Υπάρχει δικαιοσύνη χωρίς δίκη; Μπορεί ποτέ να ικανοποιηθεί το αίτημα για αλήθεια, αν δεν ακούσουμε στο ακροατήριο να εκτίθενται όλες οι μαρτυρίες και τα στοιχεία που έχουν συγκεντρωθεί για το δυστύχημα των Τεμπών; Μπορεί ποτέ να διαλυθεί το βαρύ νέφος της δυσπιστίας για τους θεσμούς, αν δεν δούμε και δεν ακούσουμε την αντιδικία όχι στα τηλεοπτικά πάνελ, όχι στο πεζοδρόμιο, αλλά στη θεσμισμένη σκηνή της ακροαματικής διαδικασίας;
Από τη δίκη δεν μπορεί τίποτε να κρυφτεί. Θα είναι –θα είμαστε– όλοι εκεί, σε μια υπόθεση που έχει αποκτήσει υπαρξιακή σημασία για το κοινωνικό σώμα – πρωτίστως για τους συγγενείς που έχουν σημαδευτεί από την τραγωδία.
Η αυτονόητη, συνταγματική οδός προς την αλήθεια δεν είναι, όμως, αυτονόητη για όλους. Δεν υπάρχει ομοφωνία καν στους κόλπους των παθόντων, που θα έχουν και δικαίωμα συμμετοχής στη δίκη. Κάποιοι φαίνεται να προτιμούν τη διαιώνιση της ανάκρισης, σωρεύοντας νέα αιτήματα επί αιτημάτων, νέες πραγματογνωμοσύνες πάνω στις παλιές πραγματογνωμοσύνες. Φαίνεται να προτιμούν την παράταση της «μυστικής» προδικασίας, ενώ η «μυστικότητα» τηρείται μόνο προσχηματικά, καθώς η κάθε πλευρά διοχετεύει κάθε φορά στα media όποια πληροφορία ή ημιπληροφορία εξυπηρετεί τις εικασίες της.
Ποιος θέλει να εκκρεμεί αενάως η «μυστική» ανάκριση;
Σε αυτό το σύμπλεγμα δικονομικού και πολιτικού δράματος, κάποιοι έχουν διπλό και τριπλό ρόλο, μετέχοντας και επηρεάζοντας όλες τις πτυχές της υπόθεσης: Και την προδικαστική της περιπλοκή και τη δημόσια πρόσληψή της. Η επιμονή των πιο επιφανών από τους συγγενείς, ακόμη κι εκείνων που έχουν δώσει στα αιτήματά τους συνοχή καμπάνιας, έχει αδιαμφισβήτητο κίνητρο, απρόσβλητο ηθικά. Η εμπλοκή όμως πολιτικών παραγόντων που εμφανίζονται διαρκώς με αξίωση μονοπώλησης της ευαισθησίας;
Ποια από τις πολλές ιδιότητες που ενσαρκώνει κινεί τη Ζωή Κωνσταντοπούλου; Είναι μόνο η δικηγόρος που μπορεί θεμιτά να τη συμφέρει να καταστρώνει δικονομικές παρελκύσεις; Είναι η πολιτική αρχηγός που επιδιώκει να περισώσει τα δημοσκοπικά κέρδη του μονοθεματικού της κόμματος, αναζωπυρώνοντας διαρκώς την αντισυστημική καχυποψία περί συνωμοσίας και συγκάλυψης; Είναι η ακτιβίστρια που ενορχηστρώνει χάπενινγκ διαμαρτυρίας για να συντηρεί το θέμα στη δημοσιότητα; Ή είναι η μιντιακή περσόνα που εξυπηρετεί τις ανάγκες τηλεθέασης, προσφέροντας στους οικοδεσπότες της το εμπρηστικό θέαμα που «κάνει νούμερα»;
Ολες αυτές οι ατζέντες δεν είναι αντιφατικές. Συναρθρώνονται αλληλεγγύως σε μια ενιαία εκστρατεία. Το περιβάλλον μέσα στο οποίο μπορεί αυτή η εκστρατεία να ευδοκιμήσει δεν είναι όμως η δίκη. Είναι η αέναη εκκρεμοδικία. Η συντήρηση της δοξασίας ότι η θεσμική δυστοκία και η καθυστέρηση οφείλονται σε ένα μαγείρεμα που συντελείται στα τυφλά – στο ημίφως μιας ατελεύτητης ανάκρισης. Σε αυτό το ημίφως φωνή δεν έχουν οι δικαστές, ούτε καν όλοι οι συγγενείς. Φωνή έχουν μόνο οι ντουντούκες.
