Είναι ίσως σκληρό, αλλά έτσι είναι η ζωή: Από εδώ και στο εξής, όπου κι αν εμφανίζεται ο Νίκος Ανδρουλάκης, το πρώτο πράγμα που θα τον ρωτούν είναι πώς βλέπει τις κινήσεις Τσίπρα. Αν πρόκειται να συνεργαστεί μαζί του, προεκλογικά, σε ένα αντιμητσοτακικό μέτωπο, ή, μετεκλογικά, σε μια κυβέρνηση. Αν ανησυχεί για την επιρροή τού «πρώην» στην κοινή εκλογική τους δεξαμενή.
Σε λίγο καιρό, όταν ο Τσίπρας ξαναγίνει κόμμα, θα ρωτούν τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ αν συγκρίνει τα είδωλά τους στον δημοσκοπικό καθρέφτη, στην πρόθεση ψήφου και στις καταλληλότητες, στις «βελόνες» της κούρσας του μικρού διπολισμού που θα αρχίσει ξανά στην πίστα της κεντροαριστερής αντιπολίτευσης.
Περισσότερο απειλούμενος από την πρωτοβουλία Τσίπρα δεν είναι τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ, του οποίου η διάλυση ήταν προδιαγεγραμμένη. Εκείνος που πλήττεται εξίσου είναι ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, όχι τόσο επειδή τα εκλογικά ακροατήρια ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ εφάπτονται, όσο επειδή η επανεμφάνιση Τσίπρα δεν θα ήταν καν εφικτή αν ο Ανδρουλάκης δεν είχε αφήσει πεδίο ελεύθερο στον ανταγωνισμό. Με τη Ν.Δ. να χάνει το 40% της εκλογικής της δύναμης και τον ΣΥΡΙΖΑ να εξαερώνεται, είχε ανοιχτεί στο πολιτικό σκηνικό πολύς χώρος. Ο χώρος έμεινε κενός. Ο Τσίπρας είδε το κενό και μπαίνει.
Το ερώτημα είναι τι επίδραση θα έχει στην πασοκική αντιπολίτευση ο νέος/παλιός ανταγωνιστής στα αριστερά του Κέντρου: Θα ρυμουλκηθεί το ΠΑΣΟΚ αριστερότερα, φοβούμενο ότι θα χάσει ψηφοφόρους από τον χαμογελαστό αντισυστημισμό του βετεράνου λαοπλάνου; Θα νιώσει την έλξη του λαϊκιστικού τάλαντου, που είναι πιο οξύ στην καταγγελία και πιο γαλαντόμο στην παροχολογία απ’ ό,τι το πασοκικό του ομόλογο;
Εχει το ΠΑΣΟΚ αρκετό κερί για να αντισταθεί στις σειρήνες του τσιπρικού λαϊκισμού;
Οι προηγούμενες επιδόσεις δεν προδικάζουν τις μελλοντικές. Αλλά μια πρώτη ένδειξη για την επιρροή που θα έχει ο Τσίπρας στο ΠΑΣΟΚ μπορεί κανείς να αναζητήσει στην επιρροή που είχε η Κωνσταντοπούλου όταν, καβαλώντας το κύμα των Τεμπών, κατάφερε να κυριαρχήσει, σε ύφος και περιεχόμενο, στην αντιπολίτευση.
Εχει το ΠΑΣΟΚ αρκετό κερί για να αντισταθεί στις σειρήνες; Ή μήπως η απόσταση από το κόμμα Τσίπρα δεν είναι ο ενδεδειγμένος δρόμος; Μήπως ένα παράθυρο προσέγγισης, έστω μετεκλογικής, με τον Τσίπρα θα καθιστούσε και την κυβερνητική πρόταση Ανδρουλάκη πιο ρεαλιστική, καθώς θα της παρείχε τα δυνητικά ερείσματα που σήμερα της λείπουν;
Το να πλησιάζεις τον τσιπρικό λαϊκισμό μπορεί να είναι σαν να πλησιάζεις σε μια δίνη: Σε ρουφάει, ενώ νομίζεις ότι πλέεις προς αυτήν. Ποιος θα τραβήξει ποιον; Ποιος έχει την πιο στέρεη πολιτική ταυτότητα και τα μέσα για να την υπερασπιστεί;
Ευτυχώς για τον Ανδρουλάκη, τα «μέσα» δεν είναι μόνο η προσωπική γοητεία. Γιατί σε αυτή, έχει φανεί ποιος υπερτερεί.
