Το ΠΑΣΟΚ έχει πάθει ό,τι παθαίνουν όλα τα κόμματα από τα οποία λείπει είτε η οργανική συνοχή είτε η ηγετική φυσιογνωμία που σχηματοποιεί το χάος. Αυτός είναι και ο λόγος που προβεβλημένα στελέχη του, όπως ο Παύλος Γερουλάνος, ο Χάρης Δούκας και η Αννα Διαμαντοπούλου, λένε αποδώ κι αποκεί τα δικά τους και καλείται μετά ο πρόεδρος να δικαιολογήσει την εσωκομματική δυσαρμονία, ερμηνεύοντας τους στοχασμούς των συντρόφων του. Οταν η κεντρική γραμμή δεν πείθει ή δεν υπάρχει, όταν το όραμα του προέδρου δεν είναι αρκετό για να γεφυρώσει χάσματα και ατζέντες, ξεσπάει η σύγχυση της πολυγλωσσίας. Είναι ενδιαφέρον όμως ότι απ’ όλες τις διαφορετικές προσεγγίσεις σχετικά με το ποια θα πρέπει να είναι η στρατηγική του ΠΑΣΟΚ, αυτή που ενοχλεί περισσότερο είναι η προσέγγιση της Αννας Διαμαντοπούλου. Τη δήλωση «να μη γίνουμε ούτε Καρυστιανού ούτε Κωνσταντοπούλου» μπορεί κανείς να τη δει με δύο τρόπους: με τον συναισθηματικό και με τον πολιτικό. Η επιλογή του συναισθηματικού τρόπου, το επιπόλαιο συμπέρασμα δηλαδή ότι η Διαμαντοπούλου τα βάζει με τη «μάνα των Τεμπών» επειδή τάχα δεν σέβεται την τραγωδία, εξηγεί εύγλωττα την ετερογένεια εντός του κόμματος. Ο ορθολογισμός στο ΠΑΣΟΚ υπάρχει και φυσικά δεν εκφράζεται μόνο από τη Διαμαντοπούλου· ωστόσο, πρέπει διαρκώς να αναμετριέται με τον περιρρέοντα λαϊκισμό και την καχυποψία· πρέπει να αποδεικνύει ότι δεν είναι ελέφαντας.
Παραγωγή πολιτικής
Αυτό που εννοεί η Αννα Διαμαντοπούλου είναι ότι ένα κόμμα που διεκδικεί την εξουσία οφείλει να μετουσιώνει το κοινωνικό κλίμα σε πολιτική, όχι να το αναπαράγει μιμητικά, να το υπηρετεί δουλοπρεπώς και να το επικαλείται σαν θεϊκή προσταγή. Η υπόθεση των Τεμπών έθεσε για τις παρατάξεις και τους πολιτικούς μια σειρά μεγάλων προκλήσεων: να στρατευθούν υπέρ της εξυγίανσης του κράτους, χωρίς να επινοήσουν δικαιολογίες για να μην το κάνουν· να παλέψουν για τη δικαιοσύνη, χωρίς να εκπέσουν σε αντιθεσμικό λαϊκισμό· να προωθήσουν ένα σχέδιο διαφανούς και δικαιότερης λογοδοσίας των πολιτικών προσώπων που εμπλέκονται σε σκάνδαλα, χωρίς να ενδώσουν σε λογικές λαϊκών δικαστηρίων. Οι πολιτικοί υπάρχουν για να εργάζονται ψύχραιμα και αποτελεσματικά, όχι για να οικειοποιούνται το δράμα των πολιτών. Η Μαρία Καρυστιανού είναι λοιπόν κίνητρο για δουλειά και υπερβάσεις, όχι αφορμή για πολιτικό ετεροπροσδιορισμό. Από την άλλη, η Ζωή Κωνσταντοπούλου είναι όντως παράδειγμα προς αποφυγήν: το εμπόριο πόνου που πραγματοποιεί δεν είναι τεκμήριο ενσυναίσθησης ούτε απόδειξη πολιτικής ακεραιότητας. Το να περιφέρεις τη συντριβή των άλλων στα κανάλια δεν σημαίνει ότι κάνεις κάτι επί της ουσίας για να αποτρέψεις το επόμενο μεγάλο συντριπτικό γεγονός. Χωρίς αμφιβολία, βέβαια, αυτή η περιφορά φέρνει ψήφους και συμπάθεια. Είναι όμως αυτό το είδος εκλογικής διεύρυνσης που ψάχνει το ΠΑΣΟΚ;
Η χρήση του συμβόλου
Ανεξάρτητα από τον πόλεμο που δέχεται επειδή δεν λαϊκίζει όσο θα έπρεπε, η Αννα Διαμαντοπούλου έχει μια έφεση στην αμετροέπεια. Η Μαρία Καρυστιανού δεν είναι συνάδελφος ή πολιτική αντίπαλός της. Δεν συμμετέχει στον δημόσιο διάλογο με επαγγελματική ιδιότητα, δεν είναι συνομιλήτρια της πολιτικού σε οποιοδήποτε επίπεδο. Είναι πολίτης. Η δημόσια αναφορά στο όνομά της και μάλιστα σε μια συζήτηση περί κομματικής στρατηγικής (δηλαδή άσχετη με τον λόγο διασημότητας της Καρυστιανού και, επιπλέον, αρκετά επιφανειακή συγκριτικά) αποτελεί απρέπεια και ένδειξη μεγάλης απόστασης από την κοινωνία. Η προβολή της Καρυστιανού στα Μέσα δεν δίνει στην πολιτικό το δικαίωμα να τη χρησιμοποιεί ως σημείο αναφοράς, ειδικά για να περιγράψει τι δεν πρέπει να γίνει το κόμμα της, λες και η Καρυστιανού αυτοπροσδιορίστηκε ποτέ ως ανθρώπινο μάνιουαλ πολιτικής επιβίωσης. Η συμβολοποίηση της Καρυστιανού, ωστόσο, δεν ξεκίνησε από την Αννα Διαμαντοπούλου. Ξεκίνησε απ’ όσους βάλθηκαν να περιβάλουν έναν ψυχικά τραυματισμένο άνθρωπο με την αίγλη του πολιτικού ακτιβιστή, αγνοώντας το σχετικό κόστος. Οταν μετατρέπεις κάποιον σε δημόσιο σύμβολο του πολιτικού σκοπού σου, επιτρέπεις και στους άλλους να κάνουν το ίδιο.
