Τα μέτρα του υπερβαίνουν κατά πολύ τον διαθέσιμο δημοσιονομικό χώρο. Αλλά μπορεί κανείς να πιστέψει τον Νίκο Ανδρουλάκη ότι ο δικός του δημοσιονομικός χώρος θα ήταν μεγαλύτερος, γιατί θα είχε φέρει μεγαλύτερη ανάπτυξη. Αρα θα είχε περισσότερα να μοιράσει.
Τα μέτρα του είναι συγκεκριμένα – ΕΚΑΣ στους συνταξιούχους, 13ος μισθός στους δημοσίους υπαλλήλους, μείωση ΦΠΑ σε επιλεγμένα προϊόντα. Η στόχευση –σε αρμονία με τη ρητορική– είναι η αποκατάσταση του λώρου του ΠΑΣΟΚ με τα παραδοσιακά του ακροατήρια: τους απόμαχους της εργασίας –στους οποίους κυριαρχεί πλέον η Ν.Δ.– και το Δημόσιο, για το οποίο ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ ήταν σαφής. Το Δημόσιο, είπε, πρέπει να γίνει πιο «ελκτικό» (ήθελε να πει ελκυστικό) γιατί είναι «ο στρατηγός» της οικονομίας.
Την έλξη που του ασκεί το παρελθόν του κόμματός του δεν την έκρυψε, ούτε όταν υπερηφάνως επικαλέστηκε την εξωτερική πολιτική του Ανδρέα Παπανδρέου που καλλιέργησε δεσμούς ακατάλυτους με τις αραβικές χώρες και τον παλαιστινιακό λαό. Ανδρεϊκού ύφους ήταν άλλωστε και η ανάλυση του Ανδρουλάκη για την αγορά ακινήτων, στην οποία είδε να κυριαρχούν το «ξεπούλημα» και ο «αφελληνισμός». Η Ελλάδα κινδυνεύει πάλι να μην ανήκει στους Ελληνες.
Εναλλακτικοί δημοσιονομικοί χώροι, εναλλακτικές διακυβέρνησης.
Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ δείχνει να πιστεύει στη σαγήνη του ταλαιπωρημένου brand του κόμματός του, που είναι, όπως είπε, από «σκληρό μέταλλο». Μένει να φανεί κατά πόσον υπάρχουν στην κοινωνία ώτα δεκτικά σε αυτή την αναβίωση του παλαιού heavy metal. Αν υπάρχουν ακόμη στο συλλογικό υποσυνείδητο οι χορδές που θα διεγερθούν από ένα κρατικιστικό – πατερναλιστικό μοντέλο. Το μοντέλο διεκδικεί την παλινόρθωσή του έχοντας στη θέση του παλαιού γητευτή-πατριάρχη έναν πολιτικό ο οποίος προβάλλει την «προσωπική του ανέλιξη» –ήτοι την ισόβια κομματική του σταδιοδρομία– ως «υπόδειγμα» για να «ξαναεμπιστευθούν οι νεότερες γενιές την πολιτική».
Ακόμη κι αν αυτός ο ανδρεϊσμός-χωρίς-Ανδρέα διατηρεί κάποια συνάφεια με τις πολιτικές και αισθητικές προδιαγραφές του παρόντος, το «πακέτο Ανδρουλάκη» συναντά τα όρια της αξιοπιστίας του όταν η συζήτηση καταλήγει –μοιραία– στο πώς και με ποιους θα το εφαρμόσει. Ενα κόμμα που κινείται στο 11%-14% στις δημοσκοπήσεις, μιλάει για ήττα του Μητσοτάκη, χωρίς να μπορεί να περιγράψει τι θα διαδεχθεί αυτή την ήττα. Ποιο θα ήταν το ρεαλιστικό σενάριο που θα επιθυμούσε το ΠΑΣΟΚ για την επομένη των εκλογών; Ποια διέξοδο σταθερότητας προτείνει; «Δεν είμαι ο Νοστράδαμος», ήταν η απάντηση του Νίκου Ανδρουλάκη.
Ενας από τους βασικούς λόγους αποτυχίας του Τσίπρα το 2023 ήταν η αδυναμία του να περιγράψει πώς και με ποιους θα κυβερνούσε, στο πλαίσιο της απλής αναλογικής που ο ίδιος είχε φέρει. Εχοντας επί χρόνια αναμετρηθεί με το ερώτημα των συσχετισμών μιας κυβερνητικής εναλλακτικής, ο Ανδρουλάκης συνεχίζει τη γραμμή της προκατόχου του. Τη γραμμή της υπεκφυγής: Ψηφίστε μας και βλέπουμε.
