Δεν υπήρχαν κάμερες στο Ζάππειο. Εκτός από τους αυτήκοες, κανείς δεν θα μπορούσε να ακούσει τι ειπώθηκε μεταξύ του Χάρη Δούκα και της Αννας Διαμαντοπούλου στα σκαλιά της Art Athina. Ωστόσο, κάποιος φρόντισε να διοχετεύσει στον Τύπο τη στιχομυθία για τις «δύο ψυχές» του ΠΑΣΟΚ. Τον δυϊσμό διαπίστωσε ο δήμαρχος. Τη συγχώνευση ευχήθηκε η πρώην υπουργός.
Προφανώς, ο «μαρτυριάρης» αισθάνθηκε ότι τον κολακεύει η παραπολιτική ψυχομετρία, γιατί του δίνει status διακριτού εσωκομματικού πόλου. Ομως, η αμφιψυχία του κόμματος δεν είναι μόνο σχήμα λόγου ή μοναχική φαντασίωση. Είναι μια πολιτική πραγματικότητα.
Μετά τη φουάρ, η μία ψυχή, του δημάρχου, πήγε στην πλατεία Συντάγματος για να επιδείξει ψυχοπονιά – αυτή τη φορά μπροστά στις κάμερες, με τον Δούκα να ενστερνίζεται, κυριολεκτικά και παραστατικότατα, τα εκεί δρώμενα.
Μεταξύ ενός κόμματος που σκέφτεται και ενός κόμματος που φωνάζει.
Η άλλη ψυχή, της Διαμαντοπούλου, ανηφόρησε στο Κιλκίς, για να ανταποκριθεί στην πρόσκληση της τοπικής νομαρχιακής επιτροπής του ΠΑΣΟΚ και να μιλήσει για την τεχνητή νοημοσύνη και τους κινδύνους της. Μίλησε μισή ώρα, για τα deep fakes και τις προσκλήσεις για τη δημοκρατία. Και στο τέλος, μια λαϊκή ενσάρκωση της δεύτερης ψυχής του ΠΑΣΟΚ που ελλόχευε στο αραιό ακροατήριο, τινάχτηκε: Καλά τα φροντιστήρια για την ΑΙ, της είπε. Αλλά, εδώ «έχει γίνει μακελειό με 50 ανθρώπους» και αντί να «βοά» το ΠΑΣΟΚ, φωνάζει μόνο η Καρυστιανού.
Η απάντηση της Διαμαντοπούλου («το ΠΑΣΟΚ δεν θα γίνει Κωνσταντοπούλου, δεν θα γίνει Καρυστιανού», γιατί έχει υποστεί τις γροθιές και τις κρεμάλες της αντιμνημονιακής αγανάκτησης) απηχεί και τα διλήμματα προσανατολισμού που φαίνεται να βραχυκυκλώνουν ενίοτε την –ελέω ατυχήματος– αξιωματική αντιπολίτευση. Δυόμισι χρόνια μετά τις εκλογές, το κόμμα ψάχνει ακόμη τη σωστή χημεία μεταξύ αντιμητσοτακισμού και σκανδαλοθηρικής καταγγελίας, από τη μια, και κυβερνητικής εναλλακτικής, από την άλλη. Η μία ψυχή του αναμετριέται με το κωνσταντοπουλικό υπόδειγμα – και αγωνιά μήπως βρεθεί να υστερεί σε αντιπολιτευτικά γράδα. Η άλλη ψυχή νοσταλγεί τον παλαιό εαυτό του κυβερνητισμού – του υπεύθυνου κόμματος που τουλάχιστον μπορούσε να εγγυηθεί ότι, ακόμη και στη στραβή, δεν θα άφηνε τη χώρα ακυβέρνητη.
Το ένα ημισφαίριο του πασοκικού ψυχισμού επιμένει να κάνει φροντιστήρια μέλλοντος στο Κιλκίς. Το άλλο ημισφαίριο κουνάει κεφίγιες και υψώνει γροθιές φωτογενούς ακτιβισμού, αντί να υπηρετεί την εντολή που του δόθηκε – αντί να εκπληρώνει την προσδοκία της αναβίωσης του πασοκικού κυβερνητικού πραγματισμού, έστω σε μικρή, αυτοδιοικητική, κλίμακα.
Στο επαρχιακό αμφιθεατράκι, αντιμέτωπη με ένα ηλικιωμένο κοινό μάλλον ξενερωμένο από τον «ακαδημαϊσμό» της εκσυγχρονιστικής ελίτ, η Διαμαντοπούλου είχε το κουράγιο να υπερασπιστεί «ένα κόμμα που σκέφτεται». Η έκκλησή της θα εισακουστεί μόνο αν το κόμμα που φωνάζει μπορεί ταυτόχρονα και να σκέφτεται.
