι ψηφοφόροι δεν ζητούν προγράμματα – αφού ούτως ή άλλως δεν εφαρμόζονται. Πρόσωπα ψάχνουν. Πρόσωπα χαρισματικά, ευφραδέστατα, ευειδέστατα, ίσως και αναιδέστατα που να μιλάνε λαϊκά και αντρικά (ακόμα κι αν –ο μη γένοιτο– είναι γυναίκες).
Είναι πολιτικά ευέλικτος και γλωσσικά αμφίσημος. Δεν παραιτείται, παραμερίζει. Δεν εγκαταλείπει το κόμμα με το οποίο έγινε πρωθυπουργός. Πλέει σε άλλες θάλασσες.
Είναι συμπαθέστατος. Οσοι τον έχουν γνωρίσει από κοντά λένε ότι είναι φοβερός στην παρέα, στην κρουαζιέρα, στην ταβέρνα. Εγώ δεν έχω πάει σε ταβέρνα μαζί του, αλλά όσοι είχαν αυτή την τύχη ισχυρίζονται ότι μπορεί να φάει τα πάντα (και τους πάντες).
Δεν κάνει καθαρές κινήσεις, προτιμάει τις έξυπνες, τις λεγόμενες win – win. Δεν μας ξεκαθαρίζει λ.χ. αν θα κάνει κόμμα ή έκκληση ενότητας στον θεό της Ελλάδας. Αν έκανε κόμμα, θα καταγραφόταν αμέσως από τις δημοσκοπήσεις η δυναμική του και θα προσγειωνόταν η συζήτηση. Το αφήνει λοιπόν να πλανάται στην ατμόσφαιρα έτσι ώστε όχι μόνον να μη φθείρεται από τις αλλεπάλληλες δημοσκοπήσεις, αλλά αντιθέτως να συζητιέται αενάως από τους Σέρλοκ Χολμς της (μη) ερευνητικής δημοσιογραφίας ως αίνιγμα. Μιλάμε για ατελείωτες ώρες δωρεάν διαφήμισης μέχρι τις εκλογές.
Δεν διευκρινίζει σε ποιους απευθύνεται. Αριστερούς, αριστερότερους, αριστερότατους, κεντροαριστερούς, κεντρώους βεριτάμπλ, κεντρώους κλίνοντες δεξιά, δεξιούς ρέποντες στο κέντρο; Σε όλους, εξ ου και το φόντο ξε-κοκκίνισε, έγινε λευκό. Οπως ο αείμνηστος – πρότυπο που είχε απευθυνθεί στους «μη προνομιούχους», έτσι κι αυτός άπλωσε τραχανά για να τσιμπολογήσουν όλοι οι πεινασμένοι (για εξουσία).
Βάζει και λίγο πατριωτισμό στην εξίσωση. Ουδείς έχασε με λίγο πατριωτισμό – διακριτικά βέβαια, όσο πατάει η γάτα γιατί θα μας πάρουν με τις πέτρες. Αναμένω και ολίγη εκκλησία οσονούπω, γιατί θα μας κάψει ο Θεός.
Βάζει και λίγο πατριωτισμό στην εξίσωση. Ουδείς έχασε με λίγο πατριωτισμό – διακριτικά βέβαια, όσο πατάει η γάτα γιατί θα μας πάρουν με τις πέτρες. Αναμένω και ολίγη εκκλησία οσονούπω, γιατί θα μας κάψει ο Θεός.
Εχει άγνοια κινδύνου, τολμάει, πιστεύει ότι είναι αδιάβροχος. Οπως έκανε το «όχι» «ναι» εν τω μέσω της νυκτός και έστειλε στον ψυχίατρο όλους τους οπαδούς του που τον ξαναψήφισαν, όπως επέμενε να μιλάει στους Κλίντον με τα αγγλικά του Lower, έτσι και τώρα τολμάει να πραγματοποιήσει το όνειρο του Μητσοτάκη να τον έχει βασικό αντίπαλο πιστεύοντας ότι θα τον κερδίσει.
Κυκλοφορεί και οπλοφορεί. Εχει «σκοτώσει» μέχρι τώρα τον πολιτικό του πατέρα, τους εσωκομματικούς του αντιπάλους, τους δυνητικούς και τους πραγματικούς του διαδόχους, και τέλος το ίδιο του το κόμμα. Τώρα ορέγεται και λίγο ΠΑΣΟΚ. Λογικό. Πάντα πίστευε ότι μοιάζει περισσότερο στον αείμνηστο από τον Ανδρουλάκη.
Είναι εκφοβιστικός – πρώτα απ’ όλα για την ηγεσία των κομμάτων της Αριστεράς. Βεβαίως όλοι έσπευσαν να δηλώσουν ότι δεν θέλουν να είναι απέναντί του. Υποψιάζομαι βέβαια ότι πολλοί απ’ αυτούς δεν τον θέλουν ούτε στα δεξιά, ούτε στα αριστερά, ούτε από πίσω, ούτε από μπρος. Γενικά δεν τον θέλουν.
Δεν απολογείται για τίποτα γιατί, κατά τους επικοινωνιολόγους, είναι κίνηση old school. Αντ’ αυτού γράφει βιβλίο όπου καταθέτει το αφήγημά του. Πίσω από τις λέξεις κρύβεται ο Αλέξης, δηλαδή. Επιπλέον, θα κάνει περιφερόμενο book club την Ελλάδα ολόκληρη και θα δώσει νέα τροφή στα κανάλια μόλις βαρεθούν να συζητούν με τους δημοσκόπους-μέντιουμ πόσοι θα ψήφιζαν, αν ψήφιζαν, ένα ανύπαρκτο κόμμα, αν υπήρχε.
Συνοψίζω: Αλέξη Τσίπρα, ως γνήσιον τέκνον της εποχής, είσαι προορισμένος να ζήσεις και θα ζήσεις. Let’s make την αντιπολίτευση great again!
*Η κ. Λένα Διβάνη είναι συγγραφέας.
