Ολοι οι εργάτες του λόγου έχουν τη μανιέρα τους. Ο λογογράφος του Τσίπρα την έχει βρει στις θάλασσες. Είτε ανακοινώνει την έξοδο από τα μνημόνια –με Ιθάκες, καράβια και αμπάρια– είτε ανακοινώνει την έξοδο από την ενεργό πολιτική, μασάει επικοινωνιακά φύκια. Ετσι και στην προαναγγελία της επιστροφής. Υφολογικά επιστρατεύθηκαν τα δοκιμασμένα, γλυκερά σχήματα για «όμορφες θάλασσες».
Το ύφος εναρμονίστηκε με το πολιτικό περιεχόμενο. Ηταν αμφότερα εξίσου γνώριμα. Το μήνυμα του Τσίπρα δεν ήταν τόσο η παρουσίαση ενός νέου brand, όσο η πρόθεση αποκόλλησης από το παλιό. Φεύγει από τον ΣΥΡΙΖΑ γιατί το κόμμα έχει εκφυλιστεί. Δεν φεύγει όμως από τα στερεότυπα που υπέθαλψαν το «φαινόμενο Τσίπρας».
Αφήνει το ξεφτισμένο κόμμα, για να πάει πού; Για να επιστρέψει, λέει, στην «ελπιδοφόρα ανασφάλεια της κοινωνικής δράσης». Για να «αφουγκραστεί καλύτερα την κοινωνία». Είναι τέτοιος ο συνωστισμός των κλισέ του αμφιθεατρικού συνδικαλισμού του περασμένου αιώνα, που ανησυχείς ότι οι «όμορφες θάλασσες» οδηγούν τον άλλοτε παρτιζάνο του Πολυτεχνείου στη Γένοβα του 2001. Στις απαρχές της πολιτικής του διαπαιδαγώγησης.
Τσαλαβουτώντας στις ίδιες θάλασσες.
Αυτός ο πολιτικός παλιμπαιδισμός (ποιος λέει σήμερα «αφουγκράζομαι»;) θα ήταν χαριτωμένος αν συνδυαζόταν και με παλαιάς τοξικότητας αντισυστημισμό. Ο Τσίπρας λέει ότι αφήνει όχι μόνο το κόμμα-βαρίδι. Παραιτείται από την έδρα γιατί «δεν μπορεί και δεν θέλει να συμμετέχει τυπικά σε μια Βουλή δημοκρατικά απογυμνωμένη» που «αδυνατεί να επιτελέσει τον ρόλο που το Σύνταγμα επιτάσσει». Τι σημαίνει αυτό; Ποιος απογύμνωσε τη Βουλή, στην οποία έκανε μέχρι προχθές την παραχώρηση να είναι και ο ίδιος σιωπηλό μέλος; Τι λόγους έχει ένας πρώην πρωθυπουργός, που βρέθηκε στα ηνία αυτής της δημοκρατίας όταν κλυδωνιζόταν από τη χρεοκοπία, να λέει δέκα χρόνια μετά ότι το Κοινοβούλιο δεν έχει νομιμοποίηση; Οτι το Σύνταγμα καταστρατηγείται;
Ακόμη κι αν υπάρχει ακροατήριο γι’ αυτό το «αντιμνημονιακού» τύπου χωνί, ακόμη κι αν υπάρχει πελατεία στα κάγκελα, ο Τσίπρας δεν είναι αυτός που μπορεί πια να την εκφράσει. Δεν είναι ο αφρατομάγουλος ριζοσπάστης που θα πείσει ξανά ότι θα σκίσει το σύστημα. Εχοντας κυβερνήσει πέντε χρόνια, έχει εντοιχιστεί και ο ίδιος στο σύστημα, το οποίο η χλωμή αναβίωση της πλατείας εξακολουθεί να μουντζώνει.
Είναι λοιπόν παλιός όλος ο «νέος» Τσίπρας; Οχι, ακριβώς. Εχει καρυκεύσει το παλιό του μείγμα με λίγες νιφάδες της τρέχουσας πολιτικής μόδας. Στην πολλή Αριστερά έχει προσθέσει και λίγη «πατρίδα» και «νέο πατριωτισμό», διαισθανόμενος ίσως ότι η ζήτηση της πολιτικής αγοράς έχει στραφεί δεξιότερα – μακριά από «θάλασσες χωρίς σύνορα» και διεθνιστικές ενατενίσεις.
Το πολιτικό προϊόν που επαναλανσάρεται με την ίδια συσκευασία μπορεί να πετύχει μόνο αν χτυπήσει τη χορδή μιας νοσταλγίας. Νοσταλγία τίνος όμως; Ποιος νοσταλγεί την Ελλάδα του Τσίπρα;
