To μυαλό κάθε καλοπροαίρετου πάει στο πονηρό ακούγοντας ν’ αποκαλούν τους κατοίκους της Νάπολης, ειδικά τους οπαδούς της ποδοσφαιρικής ομάδας, «παρτενοπέι». Αρχαίος ελληνικός δάκτυλος είναι η αιτία. Ο γεννήτοράς τους Ομηρος περιορίζει τις Σειρήνες σε δύο, χωρίς να τις κατονομάζει, πυκνώνοντας, ο ιδιοφυέστερος, την ατμόσφαιρα μυστηρίου, αφήνοντας αδέσμευτη τη λαϊκή πρωτοβουλία. Ο αριθμός των Σειρήνων αυξήθηκε στην πορεία κατά βούληση αφότου η αξιόπιστη Κίρκη έδωσε οδηγίες στον πολυμήχανο πρόγονό μας Οδυσσέα πώς να διαφύγει από το μαυλιστικό τραγούδι τους.
Ο ίδιος έφραξε τ’ αυτιά των συντρόφων του με κερί (οι πρώτες ωτοασπίδες) και τους πρόσταξε να τον δέσουν χειροπόδαρα στο κατάρτι. Ο μελωδικός πειρασμός λύγισε τον ήρωα, θόλωσε το μυαλό που λησμόνησε αυτοστιγμεί κατορθώματα, Ιθάκη, Πηνελόπη, γνέφοντας εν εκστάσει με τα φρύδια στους άνδρες του να τον λύσουν. Ευτυχώς για τη συνέχεια της Οδύσσειας, αυτοί υπάκουσαν στην πρώτη του διαταγή. Σύμφωνα με μαρτυρίες, οι δαιμονικές Σειρήνες, σε κατάσταση υστερίας επειδή δεν κατάφεραν να τους πλανέψουν, οδηγώντας τους στο νησί-τάφο απροϊδέαστων ναυτιλλομένων, ρίχτηκαν στη θάλασσα να πνιγούν. Τα κατάφεραν.
Το ταλαιπωρημένο πτώμα της Παρθενόπης –πιο γνωστής έως την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές Σειρήνας– απόθεσαν τα κύματα σε παραλία της δυτικής ιταλικής χερσονήσου. Στάθηκε τυχερή. Το βρήκαν νεοφερμένοι Ελληνες άποικοι από την Κύμη, οι οποίοι το φρόντισαν και το ενταφίασαν. Ως εκ θαύματος κάποιος υπέθεσε σε ποιαν ανήκε. Το όνομα της Παρθενόπης δόθηκε τιμητικά στη νέα πόλη, εκεί όπου σήμερα εκτείνεται η σαγηνευτική Νάπολη (σ.σ.: βασίλειο και της πίτσας).
Πέρασαν γρήγορα τα χρόνια και στην εκπνοή του 18ου αιώνα οι ναπολεόντειοι Γάλλοι κατέλαβαν τη Νάπολη βαφτίζοντάς την, σεβόμενοι τη μυθολογία, Παρθενόπεια Δημοκρατία· εγχείρημα πρωτοποριακό, τολμηρό, πολλά υποσχόμενο. Βραχύς ο βίος της. Ο θρυλικός Αγγλος ναύαρχος Οράτιος Νέλσων βοήθησε τον διαβόητο καρδινάλιο Ρούφο να την καταλάβει. Τα αίσχη που έλαβαν τότε χώρα τα μνημονεύουν έως σήμερα οι παραδοσιακοί Ναπολιτάνοι-«παρτενοπέι».
Παρασάγγας σχετικό με τα παραπάνω, το ποίημα του Τ.Σ. Ελιοτ «Θάνατος από πνιγμό», συμβατό ωστόσο με τη διευρυνόμενη τάση αναστοχασμού.
Αντιγράφω: «Ο Φλοίβος από τη Φοινίκη, δυο βδομάδες νεκρός ξέχασε την κραυγή των γλάρων, και τη φουσκοθαλασσιά και τις ζημιές και τα κέρδη./ Ενα υποβρύχιο ρεύμα τού γύμνωνε τα κόκαλα ψιθυριστά./ Κι ως λικνιζόταν, όλα εδιάβη τα σκαλιά της ζήσης του μπαίνοντας μες στη δίνη./ Αν είσαι Χριστιανός ή Εβραίος συ που γυρίζεις το τιμόνι και κοιτάς κατά τον άνεμο σκέψου τον Φλοίβο, που ως εσύ ήτανε ψηλός κι ωραίος».
