Ηταν σαν να διαβάζεις περσινή εφημερίδα. Η είδηση της προσχώρησης του Ανδρέα Λοβέρδου στη Ν.Δ. δεν έμοιαζε νέα. Ισως επειδή η προσχώρηση είχε ήδη συντελεστεί διά της διαρκούς ώσμωσης πριν από την επισημοποίησή της. Ο πολύπλαγκτος πρώην υπουργός του ΠΑΣΟΚ –και της κυβέρνησης Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ– ίδρυσε και ξε-ίδρυσε δύο κόμματα. Παρέμενε όμως πάντοτε σταθερός στη μεγάλη αντι-σύριζα κοίτη, που έφερε τον Μητσοτάκη στην εξουσία, ακόμη και τις στιγμές που το προηγούμενο κόμμα του έδειχνε να πειραματίζεται με τον ρετρό αντιμητσοτακισμό, προσπερνώντας την αντιπαράθεση με τον ΣΥΡΙΖΑ. Η συμπερίληψη του Λοβέρδου στην κοινότητα του τραύματος της Novartis, εκκόλαψε και προσωπικούς συντροφικούς δεσμούς με τα έτερα θύματα – όπως ο Αδωνις Γεωργιάδης.
Ακόμη κι αν η προγαμιαία χημεία είχε εξαντληθεί πριν από το συνοικέσιο, η τελετουργική του διεκπεραίωση έχει τη σημασία της. Τι κερδίζει η κάθε πλευρά από τον γάμο; Για τον μετεγγραφόμενο, η απάντηση είναι μάλλον εύκολη: Ο ατυχήσας πολιτευτής, αποσυνάγωγος ήδη για το ανδρουλακικό ΠΑΣΟΚ, έχει μια δευτερότριτη ευκαιρία να επιστρέψει στη μάχιμη πολιτική, χωρίς καν να χρειαστεί να μετατοπιστεί ιδεολογικά. Παίρνει τις αποσκευές των φιλοδοξιών του και τις 57.000 ψήφους που απέσπασε στις ευρωεκλογές το τελευταίο του εγχείρημα (οι «Δημοκράτες») και επιβιβάζεται στο σκάφος που του προσφέρει προοπτική επιβίωσης.
Τι κερδίζει η κάθε πλευρά από τον προδιαγεγραμμένο γάμο.
Για τον μετεγγράφοντα όμως; Τι κερδίζει ο Μητσοτάκης από μια προσθήκη που μοιάζει περισσότερο με αναστολή συνταξιοδότησης του περισυλλεγέντος; Κερδίζει, λένε, την εντύπωση ότι εξακολουθεί να διατηρεί την επιρροή του στο «Κέντρο». Μετά τις ευρωεκλογές, ο πρωθυπουργός έκαψε όλες τις διαθέσιμες συμβολικές του κινήσεις για να θερμάνει τη σχέση του με το στενό κόμμα: Τζίτζι, Τασούλας, Κακλαμάνης ήταν ένα μπουκέτο από «θυμάρι και βασιλικό» προορισμένο να διασκεδάσει την οσμή πασοκοποίησης της συντηρητικής παράταξης. Ο Λοβέρδος υποτίθεται ότι ισορροπεί ξανά το μείγμα, επαναδηλώνοντας την πλειοψηφική αξίωση του Μητσοτάκη πέρα από τα νεοδημοκρατικά όρια.
Αν αναζητήσει κανείς κάτι γνήσια «κεντρώο» στον Λοβέρδο –ή στον Φλωρίδη– θα βρει μόνο τα παλιά ένσημα στο ληγμένο πασοκικό τους βιβλιάριο. Αλλά εδώ δεν παίζει, φυσικά, ρόλο ο ιδεολογικός εμπλουτισμός. Μόνο το μπούγιο. Μόνο η εντύπωση ότι ο φορέας που κυβερνά δεν έχει φθαρεί τόσο ώστε να χάσει την ελκυστικότητά του τουλάχιστον για τους επαγγελματίες της πολιτικής.
Αλλωστε η «διεύρυνση» προς το Κέντρο δεν επιχειρείται εις βάρος της συσπείρωσης. Η χειροτονία του Λοβέρδου ανακοινώθηκε τρεις ημέρες πριν από την προαποφασισμένη ανάδειξη στη γραμματεία της κοινοβουλευτικής ομάδας του Μάξιμου Χαρακόπουλου. Η Δεξιά της Δεξιάς γνωρίζει πολύ καλά τι ποιεί η Αριστερά της Δεξιάς. Κάθε μετεγγραφή «λογοδοτεί» στη βαθιά Ν.Δ. Δεν αναλαμβάνεται κανένα ρίσκο. Η διεύρυνση είναι ευφημισμός της περιχαράκωσης.
