Δεν είναι στα καλύτερά της η Ορθοδοξία. Μάρτυρας και το πρωτοσέλιδο μιας εβδομαδιαίας εφημερίδας του χώρου, της «Ορθόδοξης Αλήθειας», 10 Σεπτεμβρίου. Ο γιγαντότιτλος: «Βαθιά σήψη και δυσωδία!». Υπέρτιτλος: «Ντροπή! Δεν έχουν τέλος τα ιερά σκάνδαλα! Τεράστιο πλήγμα για το κύρος της Εκκλησίας». Ο τίτλος, με το θαυμαστικό του κι αυτός: «Βαθιά σήψη και δυσωδία!». Επεται ο μακρύς εξηγητικός-καταγγελτικός υπότιτλος: «Η Εκκλησία, που πρέπει να στέκεται φάρος διαφάνειας και ηθικής, βρίσκεται μπλεγμένη σε σκοτεινά παζάρια, μηχανορραφίες για τον έλεγχο μητροπολιτικών θρόνων, εκβιασμούς και ιερόσυλες πράξεις». Οντως, σήψη και θλίψη.
Περαιτέρω εξηγήσεις παρέχουν τρία μονοστηλάκια στη βάση της πρώτης σελίδας. Στην κορυφή κάθε μονόστηλου μια διπλή φωτογραφία (το αντίστοιχο μοναστήρι και ένθετη η κεφαλή του ηγουμένου του) και από κάτω η πυκνή σύνοψη του δράματος: 1) «Μονή Σινά. Η παραίτηση του Αρχιεπισκόπου Δαμιανού, ο πόλεμος ανακοινώσεων με το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων, οι διαδικασίες διαδοχής και οι βλέψεις για τουριστική εκμετάλλευση του ιστορικού μοναστηριού». 2) «Μαφία Κρήτης: Μπλεγμένοι και κληρικοί στις παρανομίες. Ο πρώην Ηγούμενος της Μονής Τζαγκαράλων Επίσκοπος Δαμιανός και τα 175 στρέμματα μοναστηριακής γης που πουλήθηκαν σε εταιρεία ισραηλινών συμφερόντων». Και γ): «Μονή Μεγάλου Σπηλαίου. Συνελήφθη ο Ηγούμενος του μοναστηριού στα Καλάβρυτα, ο οποίος αποπειράθηκε να πουλήσει ιερά κειμήλια! “Ξηλώθηκε” κατόπιν εορτής το Ηγουμενοσυμβούλιο της μονής!».
Κι άλλα θαυμαστικά της θλίψεως και της αγανάκτησης. Και μαζί τα συνήθη σε εφημερίδες και κανάλια αχρείαστα εισαγωγικά, που αποκαλύπτουν τον τρόμο μπροστά στη μεταφορική χρήση των λέξεων. Εδώ εγκλωβίστηκε σε εισαγωγικά το «ξηλώνω». Θαρρείς και ενδέχεται να εννοηθεί το ρήμα στην κυριολεξία του και να πιστέψει ο αναγνώστης ότι ο ηγούμενος είναι κατιτίς σαν ρούχο, κι εμείς αποσυνδέουμε τις ραφές του. Ή ότι είναι καρφί –ο ήλος που ακούμε στα λόγια του δύσπιστου Θωμά στο Κατά Ιωάννην ευαγγέλιο, «εις τον τύπον των ήλων»–, κι εμείς το ξεκαρφώνουμε. Εν πάση περιπτώσει, η οικτρά αντιπνευματική εικόνα θα συμπληρωνόταν αν στα τρία προαναφερθέντα σκανδαλώδη μοναστήρια πρόσθετε κανείς ένα τέταρτο, που βρίσκεται στο προσκήνιο χρόνια τώρα, και όχι για τιμητικούς λόγους: τη Μονή Εσφιγμένου του Αγίου Ορους.
Οι θρησκείες έχουν πολύ περισσότερα κοινά στοιχεία από όσα είναι πρόθυμες να αναγνωρίσουν. Στα χρόνια τα παλιά οι λαοί δανείζονταν θεότητες από τους διπλανούς τους και συχνά δεν έμπαιναν καν στον κόπο της προσαρμοστικής μετονομασίας. Κεφάλαια ολόκληρα κάποιου αρχαίου Ιερού Βιβλίου μεταφυτεύονται στις σελίδες ενός νεότερου, όπως συνέβη με τη Βίβλο και το Κοράνιο. Εορταστικά τελετουργικά περνούν ατόφια από τη μια θρησκεία στην άλλη, για να διευκολυνθεί ο προσηλυτισμός.
Κοινό γνώρισμα των θρησκειών είναι και η άγρια, η αδυσώπητη φιλοδοξία του ιερατείου τους, που αποτυπώνεται στη διεκδίκηση με κάθε τρόπο είτε κάποιου πολύφερνου αξιώματος είτε της ίδιας της κοσμικής εξουσίας. Κοινή επίσης η άγρια εκμετάλλευση της δεισιδαιμονίας, καθώς και η λατρεία των λειψάνων.
Αν σήμερα ρίχνουμε τον σταυρό στη θάλασσα, σε λίμνη ή σε δεξαμενή τα Θεοφάνια, στην αρχαία Αθήνα και στο Αργος μετέφεραν εν πομπή ένα ξόανο της Παλλάδας Αθηνάς στη θάλασσα για να το πλύνουν και να το καθαρίσουν. Στην Αθήνα μάλιστα επέστρεφαν το παλλάδιο στην οικεία του θέση: στο δικαστήριο που δίκαζε βαριά εγκλήματα, π.χ. ανθρωποκτονίες, ώστε να τρομάζει ο δικαζόμενος και να ομολογεί την πάσαν αλήθεια. Στα σύγχρονα ελληνικά δικαστήρια υπάρχει η εικόνα του Χριστού, για τους ίδιους λόγους και φοβάμαι με την ίδια αποτελεσματικότητα. Προ διμήνου μάλιστα μάθαμε ότι το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων κοινοποίησε στην ελληνική κυβέρνηση τις προ πενταετίας προσφυγές της «Ενωσης Αθέων» και την ερωτά επισήμως αν η τοποθέτηση εικόνων στα δικαστήρια παραβιάζει το δικαίωμα σε δίκαιη δίκη και σε αμερόληπτο δικαστήριο και αν εγκαθιδρύει διακρίσεις.
Κοινό γνώρισμα των θρησκειών είναι και η άγρια, η αδυσώπητη φιλοδοξία του ιερατείου τους, που αποτυπώνεται στη διεκδίκηση με κάθε τρόπο είτε κάποιου πολύφερνου αξιώματος είτε της ίδιας της κοσμικής εξουσίας στο σύνολό της ή μερικώς. Κοινή επίσης η άγρια εκμετάλλευση της δεισιδαιμονίας, καθώς και η λατρεία των λειψάνων. Οι βουδιστές λ.χ. προσκυνούν ένα δόντι του Βούδα, που φυλάσσεται στον Ναό του Ιερού Δοντιού στη Σρι Λάνκα. Και του Μωάμεθ έχει σωθεί ένα δόντι, που φυλάσσεται στο Τοπ Καπί, μαζί με το λάβαρο του ιδρυτή του Ισλάμ, τον μανδύα του, το τόξο και το ξίφος του, τρίχες της γενειάδας του και αποτύπωμα της πατούσας του. Αλλά κι εμείς οι χριστιανοί έχουμε τα «πατήματα της Παναγίας», κοντά στην Παναγία την Προυσσιώτισσα. Στο δε Βυζάντιο, όπου είχαν συγκεντρωθεί αναρίθμητα λείψανα, αυθεντικά και πλαστά, εκτός από άφθονο, αενάως αυτοαναπαραγόμενο Τίμιο Ξύλο, υπήρχαν και δύο ευρήματα του Νικηφόρου Φωκά. Στην Εδεσσα της Μεσοποταμίας, γράφει για τον αυτοκράτορα ο Ζωναράς, βρήκε «βόστρυχον του Βαπτιστού Ιωάννου αίματι πεφυρμένον», στη δε Κρήτη «το ένδυμα του Προφήτου εκ τριχών καμήλου τυγχάνον και περί τον τράχηλον ημαγμένον».
Αν το ματωμένο ένδυμα του Βαπτιστή είχε μείνει στην Κρήτη, ίσως το εμπορευόταν οικονομικοπολιτικά ο κοσμικοφιλόδοξος Κρης ηγούμενος. Ελλείψει αυτού, αναγκάστηκε να υποσχεθεί στον ενάρετο χριστιανό, επιτυχημένο επιχειρηματία και φερόμενο ως μαφιόζο κατιτίς από το λείψανο του αγίου Λαζάρου. «Μήπως είναι καμιάς προβατίνας και αυτό;», ρωτάει με ευλαβική αγωνία ο ενδιαφερόμενος, ο αρχιμανδρίτης όμως τον καθησυχάζει.
Από τον Συναξαριστή του Νικοδήμου Αγιορείτου ξέρουμε ότι το 890 μ.Χ. «ο εν βασιλεύσι σοφώτατος και πιστότατος Λέων έστειλεν και επήρεν από την Κύπρον το άγιον λείψανον» του Λαζάρου, που «ευρέθη υποκάτω εις την γην, βαλμένον μέσα εις ένα σεντούκιον μαρμαρένιον. Ητο δε εσκαμμένα εις το μάρμαρον με άλλην γλώσσαν [μη ελληνική] τα γράμματα ταύτα: Λάζαρος ο τετραήμερος και φίλος του Χριστού». Από τα κάλαντα ξέρουμε την απάντηση του Λαζάρου στην εναγώνια ερώτηση τι είδε στον Αδη: «Είδα φόβους, είδα τρόμους, είδα βάσανα και πόνους». Σκότος και τιμωρία… Ο λόγος αυτός θα ‘πρεπε να βάζει νου και γνώση σε όλους, ιδίως στους κληρικούς. Με τόσες αμαρτίες, πώς θ’ αντέξουν στην Κόλαση;
Το τρίτο που ξέρουμε για τον Λάζαρο, ο πρώτος τάφος του οποίου αποτελεί αξιοθέατο της Βηθανίας, είναι ότι μετά την ανάστασή του γέλασε μονάχα μία φορά. Οταν είδε κάποιον να κλέβει ένα πήλινο αγγείο, μονολόγησε: «Το ένα χώμα κλέβει το άλλο χώμα». Αλλά ούτε κι αυτό το λογαριάζουν οι ποιμένες. Αντί να τους συνετίζει η νεκρώσιμη βεβαιότητα «ότι γη ει και εις γην απελεύση», τους καταντάει αμοραλιστές κυνηγούς του χρήματος, της εξουσίας, της πάσης ηδονής. Ποιμένες; Ψεύτικοι, πλαστοί, άδειοι. Σαν τα κοπάδια του ΟΠΕΚΕΠΕ.
