Χρειάστηκε να μπει στην τέταρτη εβδομάδα απεργίας πείνας ο Πάνος Ρούτσι για να γίνει επιτέλους αποδεκτό στο ακέραιο το αίτημά του. Και τούτο παρότι επρόκειτο για αίτημα που το απροσμέτρητο βάρος του δεν μπαίνει σε καμιά ζυγαριά, γιατί είναι ό,τι τρομακτικότερο μπορεί να ζητήσει ένας γονιός: να εκταφεί το παιδί του, ώστε να μάθει αφενός ότι είναι πράγματι αυτό κάτω από την πλάκα με το ονοματεπώνυμό του και αφετέρου τι του στέρησε βίαια τη ζωή.
Αυτό το αβάσταχτο ζητούσε με τίμιο πείσμα ο Πάνος Ρούτσι, και όσο δεν δικαιωνόταν, ευνοούνταν η διάδοση ποικίλων υποθέσεων. Αξίωνε, όπως έχει κάθε δικαίωμα, να διερευνηθεί το DNA του νεκρού και να διενεργηθούν οι κρίσιμες τοξικολογικές και βιοχημικές εξετάσεις, παρουσία μάλιστα τεχνικών συμβούλων της οικογένειας. «Υπερβολική και αναίτια καχυποψία απέναντι στην πολιτεία»; Μα τι ακριβώς έχει πράξει η πολιτεία αυτή, δυόμισι χρόνια τώρα, ώστε να την εμπιστεύονται αμέριστα όσοι έχασαν άνθρωπό τους στα Τέμπη; Και πόσο πιστοποιεί την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης, πίσω από την οποία έκρυβε η κυβέρνηση την αποποίηση των ευθυνών της, η σύμπτωση να δηλώνει χθες το πρωί ο υπουργός Υγείας στην τηλεόραση, ως άτυπος κυβερνητικός εκπρόσωπος, ότι συμφωνεί με τις τοξικολογικές εξετάσεις και λίγο αργότερα να διαρρέει η είδηση περί αναθεωρημένης, ικανοποιητικής εισαγγελικής εντολής;
Με τις απορίες μας θα μείνουμε. Και με την αδυναμία να κατανοήσουμε από ποιο ακριβώς δικαιικό και ηθικό κεφάλαιο αντλούσε κύρος και νομιμότητα η πολυήμερη άρνηση των εισαγγελέων να αποδεχτούν πλήρως το αίτημα του Πάνου Ρούτσι, καθώς και άλλων συγγενών θυμάτων των Τεμπών.
Αν για την εξήγηση της δικαστικής αναδίπλωσης δεν είμαστε βέβαιοι, είμαστε απολύτως σίγουροι ότι ο Πάνος Ρούτσι δεν ήταν μόνος του. Είχε και έχει τη συμπαράσταση μυριάδων ανθρώπων, που αδιαφορούν για το ποιοι είναι οι δικηγόροι ή οι γιατροί του ή για το αν κάποια κόμματα κάνουν ό,τι κάνουν ανέκαθεν τα κόμματα, και η Ν.Δ.: «επενδύουν». Γι’ αυτόν νοιάζονται, και για κάθε συγγενή θύματος. Δεν ξεχνιούνται τα Τέμπη. Οπως δεν ξεχάστηκε το Μάτι.
Δεν ήταν βεβαίως όλοι στο πλευρό του απεργού. Υπήρξαν και οι πολέμιοί του, στελέχη της εν συγχύσει κυβέρνησης αδιανόητης μικρότητας, πλην «ενσυναισθηματίες», και διαδικτυακά εξαπτέρυγα απύθμενης κακοήθειας. Ας περιλάβει τώρα η τοξικότητά τους τον αρχιεπίσκοπο. Τον πόνο του Πάνου «εργαλειοποίησε» και αυτός.
