Ακτιβιστής; Ε, όχι και ακτιβιστής! Στα αγγλικά, έλεγαν οι συνάδελφοι, θα μπορούσαν να δεχτούν ότι ο όρος μπορούσε να περιγράψει τον Τσάρλι Κερκ. Στα ελληνικά, όμως, επέμεναν, η λέξη είχε μόνο θετικές συνδηλώσεις.
Το δίκτυο των συνδηλώσεων που ολοκληρώνει το νοηματικό πλέγμα μιας λέξης –πέρα από αυτά που ευθέως δηλώνει– το υφαίνει η κουλτούρα. Στη δική μας περίπτωση, η αριστερή πολιτική κουλτούρα είχε μονοπωλήσει τον «ακτιβισμό», επενδύοντάς τον και με την άλω του επαναστατικού αλτρουισμού. Αυτό που δεν μπορούν να δεχθούν οι οπισθοφύλακες αυτής της κουλτούρας είναι ότι τον τρόπο της πολιτικής δράσης που υποδηλώνει ο ακτιβισμός τον έχει πλέον υιοθετήσει και η νέα Δεξιά. Θα μπορούσε κανείς να συλήσει το λεξιλόγιο της Αριστεράς, για να περιγράψει τον Κερκ και τους ομοϊδεάτες του – να βρει εύκολα στις τάξεις τους «προβοκάτορες» και «αγκιτάτορες», «αγωνιστές» και «ακτιβιστές» και –γιατί όχι– «επαναστάτες»: Αν απογυμνώσεις τη λέξη από το ιδεολογικό της φορτίο, αν δεις την «επανάσταση» τεχνικά μόνο ως μέθοδο, δεν μπορεί παρά να αναγνωρίσεις ότι ο τραμπισμός είναι επαναστατικός. Δεν θέλει να μεταρρυθμίσει το σύστημα που κληρονόμησε. Θέλει να το ανατρέψει. Δεν θέλει να παίξει με τους κανόνες του. Θέλει να τους ξηλώσει αύριο το πρωί.
Αυτή είναι και η θεμελιώδης συγγένεια των «άκρων»: Οτι δεν αποδέχονται τη δυτική δημοκρατία. Τη θεωρούν πολύ χαλασμένη, πολιτικά και ηθικά χρεοκοπημένη, για να επιδέχεται επιδιόρθωση. Οι θεσμοί της, που προϋποθέτουν τον πλουραλισμό και τη συναίνεση, εξυπηρετούν μόνο τις «ελίτ».
Η κοινή, ριζοσπαστική απέχθεια για την «υπαρκτή Δύση» είναι που υποβάλλει και τις κοινές μεθόδους στα άκρα Αριστεράς και Δεξιάς. Είναι άραγε ίσα τα μεγέθη; Εχει την ίδια ισχύ ένας εσμός με μαντίλες που θέλει να καταλάβει ένα campus, με τους «επαναστάτες» που έχουν πλέον στα χέρια τους όλη την εκτελεστική εξουσία – και τον στρατό; Είναι ίδιο να έχεις την «ιδεολογική ηγεμονία» –μεγάλη επιρροή στα media και στα πανεπιστήμια– και ίδιο να μπορείς με ένα νεύμα να επιβάλλεις οικονομική ζημιά, στέρηση της ελευθερίας, λογοκρισία;
Η πρώτη –η ιδεολογική υπεροχή– αντιμετωπίζεται με λόγο στη δημόσια σφαίρα. Η δεύτερη –ωμή, de facto εξουσία– δεν μπορεί εύκολα να αντιμετωπιστεί, ούτε με προσφυγή στο ύστατο καταφύγιο της Δικαιοσύνης. Μέχρι η Δικαιοσύνη να εκδώσει την επισφαλή της ετυμηγορία, η εξουσία έχει ήδη παραγάγει τετελεσμένα.
Ο τραμπισμός δεν έχει μόνο υποκλέψει τις «ανατρεπτικές» μεθόδους των αντιπάλων του. Τις έχει εξοπλίσει με «πυρηνικά». Και, όπως έδειξε η περίπτωση του Τζίμι Κίμελ, για να επιβληθεί, δεν χρειάζεται καν να θέσει σε κίνηση τους μηχανισμούς της εξουσίας. Αρκεί μόνη η απειλή. Αρκεί η τρομοκρατία.
Ενας αυτοεξόριστος Ρώσος δημιουργός (ο Μιχαήλ Ιντοβ) έλεγε προχθές ότι το 99% της λογοκρισίας που έζησε στη Ρωσία του Πούτιν ήταν αυτολογοκρισία. Αυτό συμβαίνει τώρα στην Αμερική. Το επίδοξο καθεστώς δεν χρειάζεται καν να φτάσει να φιμώσει κανέναν. Ολοι ξέρουν τι ενοχλεί και τι θα πάθουν αν ενοχλήσουν. Και προσαρμόζονται – ίσως με την ψευδαίσθηση ότι η «προσαρμογή» τους θα είναι προσωρινή. Δεν θα είναι.
Novartis 2025
Η καταδίκη των «μαρτύρων» της Novartis υπενθυμίζει τις εξουσιαστικές πρακτικές που επιστρατεύτηκαν στο περιβάλλον της χρεοκοπημένης δημοκρατίας από τις δυνάμεις που βρέθηκαν τότε στα πράγματα – πρακτικές που έχουν ανατριχιαστικές ομοιότητες με τη μεθοδολογία των καθεστώτων της κυρίαρχης σήμερα πολιτικής μόδας. Ο χρόνος δεν έφερε την πολιτική εξαφάνιση μόνο των αυτουργών εκείνης της δολοπλοκίας. Εφερε και τη διάλυση του δεσμού που συνείχε τα θύματά της. Τα πρόσωπα που βρέθηκαν τότε στο στόχαστρο δεν αισθάνονται πλέον ότι ανήκουν στην ίδια κοίτη. Είναι ίσως ενδεικτικό ότι η ένταξη Λοβέρδου στη Ν.Δ., που συνέπεσε χρονικά με τη δικαστική απόφαση, δεν εξηγήθηκε ούτε καν με παρεμπίπτουσα επίκληση εκείνου του κοινού μετώπου κατά των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ που είχε κάποτε οδηγήσει σε πολιτική και αξιακή ώσμωση τα δύο –πάλαι ποτέ– μεγάλα κόμματα της Μεταπολίτευσης. Μπορεί εύκολα να αποδώσει κανείς αυτή την εξάρθρωση σε ασύμβατες ιδιοσυγκρασίες – γινάτια και φιλοδοξίες. Ομως η διάλυση της συμμαχίας της Novartis δεν μπορεί παρά να δηλώνει και τον κατακερματισμό του Κέντρου. Δεν εξέλιπε μόνο ο κοινός εχθρός. Στην πορεία, χάθηκε και το έρμα.
